حضرت آدم هر نهالی را که می کاشت شیطان مخالفتی نکرد مگر نهال انگور و خرما.

هنگام کاشتن این دو نهال شیطان گفت باید مرا در آنها شریک گردانی وسهمی به من از این دو درخت بدهی و الا نمی گذارم آنها سبز شود. حضرت آدم فرمود صبر کن تا اینکه جبرئیل امین بیاید و بین ما قضاوت کند.چون جبرئیل آمد حضرت آدم قضیه را نقل کرد جبرئیل فرمود او را در این دو درخت سهیم گردان تا به تو صدمه وارد نیاید. حضرت آدم فرمودند یک قسمت از سه قسمت محصول این دو درخت مال او باشد اما شیطان قبول نکرد حضرت آدم گفت نصف مال من و نصف مال تو باشد باز شیطان راضی نشد و گفت اگر دو قسمت محصول این دو درخت را به من بدهی من حرفی ندارم حضرت آدم با اشاره به جبرئیل قبول کرد و خداوند از آن روز حکم فرمود اگر آب انگور یا خرما به جوش آید تا دو قسمت آن که سهم ابلیس است، نرود، خوردنش حلال نبوده و حکم به نجاست آن داده و شراب محسوب می شود. حرمت شراب نه تنها اختصاص به این امت نداشته بلکه در تمام ادیان و امتهای قبلی نیز حرام بوده و حرمتش تا روز قیامت باقی خواهد ماند.

مرحوم مجلسی از حضرت امام صادق علیه السلام نقل می کند:

که خداوند یکصد و بیست نهال میوه به همراهی آدم از بهشت بر روی زمین فرستاد چهل نهال آنها میوه اش به طور کامل خورده می شد و چیزی از آن دور ریخته نمی شود مثل انجیر و انگور و چهل نهال که ظاهر آن دور ریخته می شود و باطن آنها خورده می شود مانند گردو و بادام و فندوق و چهل نهال دیگر که ظاهر آن خورده و باطنش دور ریخته می شد مثل زردآلو و گیلاس و غیره و حضرت آدم (ع) هر نهالی را که غرس می کرد نام خدا می برد و لذا نهال او سبز می شد و میوه می آورد و حضرت حوا نهال را که می کاشت با اینکه او هم نام خدا را می برد نهال او سبز می شد و لکن میوه نمی داد و اگر حواء گذاشته بود تمام نهال ها را حضرت آدم غرس کند در روی زمین درخت بی میوه پیدا نمی شد.

آیا می دانید شیطان به رسول خدا (ص) گفت که طاقت دیدن و تحمل این شش خصلت امت پیامبر اکرم (ص) را ندارد؟

 آن شش خصلت عبارتند از :

۱ هنگامیکه به هم می رسند سلام می کنند.

۲ با هم مصافحه(دست دادن و روبوسی کردن) می کنند.

۳ برای هر کاری که می خواهند انجام دهند ان شاالله می گویند.

۴ از گناه استغفار می کنند.

۵ تا نام حضرت محمد (ص) را می شنوند صلوات می فرستند.

۶ ابتدای هرکاری بسم الله الرحمن الرحیم می گویند.

برخی می‏پرسند عبارت “وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ” که پس از صلوات بر محمد و آل محمد(ص) فرستاده می‏شود، آیا در احادیث معصومان(ع) وارد شده و مَنصوص است و یا از چیزهایی است که علاقه‏ مندان و ارادتمندان به آقا امام زمان(ع)، خودشان، پس از صلوات، آن را اضافه کرده ‏اند؟

در پاسخ به این پرسش، به حدیث زیر توجه کنید که امام صادق(ع) می‏ فرمایند:

“مَنْ قالَ بَعدَ صَلوةِ الْفَجْرِ و بَعدَ صَلوةِ الظُّهرِ اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد و اَلِ مُحَمَّد و عَجِّل فَرَجَهُمْ لَمْ یَمُتْ حَتّی یُدْرِکَ الْقَائِمَ مِن اَلِ مُحَمَّد صلی الله علیه و آله و سلم؛

هر کس پس از نماز صبح و نماز ظهر بگوید: “اللّهم صلّ علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم"، از دنیا نمی‏رود مگر آن که قائم آل محمد(ص) را درک می‏کند.(۱)

پی نوشت:

۱. سفینة البحار، حاج شیخ عباس قمّی، ج ۲، ص۴۹.

آیه ۶۹ سوره ی عنکبوت مفاهیم بسیار عمیقی دارد. حضرت آیت اللّه بهاءالدینی، به جویندگان کوی دوست، جمله کوتاهی سفارش می کردند که عصاره و چکیده تمام اذکار است؛ «با خدا باش!»، و آن گاه که ذکری از او می خواستند، می فرمود: «با خدا باش!» و اگر با اصرار جوینده و پرسشگر مواجه می شدند، این آیه را تلاوت می کردند که «آن کس که در محدوده بندگی ما بکوشد، راه ارتقا و صعود را به او بنمایانیم».

وَالَّذِينَ جَاهَدُواْ فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ‏ و كسانى كه در راه ما (تلاش و) جهاد كردند، راه‏هاى (قرب به) خود را به آنان نشان خواهيم داد و همانا خداوند با نيكوكاران است.

وقتی با دقت به آیه فوق می نگریم، به این مفهوم می رسیم که براى رسيدن به هدايت ويژه‏ى الهى، تلاش لازم است و بايد گام اوّل را خود انسان بردارد. “جاهدوا - لنهدينّهم"، چنانكه در جاى ديگر مى‏فرمايد: “اِن تنصروا اللَّه ينصركم". آنچه به تلاش‏ها ارزش مى‏دهد، خلوص است و راه‏هاى وصول به قرب الهى، محدوديّتى ندارد و باید به وعده‏هاى خداوند اطمينان داشته باشيم.

از طرفی همراه بودن خداى بزرگ با بنده‏اى ضعيف، يعنى رسيدن انسان به همه چيز “انّ اللّه مع المحسنين". چنانكه در دعاى عرفه‏ى امام حسين‏عليه السلام مى‏خوانيم: «ماذا فقد مَن وجدك و ماذا وجد مَن فقدك» هر كه تو را يافت، چه كمبودى دارد و هر كه تو را از دست داد، چه دارد؟

در جای دیگر آیت الله بهاءالدینی در رابطه با این آیه می گویند : ” ما از همه ی گفتار حکما و عرفا و فلاسفه و آنان که در سیر و سلوک عمری را سپری کرده اند، این جمله را با روح تر و با واقعیت تر می نگریم که می فرماید: وَالَّذِينَ جَاهَدُواْ فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا و ما این را لمس کرده ایم.(۱)

——————————————————————————–

۱-کتاب بوی باران ص ۳۶