کلام شیخ

05 مهر 1392 توسط حاتم

از شیخ بهایی پرسیدند:سخت میگذرد چه باید کرد؟

گفت:خودت که گفتی سخت میگذرد سخت که نمی ماند

پس  خدا را شکر که میگذرد و نمی ماند….

پس از جنگ،تکلیف ما روشن است

30 شهریور 1392 توسط حاتم
سم رب الشهدا

«بیا عاشقی را رعایت کنیم

ز یاران عاشق،حکایت کنیم»

از آنان که بوی خدا می‌دهند

به دنیای ما کربلا می‌دهند

از آنان که در جبهه عاشق شدند

و با یک تبسم،شقایق شدند

ز مردان سرخی که نورانی اند

سحر صورت و ماه پیشانی اند

از آنان که از تیره آتشند

به دور زمین،خط خون می کشند

از آنان که با عافیت دشمنند

«و تیر از پی امر حق می‌زنند»

از آن سینه سرخان که پرپر شدند

به بوی بهشت،معطر شدند

بیا یاد گلهای پرپر کنیم

حدیث جنون را،مکرر کنیم

بیا سینه چاک شهیدان شویم

صمیمانه،خاک شهیدان شویم

بیا تا بچینیم یک زخم ناب

ز پیشانی غیرت آفتاب

بیا تا بگوییم«غیرت» که بود

«بروجردی»و«حاج همت» که بود

بیا همچو «منصور» عارف شویم

شبی مست از «حسن یوسف»شویم

بگوییم از «یوسف»،آن حق سرشت

علمدار سبز سپاه بهشت

از آن یوسف عشق،آن نازنین

که پر بود از لحظه های یقین

از آن یار عاشق،ز شیخ شهید

از آن عارف حق،بشیر امید

ز مردی که نامش«محلاتی» ست

دلش نیمه شب،بی صدا می شکست

از آن شیخ نورانی و اهل درد

از آن جبهه مرد صلابت نبرد

ز گردان «اشتر» و «شهبازی» اش

ز «ناهیدی» و شور سربازی اش

تو می‌دانی آیا «زمانی» که بود؟

«چراغی» و یا «قهرمانی» که بود؟

تو می‌دانی آیا «کریمی» که بود؟

و با عشق،یار صمیمی که بود؟

تو با «قجه‌ای» همسفر بوده‌ای؟

ز همسنگران خطر بوده‌ای؟

تو در جبهه «فتح المبین» دیده‌ای؟

خدا را شبی،روی مین دیده‌ای؟

تو در جبهه «نصر» جنگیده‌ای؟

تو با رمز «والعصر»،جنگیده‌ای؟

چه می‌دانی از «باقری» ها،تو هیچ!

ز «کلهر»،بگو جان مولا،توهیچ!

نماندی تو یک فصل در جبهه،آه!

برو توبه کن،ای دل روسیاه!

نخواندی تو از جبهه یک فصل،خون

نگشتی تو از جامه تن برون

نمی‌دانی از عشق و غیرت،تو هیچ

دل خویش را در تغافل تو هیچ

بیا هشت فصل جنون،گریه کن

بیا زیر باران خون،گریه کن

چه گلهای سرخی که پرپر شدند!

چه مردان سبزی،کبوتر شدند!

پس از لاله،فصل غریبانه‌ای ست

بر این فصل بی لاله،باید گریست

پس از لاله،فصل بداقبالی است

و جای شهیدان ما،خالی است

چه غافل!چه غافل!چه ما غافلیم!

اسیر زمینیم و پا در گلیم

در این خانه با بوی نان دل خوشیم

بر طین خاک بی آسمان،دل خوشیم

چو پاییز،زردیم و بی برگ و بار

همآغوش مرداب و حسرت تبار

بیا روز شد،شب نشینی بس است

حرام است شب،تا که خورشید هست

بیا درد خود را مداوا کنیم

ز بوی تغافل،تبری کنیم

بیا تا بخوانیم،این فصل را

بیا تا بمانیم،در جبهه ها

به بوی شهادت، شکوفا شویم

بیا حافظ نام گلها شویم

شهیدانمان را زیارت کنیم

به آلاله،عرض ارادت کنیم

«که سخت است خاموشی لاله ها

دریغ از فراموشی لاله ها»

پس از جنگ،تکلیف ما روشن است

دل لاله ها را،نباید شکست

نباید که با «عافیت» داد،دست

و این جاده ها تا خدا روشن است.

