مشهورترین و مفصل ترین دیدگاهی که یکی از امامان معصوم (ع)نسبت به نوروز داشته اند، روایت معتبری است از«معلی بن خنیس» نقل شده و صاحب کتاب شریف «بحار الانوار» آن را اورده است. روایت با گفته معلی آغاز می شود که:

بامداد نوروز نزد امام صادق(ع) رفتم، فرمود: ای معلی امروز را می شناسی؟ گفتم: نه، ولی عجبم این روز را بزرگ می دارند و بدان تبرک می جویند.

امام صادق فرمود: به کعبه ای که در دره مکه واقع است سوگند یاد می کنم که عظمت این روز برای امری است دیرین که آن را برایت شرح می دهم تا بدانی. سپس فرمود ای معلی! نوروز همان روزی است که خداوند در آن از بندگانش پیمان گرفت که او را به یگانگی بپرستند، بی آنکه شریکی برای او بگیرند. نوروز همان روزی است که پیغمبر(ص) برای امیرالمؤمنین(ع) در غدیر خم بیعت گرفت و مردم اقرار به ولایت او کردند و خوشا بر آن که بدان ثابت بماند و وای بر آنکه آن را بشکند . و روزی است که رسول خدا(ص)، علی(ع) را به وادی جن فرستاد تا از آنها پیمان ستاند و روزی است که به اهل نهروان پیروز شد و ذواثدیه را کشت. و روزی است که قائم خاندان ما ظهور کند و با کارگزارانش به دجال پیروز شود و او را بر کناسه کوفه به دار زند، هیچ نوروزی نیاید جز آنکه ما در آن توقع فرج داریم ، زیرا آن روزهای ما است که پارسیان نگهداشتند و شما آن را گم کردید. سپس یک پیغمبر از بنی اسرائیل از پروردگارش خواست مردمی را که بیرون شده اند از خانه شان و هزارها بودندو خدا آنها را میرانید، زنده نماید و خدا به او وحی کرد که آب بر او بریزد و در این روز بر آنها آب ریخت و زنده شدند، 30هزار کس بودند و آب پاشیدن در این روز سنت ثابتی شد و سببش را جز پایداران در علم ندانند و آن نخست روز سال فارسی است.

برگرفته از ویژه نامه حفظ خانواده، ص 60