توصیه‌های جالب امام‌رضا(ع) در مورد نوشیدن آب

ائمه (ع) به مناسبت های مختلف تعالیم و رهنمودهای بهداشتی و تغذیه ای را بیان کرده اند . راجع به چگونگی و انتخاب نوع مصرف آب هم روایات مختلفی به ما رسیده است .
امام رضا (ع) در مورد طریقه صحیح مصرف آب دستورالعملهای مفید و راهگشایی ارائه کرده اند. آن حضرت می فرماید: آب‌های شور و آب‌های سنگین موجب یبوست معده می‌شود و آب برف و آب یخ برای غالب مزاج‌ها مضر و خطرناک است.

هرکس می‌خواهد معده‌اش او را آزار ندهد،در میان غذا خوردن آب ننوشد تا این غذا خوردن تمام شود و هر که آب میان غذا بنوشد رطوبت در بدنش جای گرفته و معده‌اش ضعیف می‌شود و رگ‌ها نمی‌توانند انرژی غذا را جذب کنند زیرا هرگاه آب پشت سرهم نوشیده شود معده برزگ می‌شود. (1)

امام رضا (ع) همچنین می فرماید: نوشیدن آب سرد پس از غذاهای گرم و شیرینی‌جات دندان‌ها را از بین می‌برد.

*هرکه می‌خواهد دندان‌هایش فاسد نشود شیرینی نخورد مگر این که پس از آن تکه نانی بخورد.

*آب گرم را هرگاه هفت مرتبه بجوشانی و از ظرفی به ظرف دیگر ببری از بین برنده‌ی تب، نیرودهنده‌ی ساق‌ها و مچ پاها می‌باشد.

*آب سرد حرارت بدن را فرو می‌نشاند، صفرا را آرام می‌سازد، غذا را هضم می‌کند، پس مانده‌ای را که در سر معده هست ذوب می‌سازد و تب را از میان می‌برد.

*امام (ع) درباره معرفی آب خوب می فرماید: بهترین آبها برای نوشیدن آبی است که چشمه آن را از سمت مشرق و سبک و روشن باشد و گرامی ترین آبها علاوه بر صفات فوق آن است که محل پیدایش و خروج آن در تابستان از طرف طلوع خورشید باشد.

سالمترین و بهترین آنها آبی است که از محل خود بجوشد و مجرای آن شکاف تپه ها و کوههای خاکی باشد. (3)

در طب الرضا آمده که دومین ماه سال رومی نیسان است که بعد از آزار واقع می شود و در ویژگی های آن نوشته: نیسان سى روز است، در این ماه روزها بلند مى‏شود، مزاج فصل بهار در آن نیرومند مى‏شود، خون به جنبش مى‏آید، بادهاى شرقى در آن وزیدن می گیرد.(4)

نیسان از بیست و سوم فروردین شروع و تا سى روز ادامه دارد (بنابراین قسمت عمده ماه نیسان، مقارن اردیبهشت ماه است و کمى از آن در آخر ماه فروردین قرار دارد .(از بعضى از روایات استفاده مى شود، بارانى که در این ماه از آسمان نازل مى گردد، خواص و آثار فراوانى دارد و اگر کسى مقدارى از آن را در ظرف پاکى جمع کند و سوره ها و دعاهاى زیر را بر آن بخواند…

هر کس از آن آب بخورد، از بیمارى هاى گوناگون جسمانى و اخلاقى رهایى مى یابد و به قدرى در این روایت آثار و برکات،براى آن ذکر شده است که انسان در شگفتى فرو مى رود.(5)

سوره ها و دعاها از این قرار است:
1ـ سوره حمد. 2ـ آیة الکرسى. 3ـ قل یا أیّها الکافرون. 4ـ سبّح اسم ربّک الاعلى. 5ـ قل اعوذ برب الفلق. 6ـ قل اعوذ بربّ النّاس. 7ـ قل هو اللّه احد، هر کدام را هفتاد مرتبه مى خوانى.
همچنین ذکرهاى:
1ـ لا اله الاّ اللّه. 2ـ اللّه اکبر. 3ـ اللّهم صلّ على محمّد و آل محمّد. 4ـ سبحان اللّه و الحمد للّه و لا اله الاّ اللّه و اللّه اکبر هر کدام را هفتاد مرتبه.(6)

پانوشتها:
1. بحارالانوار، ج59 ، ص 32
2. بحارالانوار، ج59، ص306(رساله ذهبیه)
3. بحارالانوار، ج59 ، ص 324.
4. طب الرضا(طب و بهداشت از امام رضا ) ص 51.
5. زادالمعاد، صفحه 532-534
6. زاد المعاد، صفحه 534
منبع: قدس آنلاین

