یکی از ویژگی های مرحوم علامه طباطبایی دائم الذکر بودن ایشان بود حتی نقل شده است: در اواخر عمر خود که دچار کسالت عصبی بودند، حتی نزدیکان را نمی شناخت و از خورد و خوراک غافل بود؛ یعنی اگر لیوان آب یا ظرف غذا را به دستش می دادند تا نمی گفتند، بخور،نمی خورد، ولی در همان حال اهسته ذکر می گفت و به یاد خدا بود و گویی در عالم دیگر است . در لحظات آخر عمرش یکی از شاگردان خصوصی علامه می گوید: از ایشان پرسیدم چه کنم در نماز به یاد خدا باشم و حضور قلب داشته باشم؟ برای شنیدن بیانات استاد  گوشم را نزدیک دهانش بردم، چند یار فرمودند: توجّه، مراقبه، توجّه، مراقبه به یاد خدا باش و خدا را فراموش نکن.