پرهیز از تفرقه، فتنه و فساد اجتماعی از مسائل بسیار مهم اسلام است که در بُعد اخلاق اجتماعی به شمار می آید و تحقق آن آثار مثبتی چون آرامش، وحدت، محبت و پیشرفت مادی و معنوی برای افراد و جامعه در بر دارد، از همین رو همواره مورد توجه و اهتمام رسول خدا(ص)و ائمه اطهار(ع) بوده است و آن بزرگواران پیوسته مردم را به این امر مهم تشویق کرده اند.

روزی پیامبر اکرم(ص) به اصحاب خود فرمود: آیا از چیزی به شما خبر دهم که از نماز و روزه و زکات برتر است؟
گفتند: آری، ای رسول خدا!

فرمود: آن چیز، اصلاح میان مردم است، زیرا تیره شدن روابط مردم، دین را ریشه کَن می کند.(۱)
همچنین رسول خدا(ص) فرمود: ای مردم! از خدا بترسید و پیوندتان را با یکدیگر اصلاح کنید.(۲)

امام باقر  علیه اسلام فرمود: شیطان پیوسته میان مؤمنان اختلاف می افکند … پس رحمت خدا بر کسی که میان دو نفر از دوستان ما الفت و صمیمیت پدید آورد. ای گروه مؤمنان! با هم الفت بیابید و به هم محبت ورزید.(۳)

پی نوشت ها:

۱_( تنبیه الخواطر و نزهة النواظر، ج۱، ص۳۹.)
۲_(عیون اخبار الرضا علیه السّلام، ج۲، ص۴۶.)
۳_(الکافی، ج۲، ص۳۴۶؛مفاتیح الحیات، ص۴۵۴.)

همان طور که طبق فرمایش رسول اکرم(صلی الله علیه و اله) می دانیم؛ القاء اندیشه های گوناگون در کودکی هم چون حک کردن بر روی سنگ است. این دوره سنی، بسیار حساس بوده و مبلیغن کمتر به طرح قواعد منطقی نیازمندند.

امور مختلف با استفاده از طبیعت پاک و صاف کودکان و همین طور احساسات ایشان به راحتی القاء شده و زمینه مساعد تربیت فرهنگی فراهم می گردد. اما متاسقانه چندی است که در بازار کتاب با کتبی مواجه می شویم که نه تنها در حیطه حقیقت یابی کودکان گامی بر نمی دارند بلکه با تحریک خیال کاذب ایشان زمینه های غیر حقیقی را فراهم می سازند.

یکی از این کتب کتاب” نمکی” است که با استفاده از کاراکتر یک دختر به القای مساله فمینیست اقدام می کند. دختر بچه که هم مبارز غول است و هم منجی مردان صنعت گر در دام غول به عنوان راه نجات مطرح است.

با توجه به آموزه های الهی مبنی بر فعالیت زن و نقش وی در جامعه در می یابیم که نقش وی هرگز وارد حیطه های مردانه و انجام کارهای سنگین نمی شود. در حقیقت وظایف او از ریشه، با مرد متفاوت است. البته این بدان معنا نیست که زن یا مرد از یکدیگر برتر اند؛ بلکه بدان معنا است که هر یک وظایفی مخصوص با طبعشان دارند.

از نکات مفقود در این قبیل داستان ها بها ندادن به ارزش ها در امر مقدس ازدواج است. در بسیاری از این کتب از جمله همین کتاب اسطوره قصه را دختری زیبا روی معرفی کرده و شاه زاده را با موفقیت به همین دلیل دل برده او می داند. این مسائل در این سن تلقینی جز سعی در ایجاد زیبایی ظاهری آن هم با ادوات ظاهری ندارد و چون داستان خالی از زیبایی های باطنی است گرایش کودک هم به این امور کم رنگ و کم رنگ تر می گردد.

از آنجا که اسلام به ازدواج به عنوان امری مبارک می‌نگرد و بدان تشویق می‌کند، برای برگزاری جشن عروسی نیز آدابی را بیان کرده است.

 این آداب عبارتند از:

۱. اعلام عروسی و دادن ولیمه

کلینی در کتاب الکافی در «باب الولائم» روایاتی را در این زمینه آورده است: مردی به امام صادق علیه‌السلام عرض کرد: «ما در غذای عروسی رائحه‌ای می‌یابیم که در سایر غذاها نیست.» امام فرمود: «هیچ عروسی‌ای نیست که در آن شتر، گاو یا گوسفندی ذبح کنند؛ مگر آنکه خداوند فرشته‌ای را برمی‌انگیزد که با او قیراطی از مشک بهشتی است و او مامور است غذای عروسی را با آن معطر سازد. این همان رائحه‌ای است که تو استشمام کرده‌ای.»

امام صادق علیه‌السلام در روایت دیگری تأکید می‌کند که چون غذای عروسی غذایی برای امر حلال است، رائحه‌ای از بهشت بر آن می‌وزد.

