همیشه در سلام کردن پیش دستی می کرد .

تبسم  همیشه بر لبانش بود ، ولی از بلند خندیدن پرهیز میکرد .

آن چنان ساده و بی پیرایه لباس می پوشید و بر روی زمین می نشست و در حلقه ی یاران قرار می گرفت که اگر ناشناسی وارد می شد ، نمی دانست که حضرت محمد ( سلام الله علیه ) چه کسی ست .

یتیمان و درماندگان را مورد لطف خاص قرار می داد و دست مهر بر سر یتیمان می کشید .

پیامبر با اسیران با مدارا و رحمت برخورد می کرد ، بر بسیاری از آنان منت می گذاشت و آزادشان می ساخت و لشکریان را به آنان سفارش می کرد . از جمله در یکی از جنگها ، با دست خود ، دست اسیری را که صدای ناله ی او را شنید باز کرد .

سخن همنشین خود را قطع نمی کرد و با او طوری رفتار می کرد که تصور می شد هیچ کس نزد رسول خدا از او گرامی تر نیست .

جز در مقام دادخواهی ، اجازه نمی داد کسی در حضور او علیه دیگری سخن بگوید و یا به کسی دشنام بگوید و یا بدگویی نماید .

هرگاه از رفتار کسی آزرده می گشت ، ناراحتی در سیمایش نمایان می شد ، ولی کلمه ای گله و اعتراض بر زبان نمی آورد .

از بیماران عیادت می نمود و در تشییع جنازه حضور می یافت .

حضرت محمد ( سلام الله علیه ) به پاکیزگی علاقه ی فراوان داشت و در نظافت بدن و لباس بی نظیر بود .

هرگز به روی کسی خیره نگاه نمی کرد و بیشتر اوقات چشم هایش را به زمین می دوخت .

از مهمترین نمونه های انسانیت رسول خدا ( سلام الله علیه ) ، این بود که آن حضرت ، نیروهایی را که برای جنگ با دشمن اعزام می کرد ، به دوستی و مدارا با مردم و عدم یورش و شبیخون علیه ایشان وصیت و سفارش
می فرمود .

آن حضرت سفارش می کرد که در جنگ ها ، پیرمردان ، زنان و کودکان را نکشند و بدن مقتول را شکنجه و مثله نکنند .

از دشمنان سرسخت مانند کفار قریش در فتح مکه ، عفو فرمود و آنها مجذوب اخلاق حضرت محمد ( سلام الله علیه ) شدند و دسته دسته به اسلام روی آوردند .

در فتح مکه ، فقط 10 تن به مجازات اعدام محکوم شدن که به خدا و ارزش های اسلامی ، توهین آشکار کرده و دین خدا و ارزش های اخلاقی را مورد تمسخر قرار داده بودند و در صدد حمایت از اندیشه های شیطانی بودند .