موضوع: اصول و مباني تربيت در صحيفه سجّاديّه

استاد راهنما: حاج حسين غفوري

استاد داور: سركار خانم فرشته مناني

محقق :طاهره نجفي

چکیده
امامِ معنا و معرفت، حضرت سجّاد(عليه السَّلام) با برخورداری از بینش واقع بینانه نسبت به موانع و مشکلات زمان خویش و حرکتی هم سو با نظام عالم ، تلاش های خود را در مسیر تأمین کمال حقیقی و شکوفا ساختن استعداد ها و هدایت افراد زمان خویش متمرکز کردند.
آن بزرگوار در کتاب بی همتای صحیفه سجّادیّه که نیایش نامه مکتوب جهان اسلام است و مانند خون سیاهی در پیکره اجتماع مسلمین می گردد و نشانگر فلسفه شهادت حسین بن علی (عليه السَّلام) است نظامی را در قالب دعا ، که یکی از اساسی ترین نیازهای فطری انسان است و او را به مبدأ هستی پیوند می دهد طرّاحی و برنامه ریزی کردند تا ذخایر مقدّسی که در باطن آدمیان به ودیعت نهاده شده از قوّه به فعلیّت درآورند.
تربیت که روند تکامل انسان و جهان بر محور آن صورت می گیرد، باید گرایش ایمانی به خداوند و تقوای الهی در وجود انسان را متجلّی سازد و انسان را به هدف نهایی که ارتقاء به عالی ترین مراتب کمال است برساند.
حضرت در نظام تربیتی صحیفه سجّادیّه، برای رسیدن به چنین هدفی دست انسان را می گیرد و در تمام ابعاد مادّی و معنوی با به کارگیری اصول متعدد تربیتی از جمله اصل تغییر ظاهر، تحوّل باطن، مداومت و محافظت بر عمل ، اصلاح شرایط و اصولی از این قبیل ، و به کارگیری روش های متناسب با این اصول انسان را گام به گام به سمت تعالی و رشد پیش می برد و هر کس را متناسب با نیازش از دریای معارف سیراب می کند.