اقامه نماز اول وقت يكي از جلوه‌هاي سبك زندگي رضوي است

27 شهریور 1392 توسط حاتم

اقامه نماز اول وقت

اقامه نماز اول وقت يكي از جلوه‌هاي سبك زندگي رضوي است

بر اساس روايات سه خصلت براي مومن ذكر شده است، اولين خصلت كه مومنان بايد آن را از سنت خدا فرا بگيرند، امانتداري در اسرار مردم است. همچنين مداراي با مردم به عنوان دومين خصلت مومنان است. مومنان مي‌توانند اين ويژگي را از سيره و سنت پيامبر(ص) الگو بگيرند.
سومين خصلت مومن كه مي‌توان آن را از سيره ائمه فرا گرفت، صبوري در سختي‌هاست زيرا در بسياري از مواقع زندگي به كام ما نيست. در آيه آخر سوره مباركه آل‌عمران نيز صبر در فرائض، صبر در بلايا، ارتباط با امام و تقوا به عنوان ويژگي‌هاي انسان مومن ذكر شده است.
صحن جامع رضوي ، حرم مطهر، حجت‌الاسلام و المسلمين ثمري

عمل صالح و ايمان دو شرط اساسي زندگي طيب است

27 شهریور 1392 توسط حاتم

عمل صالح و ايمان


عمل صالح و ايمان دو شرط اساسي زندگي طيب است



امروزه همه افراد به دنبال زندگي خوشي هستند كه از آن لذت برده و آرامش را با آن تجربه كنند. در آيه 97 سوره مباركه نحل آمده است كه هر كس عمل صالح انجام دهد در حاليكه ايمان داشته باشد خداوند به چنين فردي وعده حتمي مي دهد كه او را به حيات طيبه زنده مي كند.
اصلي ترين معناي طيب چيزي است كه انسان از آن لذت مي برد و حيات طيب نيز زندگي اي است كه انسان از آن لذت مي برد. چنين زندگي 2 شرط اساسي عمل صالح و ايمان دارد كه بايد هر دو با هم همراه باشند.عمل صالح تنها به اعمال صالح معروفي مانند نماز، روزه، زكات، حج، زيارت و غيره خلاصه نمي شود. طبق حديثي از امام رضا(ع) كه فرموده اند عبادت به نماز خواندن و روزه گرفتن نيست بلكه عبادت حقيقي تفكر در امر خداي عزوجل است. افراد به طور معمول با عبادات محدودي آشنا هستند كه امام رضا(ع) مي خواهند اعمال عبادي را براي مومنان وسعت دهند. اعمال عبادي مانند روزه، نماز، حج و غيره ظاهري از عبادت است اما تفكر در مخلوقات خداوند باطن عبادت  است.
آنچه شيطان انسان ها را به سمت آن ها سوق مي دهد تخيل است. تفكر مشغول كردن ذهن به واقعيات است. در اطراف ما واقعيات قابل تفكري داريم كه نتيجه فكر كردن به آن ها، عميق شدن ايمان و مناسك عبادي است.علامه مجلسي(ره) در توضيح اين روايت حضرت رضا(ع) مي فرمايند: اگر كسي تفكر در امر الهي نداشته و معرفت خدا را در وجودش بالا نبرد، عباداتش مقام او را ارتقاء نخواهد داد.مومنان در شبانه روز ذكر ” اياك نستعين” را 10 بار تكرار مي كنند و به دليل آنكه خدا را نشناخته اند، به معناي حقيقي كلمه از خدا استعانت نمي گيرند و نبايد وجود اسباب مادي دلخوشي به خدا را كم نكند.
در آيه 190 و 191 سوره آل عمران به خلقت آسمان ها و زمين و آمد و شد آن ها اشاره شده است كه خداوند آن را نشانه اي براي اهل خرد معرفي مي كند. اهل خرد افرادي هستند كه در همه حال به ياد خدا بوده و در خلقت آسمان و زمين تفكر مي كنند كه نتيجه اين تفكر رسيدن به اين نتيجه گيري است كه خداوند مخلوقات خود را بيهوده نيافريده و در پي اين خلقت معاد و عاقبتي براي همه آدميان وجود دارد.امام علي(ع) مي فرمايند: دلت را با تفكر بيدار كن. يكي از بزرگترين عواملي كه انسان ها در مخلوقات خداوند تفكر نمي كنند آنست كه دل هاي مردم را زنگار معصيت تيره كرده و انگيزه براي كارهاي خود ندارند. شناخت خداوند باعث آشنايي با اهداف خلقت و عاقبت زندگي آدمي مي شود.
امام صادق(ع) مي فرمايند: تفكر كردن و مشغول كردن ذهن به واقعيات، انگيزه عمل را در انسان ها پديد مي آورد. تفكر كردن در زندگي، صفات الهي، نعمت هاي خداوند، محدود بودن عمر و غيره دل آدمي را زنده مي كند و انسان را با تفكر وادار به عمل صالح مي كند.يكي از مصاديق تفكر در امر خدا، فكر كردن در مخلوقات الهي است. اگر مردم در عظمت، قدرت و بزرگي نعمت هاي خداوند انديشه كنند، به راه مستقيم بازگشته و از عذاب الهي نجات پيدا مي كنند. بايد براي تحقق توصيه هاي آيات و روايات لحظاتي از روز را صرف تفكر در خلقت هاي خداوند داشت.
در روايات به صراحت آمده است كه انسان ها نبايد به ذات خداوند فكر كنند چرا كه انسان ها ذهن محدودي و علم اندكي دارند و با اين محدوديت نمي توانند ذات نامحدود خداوند را درك كنند و نتيجه تفكر به ذات خداوند كفر و كافر شدن به خداوند مي شود.اما در روايات بسيار تاكيد شده است كه مردم بايد در مورد صفات خداوند تفكر كنند كه نتيجه تفكر در صفات خداوند ايجاد رابطه عاشقانه ميان بندگان و خداوند است كه در دعاي جوشن كبير، ابوحمزه ثمالي، دعاي كميل و غيره از صفات خداي عزوجل بسيار سخن گفته شده است.
منبع: صحن جمهوري امام رضا ع، حجت الاسلام عباسي

