حضرت صادق عليه‏السلام حقايقى رابه عنوان نشانه‏هاى شيعه بيان مى‏كنند. كه عبارت از ارزش‏هاى ذاتى است؛ نه اينكه چون خداوند يا پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله يا امام معصوم عليه‏السلامفرموده ارزش پيدا كرده است.

عدالت ذاتاً ارزش دارد. خدا نفرموده من به عدالت ارزش مى‏دهم. خدا فقط در قرآن مى‏فرمايد:

من شما را به عدالت امر میكنم. نه اينكه چون امر فرموده ارزش پيدا كرده است. يك حقيقت با ارزش را امرمی‏كند كه به كار بگيريد، خيلى از اين ويژگى‏هايى كه ائمه عليهم‏السلام ما مخصوصاً حضرت صادق عليه‏السلام درباره شيعه بيان میكنند از اوصاف خود پروردگار است كه چون شيعه دراين مكتب تعليم مى‏بيند، همرنگ خدا مى‏شود.

در آيات آخر سوره توبه در باره پيغمبر میفرمايد:

« بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَّحِيمٌ »

ما به خدا نمیگوييم يا رئوف، يا رحيم. پروردگار می‏فرمايد: پيغمبر رؤوف و رحيم است، اين رأفت يا رحمت كه از ويژگیهاى پيغمبر (ص) شمرده شده دو صفت از صفات پروردگار است، فرقش فقط در خدا و پيغمبر، بینهايت بودن است.

رأفت در وجود حق بى‏نهايت است. در پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به اندازه سعه وجودى اوست كه نسبت به همه جهانيان اين رأفت و رحمت فراگير است. چنان كه در قرآن میفرمايد:

« وَ مَآ أَرْسَلْنَـكَ إِلاَّ رَحْمَةً لِّلْعَــلَمِينَ »

او به اين مقدار رحمت دارد كه صرف همه جهانيان كند.

از عبادت نى توان الله شد                                           می‏توان موسى كليم الله شد