با هر گام روی زمین خشک، انگار جاده، جمع می شد، خانه ی خدا پیداتر.

با هر گام روی زمین، خاطره ای زنده می شد و آهی در گلویی پیدا.

گرم راه، گرم سخن های امام… راه را کوتاه می کرد.

ناگهان محمد (1) ایستاد و رو به کوه کرد، زوزه ی ناله گونه ای به گوشش خورده بود…. گرگی از بالای کوه دوان دوان به سوی کاروان مکیان می آمد. از جان امام بیم ناک شد.

فریاد زد: گرگ می آید…

چشمش به چشمهای خالص و بی آلایش امام افتاد و یک لحظه از نگاه امام فهمید : « آرام باش پسر مسلم…در امانیم»

گرگ چنان می دوید که انگار دلداده ی خویش را میان صحرا دیده است… از زوزه های ملتمس و ناله های سوزناکش می شد فهمید به قصد زیارت آمده…

به پای امام که رسید، فرو افتاد… زوزه… زوزه… و امام با نگاهی مهربان او را خطاب قرار داد:

- همان چیزی که خواستی می شود.

گرگ با همان سرعت آمدن، رفت…

محمد رو به امام کرد…مثل همیشه آرام بود و صبور.

-اماما! چه گفت؟

-این گرگ می گفت جفتش در غاری از کوه در حال فارغ شدن است، بچه ای می آورد، دعا کنید خداوند کمکش کند که این کار بر او آسان شود و از نسلش کسی آزار رساننده به ائمه نباشد… من هم دعا کردم… او رفت.

امام این را گفت و شروع به رفتن کرد. نگاه محمد در جاپای او جا ماند.

امام، هر چند کوهی از مسئولیت بر شانه های پرتوانش بود،

اما؛

سبک می رفت. (2)

پی نوشت:

1.محمد بن مسلم از یاران امام محمد باقر ( علیه السلام) و راوی این داستان بود. وی در سفری از مدینه تا مکه با امام همسفر بود.

2.از کتاب لا یوم کیومک یا اباعبدالله