مرحوم مجلسی از حضرت امام صادق علیه السلام نقل می کند:

که خداوند یکصد و بیست نهال میوه به همراهی آدم از بهشت بر روی زمین فرستاد چهل نهال آنها میوه اش به طور کامل خورده می شد و چیزی از آن دور ریخته نمی شود مثل انجیر و انگور و چهل نهال که ظاهر آن دور ریخته می شود و باطن آنها خورده می شود مانند گردو و بادام و فندوق و چهل نهال دیگر که ظاهر آن خورده و باطنش دور ریخته می شد مثل زردآلو و گیلاس و غیره و حضرت آدم (ع) هر نهالی را که غرس می کرد نام خدا می برد و لذا نهال او سبز می شد و میوه می آورد و حضرت حوا نهال را که می کاشت با اینکه او هم نام خدا را می برد نهال او سبز می شد و لکن میوه نمی داد و اگر حواء گذاشته بود تمام نهال ها را حضرت آدم غرس کند در روی زمین درخت بی میوه پیدا نمی شد.