در برخی از چاووش خوانیهای کربلا شنیده می شود که: زتربت شهدا بوی سیب می­آید. در پاره ای از اشعار آئینی شاعران پارسی گوی به بوی سیب از حرم امام حسین(ع) اشاره شده است. همچنین مشهور است که هر کس صبح زود به زیارت امام حسین (ع) برود، بوی سیب را از حرمش استشمام می کند. ریشه این گفته ها حدیثی است که در برخی کتابهای حدیثی شیعه آمده است.

ترجمه متن این حدیث این چنین است: روزی امام حسن و امام حسین (ع) نزد رسول خدا(ص) رفتند. در آنجا جبرئیل را دیدند که به شکل فردی به نام دحیه کلبی ظاهر شده بود و در دستانش میوه هایی از بهشت بود، سیب، گلابی، انار. آنها را به حسنین(ع) داد. آن دو خوشحال به سوی پیامبر(ص) دویدند، پیامبر آن میوه ها را گرفته و بویید. سپس فرمود: اینها را به نزد پدر و مادر خود ببرید، آنها چنین کردند. خانوادۀ امام علی(ع) از آن میوه ها نخوردند تا زمانی که پیامبر(ص) به جمع ایشان پیوست و با هم از آن میوه تناول کردند. (جالب اینکه) هر چه از این میوه ها مصرف می شد دوباره جایگزین شده و بر همین حال باقی بود تا زمان شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) که پس از شهادت ایشان، انار ناپدید شد و وقتی امام علی (ع) به شهادت رسید، گلابی نیز ناپدید شد. آن سیب باقی بود تا زمان شهادت امام حسین (ع). از زبان امام حسین (ع) نقل شده است: تا هنگامی که من در محاصرۀ دشمن قرار گرفتم و آب به روی ما بسته شد، این سیب نزد من بود و هرگاه تشنه می شدم این سیب را می بوییدم و عطشم فرو می نشست تا اینکه تشنگی ام شدت گرفت و به مرگ یقین پیدا کردم و از آن خوردم.

امام سجاد (ع) فرمود: این سخن را پدرم، لحظاتی پیش از شهادتش بیان فرمود و هنگامی که به شهادت رسید، بوی سیب قتلگاهش را فرا گرفت. در جستجوی آن برآمدم ولی اثری از آن نیافتم، اما بوی سیب همچنان باقی بود. بعدها قبرش را زیارت کردم و دیدم که از قبرش بوی سیب به مشام می رسد. پس هر یک از شیعیان ما که قبر امام حسین را زیارت می کند بوی سیب را سحرگاه در حرم حسینی بجوید، اگر با اخلاص باشد، بوی سیب را استشمام خواهد کرد.( مناقب آل ابی طالب (ع ، ج 3، ص161/ روضة الواعظین، ص 160/ بحار الأنوار، ج 3 ، ص 290)