سلام 

خیلی وقته سر وبلاگ نیومدم نمیدونم چی شد که بعد از نماز صبح حال و هوای وبلاگ تو سرم امد شاید تو این روزهای کرونایی و دوری از مسجد و امکان مذهبی و در راه بودن ماه مبارک رمضان و حال و هوای تبلیغ بی اثر نبوده 

وقتی فکر میکنم می بینم آمدن کرونا با همه ی استرس ها و بدی هاش و جدایی از عزیزانمان اما خوبی هایی هم داشت  

کرونا به من یاد داد

چقدر ما نعمت داریم  اما به چشم نعمت به چیزهایمان نگاه نمی کردیم

اینکه چقدر به خاطر زندگی در ایران و قرار گرفتن در کنار بزرگ مردان و زنانی که غیر را بر خویش ترجیح میدهند باید خدایم را شکر کنم  

اینکه چقدر دور هم نشستن و همدیگر را دیدن چه به اسم صله رحم باشد یا نباشد روحیه را عوض میکند بی خود نیست که پرو ردگارم می فرماید صله رحم کنید تا بر عمرتان افزوده شود این چند وقت قرنطینه واقعا روح ادم کسل میشد هر چند هم که سرت را گرم میکردی اما همین که عزیزانت را از نزدیک نمیدیدی انگار درونت احساس نیاز داشتی  

اینکه فرصت ها به سرعت میره و تو می مانی و اعمال تو 

اصلا کرونا باعث شد من به امام زمانم نزدیکتر شوم به خصوص در شب نیمه شعبان و در آن بزرگترین استغاثه جهانی، تا به حال اینطور مهدی زهرا (ع) را صدا نکرده بودم بند بند وجودم خواستارش بود  

باعث شد تو خودم بیشتر فکر کنم 

بی توشه بودن خودم را واقعا حس کنم 

و اینکه سعی کنم به فرموده رهبر عزیزم از تهدید ها فرصت بسازم 

پس تشکر کرونا 

تشکر که آمدی تا خیلی چیزها را برایم یاد اور شوی 

اما یه خواهش هم ازت داشتم برو و شرت را از سر جامعه بشری کم کن که بیش از این مردم جهان از بودنت در رنج و عذاب نباشند