سعید سهیلی یکی از کارگردانهای کشور در خاطره ای بیان میدارد:

زمانی که در حوزه هنری خراسان مشغول بودم فیلمنامه‌های کوتاه می‌نوشتم و برای تصویب به حوزه هنری استان تهران می‌فرستادم. هر بار که ۱۰، ۱۵ تا فیلمنامه برگشت می‌خورد می‌دیدم زیر تمام آن‌‌ها فقط نوشته «رد» و یک امضا هم شده‌است! کم‌کم دیدم همه این امضاها شبیه هم است و نامش هم مرتضی آوینی است. همان موقع با خودم قسم خوردم که هر وقت این آدم را ببینم یک سیلی می‌زنم زیر گوشش! واقعاً هم دنبال این بودم که این آدم را پیدا کنم و بزنم. می‌خواستم بگویم: «مرد حسابی ما این همه زحمت می‌کشیم برای این فیلمنامه‌ها بعد یک کلمه می‌نویسی رد و تمام!» اتفاقا مدتی بعد موقعیتی پیش آمد که من به همراه سه نفر از بچه‌های حوزه هنری و آوینی که هنوز من نمی‌شناختمش، دور یک میز نشستیم و درباره سینما صحبت می‌کردیم. چند دقیقه که از بحث گذشت دیدم طرف مقابلم عجب آدم روشنی است. بعد یکباره یکی گفت این مرتضی آوینی است. بلند شدم، بغلش کردم و شروع کردم به بوسیدن! تعجب کرد و دلیل پرسید، گفتم: «قسم خورده بودم وقتی تو رو می‌بینم یه سیلی بزنم به صورتت! اما الان که دیدم آدم خوبی هستی، چون قسمم شکسته نشه به جای دست با لب‌هایم سیلی زدم!» بعد از آن هم کلی گفتیم و خندیدیم و درباره سوءتفاهم‌هایی که نسبت به آن فیلم‌ها داشتیم صحبت می‌کردیم.