رهبر معظم انقلاب:

زينب كبرى‌ يك نمونه‌ى برجسته‌ى تاريخ است كه عظمت حضور يك زن را در يكى از مهمترين مسائل تاريخ نشان مي‌دهد. اينكه گفته ميشود در عاشورا، در حادثه‌ى كربلا، خون بر شمشير پيروز شد - كه واقعاً پيروز شد - عامل اين پيروزى، حضرت زينب بود؛ والّا خون در كربلا تمام شد. حادثه‌ى نظامى با شكست ظاهرى نيروهاى حق در عرصه‌ى عاشورا به پايان رسيد؛ اما آن چيزى كه موجب شد اين شكست نظامىِ ظاهرى، تبديل به يك پيروزى قطعىِ دائمى شود، عبارت بود از منش زينب كبرى‌؛ نقشى كه حضرت زينب بر عهده گرفت؛ اين خيلى چيز مهمى است. اين حادثه نشان داد كه زن در حاشيه‌ى تاريخ نيست؛ زن در متن حوادث مهم تاريخى قرار دارد. قرآن هم در موارد متعددى به اين نكته ناطق است؛ ليكن اين مربوط به تاريخ نزديك است، مربوط به امم گذشته نيست؛ يك حادثه‌ى زنده و ملموس است كه انسان زينب كبرى‌ را مشاهده ميكند كه با يك عظمت خيره‌كننده و درخشنده‌اى در عرصه ظاهر ميشود؛ كارى ميكند كه دشمنى كه به حسب ظاهر در كارزار نظامى پيروز شده است و مخالفين خود را قلع و قمع كرده است و بر تخت پيروزى تكيه زده است، در مقر قدرت خود، در كاخ رياست خود، تحقير و ذليل شود؛ داغ ننگ ابدى را به پيشانى او ميزند و پيروزى او را تبديل ميكند به يك شكست؛ اين كارِ زينب كبرى‌ است. زينب (سلام اللَّه عليها) نشان داد كه ميتوان حجب و عفاف زنانه را تبديل كرد به عزت مجاهدانه، به يك جهاد بزرگ. (۱۳۸۹/۰۲/۰۱)

به گزارش فرهنگ نیوز، شهید عباس کریمی در سال ۱۳۳۶ در قهرود کاشان چشم به جهان گشود. دوران ابتدایی را در همان روستا به پایان رسانید و در هنرستان از اخذ دیپلم در رشته نساجی، به سربازی رفت. دوران خدمت وظیفه او با مبارزات انقلابی امت اسلامی ایران همزمان بود. با وجود خفقان شدید حاکم بر مراکز نظامی، اعلامیه های حضرت امام (قدس سره) را مخفیانه به پادگان عباس آباد تهران منتقل و آن‌ها را پخش می‌کرد که این امر نشان از رشادت او دارد. پس از فرمان حضرت امام خمینی (قدس سره)، عباس که سرباز چهارده ماه خدمت بود خدمت سربازی خود را رها نمود و به صف مبارزین پیوست. در راه پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی فعالیت می‌کرد و در جریان تشریف فرمایی حضرت امام (قدس سره) نیز جزو نیروهای انتظامی کمیته استقبال بود. در تابستان سال ۱۳۵۹ داوطلبانه برای مبارزه با ضد انقلاب عازم کردستان گردید و در سپاه پیرانشهر با واحد اطلاعات ـــ عملیات همکاری کرد. پس از مدت کوتاهی، به واسطه بروز رشادت و دقت عمل، به عنوان مسوول اطلاعات ــ عملیات این سپاه معرفی گردید.

شهید کریمی بعدها همراه سردار جاوید الاثر برادر متوسلیان و شهید چراغی به جبهه های جنوب عزیمت کرد و به عنوان مسوول اطلاعات ــ عملیات تیپ محمد رسول الله (ص) به فعالیت خود ادامه داد.

این سردار دلاور اسلام در عملیات فتح المبین از ناحیه پا به شدت مجروح شد و حدود ۲ ماه بستری بود و در این ایام (به توصیه پدرش) مقدمات ازدواج خود را فراهم کرد. بنا به اظهار همسر شهید، مراسم عقد آنان در ۲۱ مهر سال ۱۳۶۱ انجام شد. فردای آن روز (یعنی در ۲۲ مهرماه) با هم به گلزار شهدای دارالسلام کاشان رفتند و با شهدا تجدید عهد و پیمان کردند. نزدیکی های عملیات مسلم بن عقیل (ع) بود که عباس با همان وضعیت مجروح (عصا به دست) به صف رزمندگان لشکر پیوست و حضور او با این حال، در تقویت روحیه رزمندگان اثر به سزایی داشت.

