خدا آیت الله سیّد عباس ابوترابی فرد (پدر بزرگوار حاج سیّد علی اکبر ابوترابی فرد، آن مرد الهی که حرّ بود و برای همه آن اسرا در آن اسارت ظاهری - که در حقیقت حرّ بودند - پدری می کرد) را رحمت کند. ایشان نقل می کردند که یک کسی محضر حاج شیخ جعفر مجتهدی آمده بود و گفته بود: آقا! یک چیزی بگویید که اگر در جایی غیبت کردند، من آن را گوش ندهم. در این باره روایات خیلی شنیدم و خواندم، امّا یکی چیزی می خواهم که از زبان شما باشد تا آن را ملکه وجودی خود کنم و مدام یاد آن بیفتم که هر جا غیبت شد، دیگر غیبت گوش ندهم.

حاج شیخ جعفر مجتهدی فرموده بودند: نماز می خوانی؟ آن فرد لبخندی زده بود و گفته بود: اگر منظورتان از آن خواندن هاست، خیر، امّا اگر منظورتان همین خواندن عادی است که می خوانم. ایشان گفته بودند: منظورم همین خواندن عادی است، می خوانی؟ آن فرد تعجّب کرده و گفته بود: آقا! به صورت ظاهر یک دولا، راستی می شویم. فرموده بودند: اگر بخوانی، غیبت گوش نمی دهی. گفته بود: آقا! چرا؟ فرموده بودند: تو در نماز می گویی: « مالِک یوْمِ الدِّینِ » آن که مالک است، مالک اعضاء و جوارحت هم هست. اگر یادت بیفتد که تو عبد هستی و مالک، کس دیگری است؛ دیگر اختیار هیچ عضوی از اعضاء و جوارح خودت را نداری. اگر این، ملکه وجود شود، غوغا می شود!