عنوان:هدف خلقت انسان

استاد راهنما:سرکار خانم غفوری

استاد داور:جناب آقای حسین غفوری

 محقق: آزاده بلدی

 چکیده

در تعامل با خداوند حکیم ونظام حکیمانه و هدفمند آفرینش یکی از مسایل اساسی که همیشه برای بشر مطرح بوده است پرسش از هدف خلقت خویش یوده است و پاسخ این سِؤال بر می گردد به این که «ماهیت انسان» چیست؟ و این انسان استعداد چه کمالاتی را دارد که برای آن ها آفریده شده است.

از قرآن كريم چنين استنباط مي شود كه خداي انسان آفرين، آدمي را فطرتاً حي متأله آفريده است، پس درون آدمي، همواره نداي فطرت وجود دارد و به هنگام خطر، هستي انسان را مخاطب ساخته، او را به نيرويي توجه مي دهد كه همه اجزاي هستي مهار قبضه قدرت اوست و در هر سانحه دريايي يا زميني يا هوايي، آخرين نقطه اميد آدمي، هموست و ايمان و شرك والحاد نيز در اين معرفت اميدوارانه و نهادينه شده، تفاوت ندارد؛ زيرا شرك و الحاد، با اين که ایمان تفصيلي انسان را به باد مي دهد، ولي هرگز او را از مدار فطرت الهي و ايمان اجمالي بيرون نمي راند.

خداوند در قرآن هدف خلقت انسان را عبادت خویش بیان کرده است؛ به این معنی که تسلیم و فرمان بردار بی قید و شرط در برابر اوامر و نواهی او باشد و خدا را مالک خویش بداند و رضای او.

به موازات این تعبیر آموزه های روایی نیز تأکید می کنند که این عبادت وقتی میسر می شود که مقدمه اش معرفت وشناخت در کار باشد به این معنا که تا انسان نسبت به خالقش معرفت نیابد یا عبادت او را نمی کند یا عبادتش صوری و ظاهری است.

برای معرفت خداوند راه هایی در تعالیم اسلام ذکر شده که نافع ترین آن معرفت نفس خویش است. چرا که انسان روح خدایی دارد؛ پس اگر خود را بشناسد خدای خویش را نیز می شناسد و بر در آستان او بندگی می کند.هر چه معرفت بالتر رود عبادت خالصانه تر می شود و این عبادت بین خدا و انسان ایجاد محبت می کند.در وادی محبت برای نزدیکی بیشتر به خدا طبق دستور خدا باید أئمه ـ علیهم السلام ـ را دوست داشت و بالاتر از آن، باید به ایشان تأسی نمود و پیروی ایشان کرد.تا به واسطه ی این محبت به آخرین منزل یعنی قرب خدا و لقاء او راه یافت.

پس هدف خلقت در منطق اسلام جز معبود و رسیدن به او چیز دیگری نیست."إنّا للّه و إنّا إلیه راجعون”