عمل صالح و ايمان

عمل صالح و ايمان دو شرط اساسي زندگي طيب است

امروزه همه افراد به دنبال زندگي خوشي هستند كه از آن لذت برده و آرامش را با آن تجربه كنند. در آيه 97 سوره مباركه نحل آمده است كه هر كس عمل صالح انجام دهد در حاليكه ايمان داشته باشد خداوند به چنين فردي وعده حتمي مي دهد كه او را به حيات طيبه زنده مي كند.
اصلي ترين معناي طيب چيزي است كه انسان از آن لذت مي برد و حيات طيب نيز زندگي اي است كه انسان از آن لذت مي برد. چنين زندگي 2 شرط اساسي عمل صالح و ايمان دارد كه بايد هر دو با هم همراه باشند.عمل صالح تنها به اعمال صالح معروفي مانند نماز، روزه، زكات، حج، زيارت و غيره خلاصه نمي شود. طبق حديثي از امام رضا(ع) كه فرموده اند عبادت به نماز خواندن و روزه گرفتن نيست بلكه عبادت حقيقي تفكر در امر خداي عزوجل است. افراد به طور معمول با عبادات محدودي آشنا هستند كه امام رضا(ع) مي خواهند اعمال عبادي را براي مومنان وسعت دهند. اعمال عبادي مانند روزه، نماز، حج و غيره ظاهري از عبادت است اما تفكر در مخلوقات خداوند باطن عبادت  است.
آنچه شيطان انسان ها را به سمت آن ها سوق مي دهد تخيل است. تفكر مشغول كردن ذهن به واقعيات است. در اطراف ما واقعيات قابل تفكري داريم كه نتيجه فكر كردن به آن ها، عميق شدن ايمان و مناسك عبادي است.علامه مجلسي(ره) در توضيح اين روايت حضرت رضا(ع) مي فرمايند: اگر كسي تفكر در امر الهي نداشته و معرفت خدا را در وجودش بالا نبرد، عباداتش مقام او را ارتقاء نخواهد داد.مومنان در شبانه روز ذكر ” اياك نستعين” را 10 بار تكرار مي كنند و به دليل آنكه خدا را نشناخته اند، به معناي حقيقي كلمه از خدا استعانت نمي گيرند و نبايد وجود اسباب مادي دلخوشي به خدا را كم نكند.
در آيه 190 و 191 سوره آل عمران به خلقت آسمان ها و زمين و آمد و شد آن ها اشاره شده است كه خداوند آن را نشانه اي براي اهل خرد معرفي مي كند. اهل خرد افرادي هستند كه در همه حال به ياد خدا بوده و در خلقت آسمان و زمين تفكر مي كنند كه نتيجه اين تفكر رسيدن به اين نتيجه گيري است كه خداوند مخلوقات خود را بيهوده نيافريده و در پي اين خلقت معاد و عاقبتي براي همه آدميان وجود دارد.امام علي(ع) مي فرمايند: دلت را با تفكر بيدار كن. يكي از بزرگترين عواملي كه انسان ها در مخلوقات خداوند تفكر نمي كنند آنست كه دل هاي مردم را زنگار معصيت تيره كرده و انگيزه براي كارهاي خود ندارند. شناخت خداوند باعث آشنايي با اهداف خلقت و عاقبت زندگي آدمي مي شود.
امام صادق(ع) مي فرمايند: تفكر كردن و مشغول كردن ذهن به واقعيات، انگيزه عمل را در انسان ها پديد مي آورد. تفكر كردن در زندگي، صفات الهي، نعمت هاي خداوند، محدود بودن عمر و غيره دل آدمي را زنده مي كند و انسان را با تفكر وادار به عمل صالح مي كند.يكي از مصاديق تفكر در امر خدا، فكر كردن در مخلوقات الهي است. اگر مردم در عظمت، قدرت و بزرگي نعمت هاي خداوند انديشه كنند، به راه مستقيم بازگشته و از عذاب الهي نجات پيدا مي كنند. بايد براي تحقق توصيه هاي آيات و روايات لحظاتي از روز را صرف تفكر در خلقت هاي خداوند داشت.
در روايات به صراحت آمده است كه انسان ها نبايد به ذات خداوند فكر كنند چرا كه انسان ها ذهن محدودي و علم اندكي دارند و با اين محدوديت نمي توانند ذات نامحدود خداوند را درك كنند و نتيجه تفكر به ذات خداوند كفر و كافر شدن به خداوند مي شود.اما در روايات بسيار تاكيد شده است كه مردم بايد در مورد صفات خداوند تفكر كنند كه نتيجه تفكر در صفات خداوند ايجاد رابطه عاشقانه ميان بندگان و خداوند است كه در دعاي جوشن كبير، ابوحمزه ثمالي، دعاي كميل و غيره از صفات خداي عزوجل بسيار سخن گفته شده است.
منبع: صحن جمهوري امام رضا ع، حجت الاسلام عباسي