مرحوم آیت ‏اللّه احمدى میانجى از دفتر یکى از مراجع براى پاسخ به پرسش‏ها براى حج دعوت شدند؛ یک دعوت مجانى. ولى ایشان گفتند: من نمى توانم بیایم، عذر دارم. فرزندان ایشان گفتند: همه آرزو دارند به حج بروند. شما را مجانى و با احترام مى‏ برند و پذیرایى هم مى کنند. فرمودند: مادر شما مریض است. در خانه نمى ‏تواند همه کارهایش را انجام دهد. در بعضى از کارهایش باید به ایشان کمک کنم. گفتند: ما همه کارهاى مادرمان را انجام مى‏ دهیم. گفتند: بعضى از کارهاست که ممکن است از شما خجالت بکشد، من از همه محرم‏تر هستم. ببینید ایشان خدمت کردن به خانم را از حج رفتن مهم‏تر مى‏ بیند.

این مطلب را دست‏کم نگیرید. ما گاهى سوراخ دعا را گم مى‏ کنیم. گاهى مى ‏بینى که حج و کربلاى شما این است که به خانم و بچه‏ ها و پدر و مادر برسى. با این کار خدا را خشنود کرده‏ اى. گاهى انسان با دور خانه خدا چرخیدن از صاحب‏خانه جدا شده است. ما باید دور صاحب‏خانه بچرخیم، نه دور خانه.

کعبه یک سنگ و نشانى است که ره گم نشود حاجى احرام دگر بند ببین یار کجاست