رهبر معظم انقلاب در یکی از جلسات درس اخلاق خود ، ویژگی‌های دوست خوب را با توجه به حدیثی از امام جعفر صادق (علیه‌السلام) چنین بیان کردند:

«دوست خوب آن است که اولاً ظاهر و باطنش با تو یکسان باشد. این جور نباشد که در ظاهر اظهار دوستى کند، و در باطن با تو دشمن باشد؛ یا اینکه دوست نباشد حداقل خیر تو را نخواهد. این اولین شرط صداقت است.

دوم آنچه را که زینت توست، زینت خود بداند؛ آنچه عیب توست، عیب خود بداند. اگر شما به مقام علمى دست پیدا می‏‌کنید، یا یک کار برجسته‌اى می‏‌کنید که زینت براى شماست، این را براى خودش زینت بداند. اگر خداى نکرده چیزى در شما هست، صفتى، کارى، عملى که موجب عیب شماست، این را عیب خودش بداند؛ که طبعاً آثارى بر این مترتب است: سعى می‏‌کند برطرف کند، سعى می‏‌کند آن را پنهان کند. این جور نباشد که منتظر بماند تا شما یک لغزشى پیدا کنید، خوشحال بشود از این لغزش. صداقت این نیست.

دیگر آنکه اگر به یک قدرتى، حکومتى، ریاستى دست پیدا کرد، یا به یک مالى دست پیدا کرد، ثروتمند شد، وضعش با تو عوض نشود، تغییر نکند. بعضى‌ها این جوری‌اند دیگر؛ با آدم رفیقند، به مجرد اینکه به یک مال و منالى، پولى، زندگى‌اى، چیزى می‏‌رسند، آدم مى‌بیند اصلاً نمی‌شناسند آدم را. اصلاً نمی‌شناسد، کأنّه نمی‌‏شناسد آدم را؛ از این قبیل هم دیده‌ایم آدم‌هایی را. این جور نباشد. داشتن مال و مقام او را عوض نکند.

دوست خوب آن است که هر کار از دستش برمى‌آید، از تو دریغ نکند. خدمتى می‌‏تواند بکند، کمکى، وساطتى، توصیه‌اى، هر کار می‌تواند براى تو بکند و خیرى به تو برساند؛ از این امتناع نکند.

و بالاخره اینکه در روی‌گردانی‌های دنیا تو را رها نکند. اگر به یک مشکلى، بیمارى‌اى دچار شدى، سختى‌اى پیدا کردى؛ انواع و اقسام سختى‌های دیگر - حالا در زمان ما ملاحظه می‏‌کنید؛ سختى‌هاى سیاسى و سختى‌هاى اقتصادى و حیثیتى و همه چىز هست دیگر؛ انواعش را داریم مى‌بینیم که در گذشته در دوران‌هایی این‌ها را نمی‏‌دیدیم؛ لیکن حالا جلوى چشم ماست؛ امتحان‏‌ها فراوان است - این‌طور موارد تو را رها نکند؛ کمک کند.»