امام جعفر صادق عليه السلام ـ در مناجات خود بعد از نماز ـ گفت: اى كسى كه ما را به كرامت خود ويژه گردانيدى و به ما وعده شفاعت [نمودن] دادى···
من و برادران من و زائران قبر پدرم حسين بن على، صلوات اللّه عليهما، را بيامرز···
بار خدايا! دشمنان ما از رفتن اينان به زيارت خرده گرفتند، اما اين خرده گيري ها، على رغم ميل دشمنان، آنان را از برخاستن و آمدن سوى ما باز نداشت. پس، اين چهره هاى آفتاب سوخته را و اين گونه هايى را كه بر قبر پدرم ابى عبد اللّه [حسين ]به خاك ماليده مى شود و اين چشمهايى را كه از سر دلسوزى براى ما اشكهايشان سرازير مى گردد و اين دلهايى را كه در غم مصيبت ما بيتاب و سوزان است و اين ناله و شيون هايى را كه براى ما مى شود، مشمول رحمت خويش بفرما.
بار خدايا! من اين جانها و اين پيكرها را به تو مى سپارم تا در آن روز تشنگى از حوض [كوثر ]سيرابشان كنى.

«بحارالانوار، جلد۳۰،صفحه ۸