عنوان :تسبيح در قرآن

استاد راهنما:سركار خانم احترام رستمي

استاد داور:جناب آقاي حسين غفوري

محقق:زهره جلالي

چكيده

اين تحقيق درباره ي موضوع بررسي آيات تسبيح مي باشد. تسبيح به معناي «حركت سريع و منظم در آب و هوا و عبور و گذشتن با شتاب» است. و در اصطلاح «تنزيه خداوند متعال» است و اصل آن حركت سريع در عبادت و تنزيه خداوند از نقايص امكان و حدوث و از هر سوء است.

بنابرآموزه هاي قرآن كريم همه ي موجودات در جهان هستي به تسبيح و تنزيه خداوند مشغول هستند و اين كه خداي سبحان داراي مقام منيعي است كه در هم شكننده ي همه ي قدرت هاست و هيچ قدرتي نيست كه او را شكست دهد پس بايد در مقابل چنين عظمتي همه به تسبيح او مشغول شوند و حتي انسان نيز كه اشرف مخلوقات است در اين مرتبه بايد مقام خود را شناخته، با تسبيح حق درجه ي وجوديش را ارتقاء دهد و برترين تسبيح كننده باشد.

آشنايي با حقيقت تسبيح و نحوه ي تسبيح موجودات و انسان، ارتباط آيات تفسيري با يكديگر، تعاريف واژگان وابسته به تسبيح، تبيين تسبيح موجودات با توجه به سياق و تفسير آيات، دسته بندي آيات و نظم موضوعي آن در اين تحقيق قرار داده شده است. اين پژوهش پس از يافته هاي كلي و مفهوم شناسي به بررسي كاربردهاي قرآني تسبيح مي پردازد و ضمن آن مشخص مي گردد تسبيح گويان چه كساني هستند و آثار و ملازمات اين عبادت چيست. در اين تحقيق روش به كار رفته به صورت كتابخانه اي بوده است كه به صورت توصيفي با مراجعه به اسناد و مدارك صورت گرفته است.

تسبيح ترسيم حركت عبادي در سايه ي نظمي است كه هم نوا با نظام هستي انسان را به سوي كمال مطلوب سوق مي دهد. تسبيح فرياد تنزيه سردادن و خدا را به پاكي خوانده است و حقيقتي است كه ابتدا خود خداوند آن را گزارش مي دهد و بقيه ي عالم به دنبال او زمزمه ي سبّوح قدّوس را سر مي دهند.