یکی از ویژگی های مرحوم علامه طباطبایی دائم الذکر بودن ایشان بود حتی نقل شده است: در اواخر عمر خود که دچار کسالت عصبی بودند، حتی نزدیکان را نمی شناخت و از خورد و خوراک غافل بود؛ یعنی اگر لیوان آب یا ظرف غذا را به دستش می دادند تا نمی گفتند، بخور،نمی خورد، ولی در همان حال اهسته ذکر می گفت و به یاد خدا بود و گویی در عالم دیگر است . در لحظات آخر عمرش یکی از شاگردان خصوصی علامه می گوید: از ایشان پرسیدم چه کنم در نماز به یاد خدا باشم و حضور قلب داشته باشم؟ برای شنیدن بیانات استاد  گوشم را نزدیک دهانش بردم، چند یار فرمودند: توجّه، مراقبه، توجّه، مراقبه به یاد خدا باش و خدا را فراموش نکن.

معصومین(ع) گرچه هر کدام از آنها وسیله ای برای بندگان خدا در جمیع حوائج می باشند ولی هر کدا خصوصیتی برای هر کدام از حاجت ها دارا می باشند- چنانچه دعای توسل شاهدی بر این مطلب است-: رسول خدا و دختر بزرگوارش و امام حسن و امام حسین(ع) در حاجت های مربوط به بدست آوردن طاعت خدا و خوشنودی او خصوصیتی دارند. امیر المرمنین(ع) خصوصیتی در مورد انتقام از دشمنان و بر طرف نمودن ظلم ظالمین دارند. امام سجاد(ع) خصوصیتی در مورد ستم پادشاهان و القاءات و وسوسه های شیطان دارد. امام باقر و امام صادق(ع) خصوصیتی در مورد کمک گرفتن در آخرت دارند. امام کاظم(ع) خصوصیتی در مورد سلامتی کامل از بیماری ها و دردهایی که مردم از آن گریزانند دارند. امام رضا(ع) خصوصیتی در مورد ترسهای مسافرت در دریا و خشکی و زمین های بی آب و علف و بدون آبادی و سکنه دارد. امام جواد(ع) خصوصیتی در مورد توصیه روزی و زیاد شدن از آنچه در دست مردم است دارد. امام هادی(ع) خصوصیتی در مورد قضای نافله ها و احسان به برادران مؤمن و به کمال رسیدن طاعت های پروردگار است. امام حسن عسکری(ع) خصوصیتی در کمک نمودن در آخرت دارد. و امام عصر ما، پناهگاه و امید  و حافظ ما، نور ما و زندگی ما، امام مهدی(عج) جامع تمام خصوصیات مذکوره بوده و برای حاجات دیگر نیز توسل به او مناسب است.
برگرفته از کتاب المراقبات، میرزا جواد آقا ملکی تبریزی

در روایتى آمده است : متوكّل گرفتار دمل و قرحه اى شد به طورى كه مشرف به مرگ شد و كسى جرات نمى كرد كه بر آن دمل نیشتر بزند.

مادرش نذر كرد كه اگر پسرم از این مرض شفا یابد، پول زیادى را براى امام هادى علیه السلام بفرستد. این در حالى بود كه طبیبان و جراحان از درمان متوكّل عاجز و متحیر شده بودند.

در این میان فتح بن خاقان كه انیس، طبیب، وزیر و مشیر متوكّل بود گفت: اگر از ابوالحسن مى پرسیدید، خوب بود. شاید او دارو و علاجى براى این دمل بفرماید.

كسى را نزد امام هادى علیه السلام فرستادند، آن حضرت فرمود:

خذوا كسب الغنم و دقّقوه بماء الورد و وضعوه على الخراج ، فانّه نافع باذن الله ان شاءالله تعالى .

پشكل گوسفند را در گلاب نرم كرده ، بر دملش گذارید كه نافع است ان شاءالله .

چون فرستاده برگشت و آن دوا را گفت : حضار شروع كردند به خندیدن و استهزاء نمودن .

فتح بن خاقان گفت : این دستور اگر نفع نداشته باشد، ضرر هم ندارد و باید امتحان كرد، من امیدوارم نافع باشد.

پس طبق دستور حضرتش عمل كردند و مرهم را روى دمل قرار دادند، طولى نكشید كه فورى درد تسكین یافت و متوكّل خوابید و با فاصله كمى دمل سر باز كرد و زخم خوب شد و متوكّل از مرگ نجات یافت .

مادرش خوشحال شد و مبلغ دوهزار دینار در كیسه گذاشت و مهر نموده ، خدمت آن حضرت فرستاد.

وقتى متوكّل خوب شد و چند روزى از این حادثه گذشت ، دشمنان اهل بیت علیهم السلام به قصد سخن چینى به متوكّل گفتند: ابوالحسن علیه السلام مال و سلاح بسیار تدارك دیده و به فكر خروج است .

متوكّل باور كرد و به سعید حاجب امر نمود كه شبانه و بى خبر، به خانه آن حضرت بروند و هر مال و سلاحى كه دیدند بیاورند.

نصف شب سعید حاجب با جمعى به خانه امام هادى علیه السلام ریختند و چون تاریك بود راه را گم كردند و متحیر بودند كه ناگاه آن حضرت صدا زد: اى سعید! صبر كن تا چراغ بیاورم و خود حضرت راهنمایى نمود، سعید دید حضرت لباس پشمى پوشیده و روى حصیرى مشغول نماز است .

حضرت فرمود: بگرد و تفحص كن .

سعید گشت و در طاقچه كیسه اى دید كه به مهر مادر متوكّل مهر شده بود. سعید آن را نزد متوكّل آورد و او در مورد آن كیسه از مادرش سوال كرد.