نمی‌خواستم شرمندگی را در چهره‌اش ببینم

26 شهریور 1392 توسط حاتم
نمی‌خواستم شرمندگی را در چهره‌اش ببینم

روزی امام رضا(ع) مشغول صحبت در جمعی بودند. فردی وارد شد و سلام کرد و خطاب به امام رضا(ع) گفت از دوستان شما و خاندان شما هستم. از سفر حج بازمی‌گردم و پولم تمام شده و حتی هزینه‌ی یک منزل دیگر را هم ندارم. خواهش می‌کنم هزینه‌ی سفرم را بدهید. وقتی به شهرم برگردم این پول را از جانب شما صدقه می‌دهم. امام هشتم(ع) با لحنی دلنشین گفتند که صبر کن تا صحبتم تمام شود.

امام رضا(ع) پس از پایان سخن‌شان از حاضران برای خروج اجازه می‌خواهند، داخل منزل می‌شوند و پس از لحظاتی بدون این‌که از خانه بیرون بیایند از بالای درب کیسه‌ای را بیرون می‌فرستند. امام(ع) به آن مرد می‌فرمایند بیا و پول را بگیر، احتیاجی نیست که از جانب من صدقه بدهید.

وقتی علت این کار را از امام جویا می‌شوند، امام(ع) حدیثی از پیامبر نقل می‌کنند که فرمودند، کسی که عمل پسندیده را پنهان کند، عملش برابر 70 حج است. امام رضا(ع) هم فرمودند که نمی‌خواستم شرمندگی را در چهره‌اش ببینم.

درس‌های این ماجرا : اولاً، حضرت در حال صحبت هستند که سائل سخن امام رضا(ع) را قطع می‌کند، ولی امام (ع) عصبانی نمی‌شوند. اگر کسی سخن ما را قطع کند عصبانی می‌شویم. ثانیاً، با نهایت فروتنی از حاضران در مجلس برای رفتن به منزل و پول آوردن، اجازه می‌گیرند. ثالثاً، بیش از مبلغی که می‌خواهد به او می‎بخشند. رابعاً، امام(ع) توقع جبران ندارند، حتی در راه خیر. خامسا، نمی‌خواهند شرمندگی را در چهره فرد ببنند به همین علت درب منزل را باز نمی‌کنند و کیسه‌ی پول را از بالای در به او می‌دهند و حکم می‌کنند که برود و نماند.