امام جعفر صادق عليه السلام ـ در مناجات خود بعد از نماز ـ گفت: اى كسى كه ما را به كرامت خود ويژه گردانيدى و به ما وعده شفاعت [نمودن] دادى···
من و برادران من و زائران قبر پدرم حسين بن على، صلوات اللّه عليهما، را بيامرز···
بار خدايا! دشمنان ما از رفتن اينان به زيارت خرده گرفتند، اما اين خرده گيري ها، على رغم ميل دشمنان، آنان را از برخاستن و آمدن سوى ما باز نداشت. پس، اين چهره هاى آفتاب سوخته را و اين گونه هايى را كه بر قبر پدرم ابى عبد اللّه [حسين ]به خاك ماليده مى شود و اين چشمهايى را كه از سر دلسوزى براى ما اشكهايشان سرازير مى گردد و اين دلهايى را كه در غم مصيبت ما بيتاب و سوزان است و اين ناله و شيون هايى را كه براى ما مى شود، مشمول رحمت خويش بفرما.
بار خدايا! من اين جانها و اين پيكرها را به تو مى سپارم تا در آن روز تشنگى از حوض [كوثر ]سيرابشان كنى.

«بحارالانوار، جلد۳۰،صفحه ۸

محقق:زهرا قصری

استاد راهنما: سرکار خانم محمدی

تاریخ دفاع: آذر 1391

چکیده
اسلام دین جامع، کامل و همه جانبه است، به تمام جوانب زندگی بشر توجه کرده است و برای مسلمانان زندگی شاد در راستای انسانیت و کمال انسانی را ترسیم نموده است، معصومین :، مبلّغین این دین مبین، دیدگاه و نظر ویژه ای نسبت به شادی و نشاط دارند. به طوری که نه تنها شادی کردن در زندگی را منفور و مطرود نمی شمرند، بلکه انسان ها را به شادمانی کردن در راه درست تشویق می کنند.

شادی و شادمانی حالتی است که فرد به خاطر رسیدن به خیر و منفعت ها و رضایت کامل از زندگی خویش دارد. البته عده ای از انسان ها به یک لذت نسبی قـانع نیستند، دنیا طلـب می شوند و مـدام خواهان امکانـات و لذت های بیشتر هستند، تا به شادی های بیشتری دست پیدا کنند، از منظر قرآن این نوع شادی، شادیِ کاذب است و در مقابل شادیِ حقیقی؛ شادی هایی که به خاطر فضل و رحمت الهی و امور اخروی است، می باشد.

از جمله عوامل شادی بر حیات انسان عوامل شناختی که شامل؛ خودشناسی، ارتباط با خدا، محبت، شکر ، صبر، رضا و عوامل رفتاری همچون؛ نماز، عبادت، مزاح و خنده و کار و تلاش است. مصادیق شادمانان مذموم؛ شادی فرعون و شادی قارون و مصادیق شادمانان ممدوح؛ شادی حضرت سلیمان و شادی همسر حضرت ابراهیم و شادی پیامبر اکرم و امام حسین و یارانش می باشد.
هدف از تحقیق و بررسی در این موضوع شناساندن شادی و نشاط واقعی و ماندگار به دیگران و متنبه کردن آنان که هر گونه شادی، شایسته شخصیت انسانی نیست بلکه شادی باید به فرد ارزش والای انسانیت ببخشد.

محقق: ام البنین جهانگیری

استاد راهنما: آقای حسین غفوری

استاد داور: سرکار خانم سیادات موسوی

چکیده
خداوند انسان راعبث وبیهوده خلق نکرده است بلکه هدف خلقت اوراعبودیت وقرب به سوی خودمی داندوعبودیت رامایه ی فلاح ورستگاری معرفی می کند.رستگاری به معنی نجات است ومترادف این واژه درقرآن فلاح،فوزوظفرمی باشد.
حقیقت رستگاری ازنظرقرآن ایمان و عمل صالح ودرفرهنگ اخلاق عمل به دستورات دینی است.ازنظرشیعه با توجه به آیات قران و روایات ذکر شده گروه رستگاران ائمه «علیه السلام» وحضرت علی «علیه السلام»با شیعیان ایشان می باشد.
پیامبران ،امامان ،شهیدان ،عبادالرحمان ومومنان نیزالگوهای کامل رستگاریند.پس انسان برای کسب فضایل و رسیدن به کمال باید الگوهای رستگاری را سرمشق خود قرار دهد ورذایل نفسانی را از درون خویش پاک سازد واز عبادت خدا و کسب تقوا غافل نشود.
همچنین در امتحان ها و مشکلات زندگی صبور وراضی به رضای اوباشد.ازلذت ها و دوستی دنیا و هواپرستی ها برحذرباشد و خشوع دربابر پروردگار خویش را ازیادنبرد.اگر غفلتی هم ازاو سرزد،سریع احساس ندامت و پشیمانی کند وبرای جبران خطاهایش ازهیچ کوششی دریغ نکند.
کلیدواژه ها:
رستگاری،ایمان،تقوا،تهذیب،قرب،صبر،توجه،مومن،فوز،فلاح،کمال.