متوكّل نیز كیسه اى اضافه كرد و نزد آن حضرت فرستاد و عذرخواهى كرد(كشف الغمة ، فصول المهمة ، حدیقة الشیعة ، ص 614، منتهى الآمال : ص 255 و 256.).

برگرفته ازبخش تاریخ و سیره معصومین سایت تبیان

از امام صادق(ع) نقل شده است، کسی که در شب سوره الرحمن را بخواند و بعد از هر ” فبای الاء ربکما تکذبان” بگوید ” لا بشی ء من آلائک رب اکذب” ، پروردگارا هیچ یک از نعمت های تو را تکذیب نمی کنم، خداوند فرشته و ملکی را بر او موکل کند که اگر در اول شب خواند، او را تا صبح محافظت نماید و اگر در هنگام صبح آن را خواند، موکل نماید بر او فرشته ای که او را تا شب حفظ نماید.

                                                                                          (مجمع البیان:9/296،س16)

امام صادق فرمودند: کسی که سوره الرحمن را با لبیک گفتن به ندای شکرانه الهی بخواند- یعنی طبق دستور بالا- اگر در شب قرائت کرده و بمیرد شهید مرده است و اگر در روز بخواند و بمیرد شهید مرده است  و در حکم شهید بوده و ثواب شهدا را می برد.                                                                                (ثواب الاعمال/144،ج2)

در این کلام، امام صادق(ع) به یک ارزش انسانی اشاره نموده و آن شهادت است. در دین مبین اسلام موارد گوناگونی است که اگر برای کسی توفیق نباشد، جای گزینی برای آن ذکر شده است. که از جمله این موارد عالی ترین نوع مرگ، یعنی شهادت می باشد، که جایگزین آن ، تلاوت سوره الرحمن است.

از امام صادق(ع) نقل شده که تلاوت سوره الرحمن را هرگز رها نکنید، چرا که این سوره هرگز در قلب های منافقان استقرار ندارد. خدا، سوره الرحمن در قیامت را به صورت انسانی قرار دهد که زیباترین چهره و خوشبوترین رایحه را دارد، پس در جایگاهی قرار می گیرد که به خداوند متعال نزدیک تر است. خداوند از سوره الرحمن سؤال می کند،چه کسی در زندگی دنیا به محتوای تو قیام نمود و به تلاوت تو ادامه داد؟ پاسخ می دهد: خداوندا فلان کس و فلان کس که در این لحظه ، چهره این افراد سپید و نورانی می شود و خداوند به آنها فرماید: اکنون هر که را می خواهید شفاعت کنید . اهل تلاوت الرحمن برای هیچ کس شفاعت نمی کنند مگر اینکه به آنها گفته شود: وارد بهشت شوید و هر کجا می خواهید ساکن شوید.

                                                                                          (وسائل الشیعه:6/146،ج2)

در این حدسث نورانی ، به چند ارزش سوره الرحمن اشاره شده است که جای تامل است.

1. سوره الرحمن،اصلا در دل های منافقان راه ندارد . یعنی اهل نفاق هرگز از آثار و خواص الرحمن بهرمند نمی شوند.
2. با تلاوت سوره الرحمن، انسانیت انسان تحقق می یابد و انسان به حقیقت خود می رسد. انسان وقتی به حقیقت خود راه یافت ، از همگان به حقیقت خدا نزدیک تر است. بی گمان رسیدن به این مقام بلند ، در گرو رسیدن به حقایق الرحمن است.
3. به برکت تلاوت و اقامه سوره الرحمن، قلب آدمی نورانی می شود.
4. از این رهگذر این سوره،به مقام شفاعت می رسد.

فاطمه زهرا(س) از رسول خدا(ص) روایت نموده که در قیامت ، به قاریان سوره های حدید،واقعه و الرحمن گفته شود که در بهشت فردوس ساکن شوید.                                                                            (کنزالعمّال:1/582،ح2642)

در تفسیر نمونه،جلد12،صفحه563 آمده “بعضی از مفسران بزرگ گفته اند، فردوس باغی است که همه نعمت ها در آن جمع باشد”

ابی بن کلب می وید: حضرت رسول(ص) می فرمودند: هر کس سوره الرحمن را قرائت کند ، خداوند بر ناتوانی او ترحم نماید. و او سپاس و شکر آنچه را خداوند بر او انعام نموده ،به جا آورده است.(مجمع البیان،ج24،ص54). در این جا، پنج روایت در باب فضائل و آثار مبارکه الرحمن نقل شده که نمودار 8 اثر برای تلاوت کننده آن است.

1. مصونیت بخش شبانه روزی اوست.
2. به مقام شهدا راه یابد و مرگش مرگ عادی نخواهد بود و مانند شهدا عند ربهم یرزقون خواهد بود.
3. به جایگاه حقیقی انسانیت می رسد.
4. به اوج تقرب به سوی خدا می رسد.
5. به مقام شفیعان راه پیدا می کند.
6. فردوس که بهشت خاص است،نصیب او گردد.
7. هرگز در خود ضعف و حقارت نمی بیند.

8   .به مقام شاکران دست یابد که مقامی بس عظیم است.

سید موسی مظهری، ماهنامه بشارت

شخصی،در زمان قدیم قرآن می نوشت.به این آیه رسید که:«وعصی آدم ربّه فغوی».فکر کرد وگفت:این آیه غلط است.پس نوشت:«عصا موسی ربّه»بعد گفت:عصا که مال آدم نبود مال موسی بود!

                                                              بشارت77(ص70)