اهانت به دوستان امام علیه السلام

امام صادق ـ علیه السلام ـ به گروهى فرمودند: چرا به ما اهانت مى ‏کنید و ما را سبک مى‏ شمارید؟! یک نفر به امام گفت: به خدا پناه مى ‏بریم از این‏که به شما اهانت کنیم و شما را سبک بشماریم! امام فرمود: تو یکى از همان‏ها هستى که به ما اهانت کردى! دست و پاى خودش را جمع کرد و گفت: من به خدا پناه مى‏ برم که به شما اهانت کنم! کى اهانت کردم؟ فرمود: وقتى به سفر حج مى‏ رفتى، در بین راه یکى از دوستان ما پیاده بود، در راه مانده بود. التماس کرد که مرا سوار کن. چرا سوارش نکردى؟ تو به آن دوست ما استخفاف کردى. در حقیقت به من اهانت کردى.

وَ مَنِ اسْتَخَفَّ بِمُؤْمِنٍ فبنا اسْتَخَفَّ وَضَیَّعَ حُرْمَةَ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ؛(1)کسى که مؤمنى را سبک بشمارد، ما را سبک شمرده و حرمت خدا را ضایع کرده است.

یعنى فرقى نمى ‏کند؛ اگر من به دست شما زدم، در حقیقت به شما زده ‏ام؛ چون دست شما جزء شماست. دوستان و شیعیان اهل‏بیت ـ علیهم السلام ـ در حقیقت جزء آنها هستند. اگر به جزء اهانت کردى، در حقیقت به کل اهانت کرده اى!

بالاتر این که خداوند فرموده است :

مَنْ اَهانَ لى وَلیًّا فَقَدْ بارَزَنى بِالْمُحارَبَةِ وَ دَعانى اِلَیْهِ؛(2)

کسى که به دوست من اهانت کند، اعلام جنگ با من کرده است و مرا به مبارزه دعوت کرده است.

این تعبیر، تعبیر بسیار تندى است. در حقیقت اهانت و آزار دوستان خدا در حکم جنگ با خداست. این بینش، انسان را از بسیاى از خطاها بازمى ‏دارد.

هزار بار پیاده گر طواف کعبه کنى قبول حق نشود گر دلى بیازارى

1. وسائل الشیعة، ج ۸ ، ص ۵۹۳، ح ۱۶۲۹۰ .

2. بحارالأنوار، ج ۴، ص ۶۵ .