«الَّذِينَ هُمْ فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ»

کساني موفق‌ هستند که در نمازهايشان اهل خشوع‌ می‌باشند.

خشوع، فروتني_قلبي است و با خضوع متفاوت است. خضوع، صفتی است که به ظاهر و اعضا و جوارح مربوط است. يعني انسان وقتي به نماز می‌ایستد، بازي نکند، دست و پاهايش حرکت نکند و چشم‌هايش اين سو و آن سو نچرخد. اين خضوع است. اما خشوع مربوط به قلب است. این‌که می‌فرماید: «فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ»، يعني مؤمنین وقتي به نماز می‌ایستند، قلبشان از غير خدا منصرف و سراسر متوجه خدا است؛ 

اين، راه رستگاري است.