 آماده شدن مقدمات زیارت کربلا

شهید محراب و معلم اخلاق، مرحوم آیت‌الله دستغیب همچنین این تشرف را که از زبان بنده برگزیده و برتر خدا، مرحوم فشندی تهرانی شنیده در کتاب «داستان‌های شگفت» خود آورده است:

«قریب ۲۰ سال پیش، شب جمعه‌ای به همراه آقا سید محمد علی باقر خیاط و دیگر دوستان به مسجد جمکران رفته بودیم. در آنجا همه بعد از اعمال و آداب مسجد خوابیدند و تنها من و پیر مردی بیدار بودیم. او بر پشت بام، شمعی روشن کرد و در پرتو آن دعا می‌خواند. من هم به نماز شب مشغول بودم. در این وقت دیدم که ناگاه هوا روشن شد. با خود گفتم: حتما ماه طلوع کرده است. اما هر چه نگاه کردم. ماه را در آسمان ندیدم! یک مرتبه متوجه شدم که در فاصله ۵۰۰ متری من، سید بزرگواری در زیر درختی ایستاده است و این تابش این نور از آن آقا است. به پیرمرد کنار خود گفتم: شما کنار آن درخت، آقایی را می‌بینید؟! پیرمرد گفت: هوا تاریک است و چیزی هم دیده نمی‌شود تو هم خوابت می‌آید، برو بگیر بخواب!

دانستم که پیرمرد سید را نمی‌بیند. به نزد سید رفتم و عرضه داشتم: آقا دلم می‌خواهد به کربلا بروم اما نه پولی دارم و نه گذرنامه‌ای. اگر تا صبح پنج شنبه آینده، گذرنامه من با پول آماده شد، می‌دانم که امام زمان(ع) هستید و گرنه یکی از سادات! بعد از عرض این حاجت ناگهان دیدم که همه جا تاریک شد و آن آقا هم نیست. صبح، داستان را برای رفقا و همراهان تعریف کردم .بعضی از آنها مرا مسخره کردند و به ساده‌دلی من خندیدند.

گذشت تا روز چهارشنبه هفته آینده آن؛ صبح زود در میدان فوزیه [میدان امام حسین(ع) فعلی] برای کاری رفتم و به خاطر باران، کنار دیواری ایستادم. در این هنگام پیر مردی ناشناس نزد من آمد و گفت: حاج محمد علی! مایل هستی به کربلا بروی؟!

عرض کردم:خیلی مایلم اما نه پولی دارم و نه گذرنامه‌ای!

گفت: شما دو عدد عکس با دو عدد رونوشت شناسنامه برای من آماده کن!

گفتم: عیالم را می خواهم ببرم! گفت او هم مانعی ندارد!

با عجله به خانه رفتم، اسناد و مدارک را برداشتم، آوردم به پیرمرد دادم. پیر مرد گفت: فردا صبح همین وقت اینجا بیایید و مدارک و گذرنامه‌های خود را از من بگیرید!

فردا صبح به همان محل رفتم. پیر مرد آمد و گذرنامه‌ها را با ویزای عراقی به همراه ۵ هزار تومان پول به من داد و رفت و بعد هم دیگر او را ندیدم.

از آنجا به منزل آقا سید محمدباقر خیاط ـ که در آن مجلس ختم صلوات برقرار بودـ رفتم. بعضی از رفقا و همراهان آن شب از راه تمسخر به من گفتند: حاج محمد علی! گذرنامه‌ها را گرفتی؟

گفتم بله! و گذرنامه‌ها را با پول به آنها نشان دادم، با تعجب تاریخ گذرنامه را خواندند و دیدند تاریخ آن روز چهارشنبه است. همه به گریه افتادند و گفتند: خوشا به سعادتت! ما که سعادت نداشتیم.