با شهادت شهید بزرگوار حاج محمد ابراهیم همت در عملیات خیبر، فرماندهی لشکر ۲۷ محمد رسول الله (ص) را به عهده گرفت. در برابر مشکلات، خونسردی خود را حفظ می‌کرد و در انجام هر کاری توکلش به خدا بود. با آرامش خاطر و امیدواری کامل به نتیجه اقداماتش، وارد عمل می‌شد. صبر و استقامت با او عجین بود و وجودش در بین سربازان امام (عج) مایه دلگرمی و حرکت بود.

در وصیت نامه‌اش - که هر انسان آزاد اندیش را به تامل وا می‌دارد – می‌نویسد: «صبر را پیشه خود کنید. صبر به معنای تسلیم شدن در مقابل باطل و ناحق نیست، بلکه استواری و ایستادگی در برابر ناملایمات، سختی‌ها و گرفتاری‌ها، همچنین مبارزه سرسخت با مشکلات زندگی، مبارزه با هوای نفس و اجرای کلیه دستورات امام است».

او عاشق شهادت بود و می‌گفت : «هیچ قطره ای در مقیاس حقیقت در نزد خدا از قطره خونی که در راه خدا ریخته شود، بهتر نیست و من می‌خواهم که با این قطره خون به عشقم برسم که خداست.».

در واقع می‌شود گفت: او الگوی خود را امیرمؤمنان قرار داده بود و همچون او زندگی می‌کرد، همانند شیرخدا در جنگ با رشادت و با درایت بود. چون او آنچنان با لطافت و بی آلایش بود که با بسیجی‌ها مانوس و صمیمی می‌شد و به آن‌ها عشق می‌ورزید. در کنار آن‌ها در روی خاک می‌نشست، و با آن‌ها غذا می‌خورد، به دردل آن‌ها گوش می‌داد و تا آنجا که از دستش بر می‌آمد مشکل آنان را حل و فصل می‌کرد. تاحدی حضرت علی (ع) را الگو قرار داده بود که سرکشی از خانواده شهدا توسط او زبانزد همگان بود.

سرانجام این شهید چون مولایش امیر المؤمنین شد و همانند او با سری شکافته شده به سوی پروردگارش عاشقانه پرواز کرد. او در روز پنج شنبه ۲۳ اسفند سال ۱۳۶۳ در حالی که آخرین دستور ابلاغی از جانب قرارگاه را در عملیات بدر (منطقه شرق دجله و شمال القرنه) اجرا می‌کرد (و لبخندی متین بر لب داشت) بر اثر اصابت ترکش خمپاره به سرش مجروح شد و جان را به معشوق تسلیم نمود.

وقتی زندگی و منش حاج عباس را که می‌نگریم از روی او شرمنده می‌شویم که اینقدر ساده حق را ناحق می‌کنیم. او برای اینکه ما به وصیت نامه‌اش عمل کنیم بهای بسیار زیادی را که خونش بوده پرداخت کرده است. او فرمان ولی زمان خود را حجت می‌دانست و آنچنان خود را تحت امر امام می‌دانست که اجرای همهٔ فرمایشات ایشان را واجب می‌خواند و به معنای واقعی ولایت مدار بود. حاج عباس امروز در بین ما هستی و قطعا به حال برخی از مسئولین تاسف می‌خوری که اینقدر راحت ولایت خود را فدای هوای نفس خود کرده‌اند. حاج عباس تو تاسف می‌خوری که مسئولی هوگو چاوز را چون تو و همرزمان شهیدت می‌خواند، ناراحت می‌شوی وقتی می‌بینی رؤسای قوا به جای گوش دادن به فرمان‌های رهبری در یک جلسهٔ علنی از هوای نفسشان تبعیت کرده و ناخواسته آب در آسیاب دشمن می‌ریزند.

به امید آنکه همه مسئولینی که به خواب غفلت رفته‌اند بیدار شوند و حرمت خون حاج عباس کریمی‌ها نگه داشته شود.

