شب ۲۳ ماه مبارک رمضان مصادف با ۱۲ خرداد ۱۳۶۵ حال او بسیار بد بود و روی تخت بیمارستان شاهد آخرین نفسهایش بودم. در آن لحظات سخت مسائلی را بیان کرد، از جمله اینکه گفت: «فردا غوغایی به پا می شود، چه خواهید کرد؟» گفتم: «بیدی نیستم که به هر بادی بلرزم.» با خنده رضایت بخشی از من تشکر کرد و سفارش هایی درباره فرزندان کرد و وصیت ها نمود.

لحظاتی بعد از اذان صبح در حالی که حالش بسیار وخیم بود، ناگهان دیدم به صورت نیمه نشسته روی تحت با احترامی خاص تعظیم کرد. گویا شخصی یا اشخاص بزرگواری به دیدار او آمده اند. شروع به تلاوت قرآن کرد و سپس پرسید: «این کاخها برای کیست؟» در آخر در حالی که دستهایش را با احترام روی سینه گذاشته بود، گفت : «چشم می آیم، می آیم.» آرام سر را روی تخت گذاشت و نگاهی به من انداخت و شهادتین را بر زبان جاری کرد و لحظاتی بعد روح او از قفس تن جدا شد. با چشمانی باز و لبانی خندان در سالگرد تولد پسرش در حالی که بیست و هفت سال بیشتر نداشت به دیار باقی شتافت. پیکر نحیف او را که پوستی چسبیده بر استخوان بود در میان انبوه جمعیت سوگوار تشییع و در گلزار شهدای آمل امام زاده ابراهیم(ع) به خاک سپرده شد. از حشمت اله، سه فرزند به نام های “زينب” ، “زهرا” و “محمدحسين” به يادگار مانده است.