در برخی از روایات آمده است که سور دادن در عروسی یک یا دو روز مستحب است؛ چنان که رسول اکرم (ص) برای ازدواج با میمونه بنت الحارث ولیمه داد.

از سوی دیگر در روایات سفارش شده است که مراسم عروسی را به مردم اعلام کنید و آن را مخفی برگزار نکنید. از مؤمنان نیز خواسته شده است دعوت برای شرکت در مراسم عروسی را بپذیرند.

۲. برگزاری مراسم عروسی در شب

شیخ حر عاملی یک باب از کتاب وسائل الشیعه را به این امر اختصاص داده است. امام باقر علیه‌السلام خطاب به میسر بن عبدالعزیز فرمود: «ای میسر! در شب ازدواج کن که خداوند شب را مایه سکون و آرامش قرار داده است.»

امام رضا علیه‌السلام فرمود: «ازدواج در شب از سنت است.»

رسول اکرم (ص) فرمود:

شب بیداری روا نیست؛ مگر در سه کار: تهجد و عبادت شب به همراه تلاوت قرآن، برای علم آموزی یا برای عروسی که به خانه شوهر فرستاده می‌شود.

به استناد این دست از روایات، افزون بر مراسم عروسی، برگزاری مراسم زفاف نیز در شب توصیه شده است.

۳. شادی و پایکوبی در مراسم عروسی با رعایت موازین شرعی

شماری از فقها - در برابر کسانی که موسیقی را به غنای حلال و حرام تقسیم کرده‌اند - غنا را به صورت مطلق حرام دانسته‌اند؛ اما همین دست از فقیهان به استناد روایاتی که درباره مراسم عروسی رسیده یا روایاتی که چگونگی برگزاری مراسم عروسی حضرت فاطمه علیهاالسلام را تصویر کرده‌اند، پذیرفته‌اند که در مراسم عروسی آوازه خوانی زنان در صورتی که میان زنان و مردان اختلاط نباشد و مردان صدای زنان را نشوند، جایز است؛ چنان که در برخی از روایات خرید و فروش کنیزکان آوازه خوان که در مراسم عروسی آواز می‌خوانند، یا پرداخت مزد در ازای آوزاه خوانی به آنان مجاز اعلام شده است. در برخی از روایات آمده است که در شب عروسی حضرت فاطمه علیهاالسلام اسماء بنت عمیس دف می‌زد و پیامبر (ص) او را به این کار تشویق می‌کرد و در حق او چنین دعا کرد: «خدایا! اسماء بنت عمیس را شاد کن که دخترم را شاد کرده است.»

براساس برخی از روایات برگزاری مراسم عروسی با چنین حال و هوای شاد و فرح بخشی که البته با حرام آمیخته نیست، باعث تشویق جوانان به ازدواج می‌شود.

پیداست که استثنای این موارد و تخفیف‌هایی که برای برگزاری هرچه شادتر مراسم عروسی داده شده است - به رغم تمایل نداشتن شریعت به آوزاه خوانی زنان و استفاده از دف - نشانگر میزان اهتمام شرع به اصل ازدواج و تشویق جوانان به این امر است.

پی‌نوشت‌ها:

محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۶، ص ۲۸۱ و ۲۸۲.

محمد بن علی بن بابویه (شیخ صدوق)، الخصال، ص ۳۱۳ و ص ۱۱۲

محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۶، ص ۲۸۱ و ۲۸۲

محمد بن حسن حر عاملی، وسائل الشیعه، ج ۲۰، ص ۹۵ و ص ۹۱، ح ۲.

محمد محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ج ۲، ص ۱۱۹۳.

محمد بن حسن حر عاملی، وسائل الشیعه، ج ۲۰، باب استحباب التزویج و زفاف العرائس لیلا.

همان، ص ۹۱.

مرتضی انصاری، المکاسب، ص ۴۰.

زین الدین بن علی جبعی عاملی (شهید ثانی)، شرح اللمعه، ج ۱، ص ۲۷۲.

محمد حسن نجفی، جواهر الکلام، ج ۲۲، ص ۵۰.

روح الله موسوی خمینی، تحریر الوسیله، ج ۷، ص ۲۵۰.

محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۵، باب کسب المغنیه و شرائها؛ محمد بن حسن طوسی، الاستبصار فیما اختلف من الاخبار، ج ۳، باب اجر المغنیه؛ محمد بن حسن طوسی، تهذیب الاحکام، ج ۶، باب المکاسب؛ محمد بن حسن حر عاملی، وسائل الشیعه، ج ۱۷، ص ۱۲۰، باب تحریم کسب المغنیه الا لزف العرائس.

محمد حسین طباطبایی بروجردی، جامع احادیث الشیعه، ج ۲۰، ص ۱۷۰.

نصیری، علی، (۱۳۸۹)، آیین همسر گزینی، قم، دفتر نشر معارف، چاپ اول.

 فقط نگو بروم.. فقط نگو نمیشود.. فقط نگو نمیتوانم..
امشب آمده ام قدری از این دوری بکاهم.

  امشب آمده ام قدری از این دوری بکاهم.

