يكي از معجزات اسلام ، ذبح حيوانات است كه هم جهت حلال شدن و هم جهت سلامت دام و هرچه بهداشتي تر شدن آن است.

شايد سوال كنيد كه جه معجزه اي در اين وجود دارد !؟

وقتي در ذبح اسلامي رگ روي به گلو بريده شود ، مغز در آستانه اغماء ميرود و ديگر احساس درد از حيوان از بين ميرود !

شايد سوال كنيد كه چطور حيوان در حين ذبح شدن دست و با ميزند ؟ آيا اين نشانه درد نيست؟!

جواب : دست و پا زدن حيوان در حين بريده شدن رگ گلو نشانه درد نيست ، بلكه اين رگ ارتباط غدايي بين مغز وخون است و با قطع شدن اين ارتباط و كاهش غذا ، مغز به قلب دستور ميدهد كه هرچه سريعتر از تمام اعضاء براي او خون بفرستد ، قلب نيز با پمپ كردن خون از تمام اعضا ، آن عضو به دليل اهميت خون رساني به مغز ، در اصل خود را فداي حيات مغز ميكند و شروع به تشنج ميكند و جالب اينجاست كه خون از طريق همان رگ بريده شده از بدن خارج ميشود و اين باعث خروج مواد خوني و عدم لخته شدن خون در بافت ها ميشود !

اما در كشور هاي غير اسلامي ، او با ضربه اي حيوان را به حالت اغما ميبرند كه اين باعث نيمه فعال ماندن گلبول هاي سفيد و در نتيجه فعاليت ميكروب ها و فاسد شدن بافت ها و به دليل دير خارج شدن خون لخته شده و خارج نمیشود که این میتواند منبع بزرگی برای رشد باکتری ها باشد.

عارف و اصل جناب شيخ رجبعلي خياط راز پيشرفت بشر را چنين بازگو مي کند:

«کارها را بايستي براي او بکني آن هم با محبت او، يعني او را دوست داشته باشي و اعمالت را به دوستي او انجام دهي. داشتن محبت به خدا و انجام عمل براي خدا، سر همه ترقيات بشر است و اين در سايه مخالفت با نفس است تا با نفس کشتي نگيري و زمينش نزني، ترقي نمي کني.»
                                                                                                                            چشمه سار معرفت- صفحه ۹۸

 انسان با ایمان كار نیك و خوب را دوست دارد. دلش می خواهد تا آنجا كه از دستش بر می آید كار خوب انجام دهد و پرونده اعمال خود را مملو از كارهای خوب كند. دوست دارد بهترین كارها را انجام دهد تا پیش خدا و اولیاء الهی روسفید باشد. می خواهد برای تقرب به درگاه الهی و عزیزشدن پیش خداوند منّان كاری انجام دهد.

كار خوب هم كه زیاد است. اما كدام یك را باید انجام داد؟ در این فرصت محدود زندگی بهتر است به چه كاری مشغول شد؟

برای اینكه بدانیم كدام كار را خدای مهربان بیشتر دوست دارد، از پیامبر محبوب خدا صلی الله علیه وآله كه شهر علم و دانایی است و علمش متصل به علم خداوند است بشنویم كه فرمود:

محبوبترین كارها در پیش خدا كاریست كه دوام آن بیشتر است ، اگر چه اندك باشد .

در میان بهترین كارها، وقف یكی از بهترین ها است. چرا كه یكی از ماندگارترین و بادوام ترین كارهاست. عملی است كه وابسته به زمانِ محدود عمر و زندگی نیست. انجامش لحظه ای است اما نتیجه و اثرش ابدی. پاداش وقف، مقطعی نیست. واقف چه زنده باشد و چه نباشد در حال انجام كار خیر و حسنه است. وقف می تواند كوله بار واقف را لحظه به لحظه تا قیام قیامت سنگین تر كند. وقف، روز به روز و لحظه به لحظه حسنه و كار نیك است از این جهت واقف هر لحظه و هر آن در حال انجام عمل صالح است.

وقف با چرخ زمان حركت می كند و هرچه زمان جلو می رود او را همراهی می كند و رنگ و بوی كارنیك وعمل صالح واقف را به مشام آیندگان نیز می رساند.

رسول خدا (ص ) به “قرآن ” بسيار اهميّت مى داد و در تعليم و به كاربستن آن سعى خاصّى مبذول مى فرمود.

آرزومند بود كه اين كلام دلنشين خدا در دلها بنشيند و قلوب را كه مركز فرماندهى وجودند مُسخّر كند.

مى فرمود: قلبى كه ظرف “قرآن ” باشد از عذاب خدا بدور است .

مى فرمود: وقتى فتنه ها همچون پاره شب تار، شما را در ميان گرفت به “قرآن ” رو آوريد.

مى فرمود: خانه هاى خود را با تلاوت “قرآن ” منوّر گردانيد.

مى فرمود: فرزندانتان را بر سه چيز پرورش دهيد: “دوستى پيغمبرتان ، دوستى اهل بيت او، تلاوت قرآن “.

مى فرمود: اشرف امّت من كسانى هستند كه ، حاملان “قرآن اند” و كسانيكه شب زنده دارند و با پروردگار خود راز و نياز دارند.