موضوع:ادعیه انبیا در قرآن

استاد راهنما :سرکار خانم احترام رستمی

استاد داور :سرکار خانم فرشته منانی

محقق :لیلا سلیمی

چکیده

دعا به معنای خواندن ، حاجت خواستن و صدا زدن و به یاری طلبیدن است و در اصطلاح اهل شرع ، گفت و گو کردن با حق تعالی ، به نحو طلب حاجت و درخواست حلّ مشکلات از درگاه او و یا به نحو مناجات و یاد صفات جلال و جمال ذات اقدس اوست . انسان در این دنیا یک بار بیشتر فرصت زندگی کردن را ندارد ، از طرفی قرآن کریم انسان را در خسران معرفی می کند . پس جهت این که از سرمایه عمر بهترین سود را کسب کند ، باید به کسی اقتدا کند که از همه ی جهات کامل باشد . کامل ترین الگو برای بشر پیامبران می باشند زیرا دارای مقام عصمت هستند و اعمالشان مطابق وحی الهی می باشد .
زیباترین دعا ، دعایی است که خداوند ، خود به بندگان خود تعلیم داده و با آن بهترین روش ارتباط را به انسان ارائه نموده است . در این میان ادعیه انبیا که در قرآن کریم ذکر شده است از جهاتی بر سایر ادعیه برتری دارد . زیرا دعای انبیا گامی است در جهت آشنایی با «معارف اسلام» که در قالب چون «عقاید» و «اخلاق» به ما معرفی شده اند
انسان مادامی که در بند دنیاست ، مشمول زمان و مکان است و با غنیمت شمردن زمان هایی که معصومین سفارش کرده اند می توان روح را به کمال برساند و به مقام دوام ذکر نائل گردد ، زیرا مناجات با پروردگار در روح و جسم تأثیر می گذارد و آبادانی ظاهر و باطن را به دنبال دارد . پس طبق آموزه ی انبیاء «علیهم السلام» به ویژه تعالیم قرآن باید این جهت گیری را از دست ندهیم که : حاجت وسیله ذکر است نه آن که ذکر وسیله حاجت . هدف از دعا کردن اجابت نیست . اگر چنین بود از هر کسی که بتواند خواهش ما را به انجام رساندنی توانستیم درخواست کنیم . دعاء درجهت ایجاد روح توحید و نفی عبودیت غیر خدا تشریح گشته است .

موضوع: اصول و مباني تربيت در صحيفه سجّاديّه

استاد راهنما: حاج حسين غفوري

استاد داور: سركار خانم فرشته مناني

محقق :طاهره نجفي

چکیده
امامِ معنا و معرفت، حضرت سجّاد(عليه السَّلام) با برخورداری از بینش واقع بینانه نسبت به موانع و مشکلات زمان خویش و حرکتی هم سو با نظام عالم ، تلاش های خود را در مسیر تأمین کمال حقیقی و شکوفا ساختن استعداد ها و هدایت افراد زمان خویش متمرکز کردند.
آن بزرگوار در کتاب بی همتای صحیفه سجّادیّه که نیایش نامه مکتوب جهان اسلام است و مانند خون سیاهی در پیکره اجتماع مسلمین می گردد و نشانگر فلسفه شهادت حسین بن علی (عليه السَّلام) است نظامی را در قالب دعا ، که یکی از اساسی ترین نیازهای فطری انسان است و او را به مبدأ هستی پیوند می دهد طرّاحی و برنامه ریزی کردند تا ذخایر مقدّسی که در باطن آدمیان به ودیعت نهاده شده از قوّه به فعلیّت درآورند.
تربیت که روند تکامل انسان و جهان بر محور آن صورت می گیرد، باید گرایش ایمانی به خداوند و تقوای الهی در وجود انسان را متجلّی سازد و انسان را به هدف نهایی که ارتقاء به عالی ترین مراتب کمال است برساند.
حضرت در نظام تربیتی صحیفه سجّادیّه، برای رسیدن به چنین هدفی دست انسان را می گیرد و در تمام ابعاد مادّی و معنوی با به کارگیری اصول متعدد تربیتی از جمله اصل تغییر ظاهر، تحوّل باطن، مداومت و محافظت بر عمل ، اصلاح شرایط و اصولی از این قبیل ، و به کارگیری روش های متناسب با این اصول انسان را گام به گام به سمت تعالی و رشد پیش می برد و هر کس را متناسب با نیازش از دریای معارف سیراب می کند.

در کتاب کافی از امام صادق(ع) روایت نموده که فرمود:
روزی پیامبر(ص)شادان و خندان بیرون آمد. مردم عرض کردند: یا رسول الله خدا تو را شاد و خندان کند.
آن حضرت فرمود:

روزی و شبی نمی شود مگر آنکه آن روز و شب مرا از خدا تحفه ای می رسد. آگاه شوید که پروردگار من امروز تحفه ای برای من فرستاد که مانند آن را پیش از این نفرستاده بود.

بدرستی که جبرئیل آمد و به من سلام رسانید و گفت: یا محمد! خدا از بنی هاشم هفت نفر را برگزید که مانند ایشان را در زمان گذشته خلق نکرده و در زمان آینده هم خلق نخواهد کرد.

یا رسول الله! تو سید پیامبرانی، و علی بن ابی طالب وصی تو سید اوصیاست، و حسن و حسین دو سبط تو سید اسباط اند، و عمویت حمزه سید الشهداء است، و جعفر طیار پسر عمّ تو در جنت با ملائک هر جا می خواهد طیران می کند، و از شما است قائمی که در پشت سرش عیسی بن مریم نماز می خواند، در وقتی که خدا او را به زمین فرود می آورد. او(قائم) از ذریه علی و فاطمه و از اولاد حسین است.

آیا جایی که رسول خدا(ص) شادان وخندان است، نباید ما درباره مهدی او شاد باشیم و آرزوی آن روز موعود را داشته باشیم و همت بگماریم که آن روز شادی فرا رسد و با دعا و التماس به درگاه خداوند شادی ائمه(ع) را بخواهیم و در شادی آنان کوشا باشیم؟

منبع:خصوصیات و برکات حضرت ولی عصر(عج)،ص۲۴-فرهنگ نیوز