امشب دوباره آمده ام…

آمده ام برای دیدنت،
برای بوئیدنت،
برای شنیدنت…
برای عرض ارادت…

فقط نگو که سرم را بلند کنم…

فقط نگو بروم.. فقط نگو نمیشود.. فقط نگو نمیتوانم..

قابلم بدان!

امانم ده!که: … من لی غیرک

مهربانم!

حتی اگر هم بگویی برو دیگر نمیشود؛ بخدایی خودت نمیشود..

خوب من! من از راه دوری آمده ام…خسته ام…

من از عمق کبر و غرور آمده ام!

از دیار پیمان شکنان و توبه گریزان آمده ام!

من از سرای کین و دورنگی آمده ام، از بطن هر چه پلیدیست،

از هرچه ناسپاسی و تاریکیست؛ آمده ام…

اما باور کن، باورکن تا توانسته ام تنهای تنها آمده ام…

تا توانسته ام خالصانه آمده ام…برای تو آمده ام…

خدایا! تو خود شاهدی که چقدر راه برای دیدن تو آمده ام…

و خوب میدانم که تو منصف تر از آنی که بگویی بروم!

…

چیز قابلی هم نداشتم که برات بیاورم، دست خالیه دست خالی…

مثل همیشه……

راستی مهربانم !

اگر سرم پائین است ، به پای بی ادبیم مگذار.

من بی ادب نیستم… فقط نمی توانم سراز زمین بگیرم.

به خدایی خودت سرم سنگین است! سرم سنگین است و دلم رسوا…

وقت آمدن، تمام راه، به اینکه شاید قبولم نکنی فکر میکردم، اما نگران نبودم…

اما نگران نبودم، چون تو را خوب میشناسم…

من خدای خودم را خوب میشناسم؛

میدانم خدای من غریب نواز است…

غریب نواز

غریب نواز…

خدای من! از اینکه تا به امروز مرا عزیز خودت شمرده ای و عزت داده ای

تو را شکر میگویم..

شکر که هستی… شکر…

به نقل از شبکه قران و معارف

آقای قدس که یکی از شاگردان آیت الله بهجت است می گوید:
« روزی آقا فرمود: در نجف رسم بود که طلاب در ایام زیارتی، دسته دسته و بسیاری از اوقات با پای پیاده برای زیارت عتبات عالیات می رفتند و شب را در بین راه به جهت خواندن نماز شب توقف و هر یک در گوشه ای مشغول نماز شب می شدند.
در یکی از سفرها آقای روحانی پیر مردی که همراه آنها بود بیشتر فاصله گرفت و مشغول نماز شب شد، ناگهان آقایان غرش و نعره شیری را از نزدیک شنیدند و در صدد بر آمدند که چه بکنند. دیدند شیر به سوی آن پیرمرد می رود، گفتند: « إنا لله و إنا إلیه راجعون » هیچ کاری نمی توانستند انجام بدهند، شیر رفت و رفت و رفت تا چند قدمی آن آقا ایستاد، آقا هم ظاهراً در رکعت وتر بود، شیر چند دقیقه کنار آقا ایستاد و آقا را نگاه می کرد، آقا هم مانند مجسمه ایستاده بود و هیچ تکان نمی خورد، بعد از دقایقی شیر حرکت کرد و رفت.
چون قدری دور شد آقایان دوان دوان به خدمت آقا رفتند و بعد از تمام شدن نماز وتر به او گفتند: آقا! از شیر نترسیدی؟ شگفت اینکه پا به فرار نگذاشتی، أحسنت! عجب دل قوی و با جرئتی داری؟ آقا فرمود: بله من ترسیدم، خیلی هم ترسیدم اما دیدم با فرار کردن از چنگال او نجات نمی یابم، لذا به خود گفتم که پس چه بهتر حال که باید طعمه شیر شوم، در حال مناجات و راز و نیاز با قاضی الحاجات باشم. و با این حال خوب از دنیا بروم. »
حجة الاسلام و المسلمین آقای تهرانی یکی از شاگردان آقا جریان فوق را به صورت ذیل از آیت الله بهجت نقل میکند:
« حضرت استاد این قضیه را مکرر به این صورت نقل می فرمودند که در نجف معروف شده بود که فلان آقا از شیر نمی ترسد و در بیابان شیر را دیده نترسیده است.

از خود آقا در این باره سؤال می کنند می فرماید: نه، من نیز خیلی از شیر می ترسم، ولی وقتی در بیابان مشغول نماز بودم ناگهان شیری از بالای کوه به سوی من سرازیر شد، با خود گفتم: بهتر است اینک که قدرت بر رهایی از شیر را ندارم فکر فرار را کنار گذارم و همچنان به نماز مشغول شوم، و چه بهتر که مرا در حال نماز بدرد، لذا از نماز دست بر نداشتم و هیچ عکس العملی از خود نشان ندادم، تا اینکه شیر نزدیک من آمد و دید من کاری نمی کنم، دورادور من گشت و رفت.