مى فرمود: خواندن “قرآن ” افضل از ذكر است . و ذكر، افضل از صدقه است . و صدقه افضل از روزه است و روزه سپر آتش دوزخ است .

پيامبر (ص) مى فرمود: هر كس “قرآن ” تلاوت كند گوئيا نبوت در ميان هر دو پهلوى او مندرج شده و به رتبه پيغمبران رسيده، ولى به او وحى نمى رسد.

مي فرمود: خداوند متعال خواننده “قرآن ” را به هر حرفي كه در نماز ايستاده قرائت كند، صد حسنه و اگر نشسته بخواند پنجاه حسنه و اگر در غير نماز با طهارت (وضو) باشد، بيست و پنج حسنه و بى طهارت ده حسنه عطا مى فرمايد.

مى فرمود: هر كس در شب ، ده آيه از “قرآن ” را تلاوت كند، او را از غافلان ننويسند، و هر كس پنجاه آيه تلاوت كند، او را از ذاكران نويسند. و هر كس صد آيه تلاوت كند او را در كتاب مطيعان و داعيان ثبت كنند.

و هر كس دويست آيه قرائت كند او را از زمره خاشعان شمرند. و هركس سيصد آيه بخواند او را از فايزان و (رستگاران ) نويسند. و هركس پانصد آيه تلاوت كند از جمله مجتهدان نگارند.

مى فرمود: همانا اهل “قرآن ” در بلندترين درجات آدميان هستند، بجز پيغمبران و مرسلين . پس حقوق اهل قرآن را اندك و كم مشماريد، زيرا براى ايشان از طرف خداى عزيزِ جبار مقام بلندى است.

مي فرمود: حاملين “قرآن ” نمايندگان و سرپرستان و مجتهدان و جلوداران و پيامبران و آقايان اهل بهشتند.

مى فرمود: “قرآن ” نور روشن و ريسمان محكم و فضيلت بزرگ و مرتبه بلنديست و مايه شفا و سعادت است . هركس از “قرآن ” روشنايى طلب نمايد، خداوند، او را منوّر فرمايد. و هركه از غير “قرآن ” هدايت طلبد، خداوند او را به حالت گمراهى واگذارد.

مى فرمود: بهترين مردم كسانى هستند كه “قرآن ” را ياد گرفته و به مردم ياد دهند.

مى فرمود: از قرائت “قرآن ” در صبح و شب غفلت نكنيد، زيرا زنده كننده دلهاى مُرده است و انسان را از عمل زشت و منكر باز مى دارد.

همیشه در سلام کردن پیش دستی می کرد .

تبسم  همیشه بر لبانش بود ، ولی از بلند خندیدن پرهیز میکرد .

آن چنان ساده و بی پیرایه لباس می پوشید و بر روی زمین می نشست و در حلقه ی یاران قرار می گرفت که اگر ناشناسی وارد می شد ، نمی دانست که حضرت محمد ( سلام الله علیه ) چه کسی ست .

یتیمان و درماندگان را مورد لطف خاص قرار می داد و دست مهر بر سر یتیمان می کشید .

پیامبر با اسیران با مدارا و رحمت برخورد می کرد ، بر بسیاری از آنان منت می گذاشت و آزادشان می ساخت و لشکریان را به آنان سفارش می کرد . از جمله در یکی از جنگها ، با دست خود ، دست اسیری را که صدای ناله ی او را شنید باز کرد .

سخن همنشین خود را قطع نمی کرد و با او طوری رفتار می کرد که تصور می شد هیچ کس نزد رسول خدا از او گرامی تر نیست .

جز در مقام دادخواهی ، اجازه نمی داد کسی در حضور او علیه دیگری سخن بگوید و یا به کسی دشنام بگوید و یا بدگویی نماید .

هرگاه از رفتار کسی آزرده می گشت ، ناراحتی در سیمایش نمایان می شد ، ولی کلمه ای گله و اعتراض بر زبان نمی آورد .

از بیماران عیادت می نمود و در تشییع جنازه حضور می یافت .

حضرت محمد ( سلام الله علیه ) به پاکیزگی علاقه ی فراوان داشت و در نظافت بدن و لباس بی نظیر بود .

هرگز به روی کسی خیره نگاه نمی کرد و بیشتر اوقات چشم هایش را به زمین می دوخت .

از مهمترین نمونه های انسانیت رسول خدا ( سلام الله علیه ) ، این بود که آن حضرت ، نیروهایی را که برای جنگ با دشمن اعزام می کرد ، به دوستی و مدارا با مردم و عدم یورش و شبیخون علیه ایشان وصیت و سفارش
می فرمود .

آن حضرت سفارش می کرد که در جنگ ها ، پیرمردان ، زنان و کودکان را نکشند و بدن مقتول را شکنجه و مثله نکنند .

از دشمنان سرسخت مانند کفار قریش در فتح مکه ، عفو فرمود و آنها مجذوب اخلاق حضرت محمد ( سلام الله علیه ) شدند و دسته دسته به اسلام روی آوردند .

در فتح مکه ، فقط 10 تن به مجازات اعدام محکوم شدن که به خدا و ارزش های اسلامی ، توهین آشکار کرده و دین خدا و ارزش های اخلاقی را مورد تمسخر قرار داده بودند و در صدد حمایت از اندیشه های شیطانی بودند .