امام حسن‌عسکری (ع) بر دو بینش بسیار مهم تاکید کرده‌اند:

نخست: تاکید بر شناخت غیبت و گرفتن بیعت برای ولی الله اعظم امام منتظر (عج).

دوم: تحکیم شالوده‌های مرجعیت دینی.

الف- گرفتن بیعت برای امام منتظر

احادیث فراوانی درباره امام حجت منتظر (ع) وجود دارد که از پیامبر و تمام ائمه (ع) صادر شده اما تاکید امام عسکری بر این امر تاثیر رساتری داشت. چون آن حضرت، شخصاً امام را برای خواص از یاران خویش مشخص کرد.

ب- مرجعیت خردمندانه دینی

برای این امامت که امتداد رسالت الهی است باید کیان و موجودیت اجتماعی در جهان وجود داشته باشد. این کیان شیعیان مخلص و فداکارند. از طرفی اینان نیز باید از نظامی اجتماعی و استوار برخوردار شوند تا بتوانند در برابر رخدادها و مبارزه جوئی‌ها توانا باشند. این نظام در رهبری مرجعیت تبلور می‌یابد. بدین معنی که شیعیان به گرد محور عالمان الهی و امنای وی بر حلال و حرام، جمع شوند. از این رو در دوران امام‌ عسکری (ع) شالوده نظام مرجعیت تحکیم یافت و نقش دانشمندان شیعه، بدین اعتبار که آنان وکلا و نواب و سفیران امام معصوم (ع) هستند، برجستگی ویژه‌ای پیدا کرد و روایت‌های فراوانی از امام عسکری (ع) درباره نقش علمای دینی در بین مردم منتظر شد که یکی از آنها همان روایت معروفی است که امام عسکری (ع) از جد خویش امام صادق (ع) روایت کرده است و در آن آمده:

« آن که از فقیهان خویشتندار است و دین خویش را پاسدار و با هوا و هوس خود ستیزه کار و امر مولای خویش را فرمانبردار، پس بر عوام است که از او تقلید کنند».