یکی از عوامل مهمی که رفتارهای عزت آفرین و ارزشمند را در فرزندان ما به وجود می آورد، نوع کلمات و واژه هایی است که در منزل آنها را به کار می بریم. روانشناسانی که نقش واژه ها را در رفتارها و دستگاه عصبی فرزندان مطالعه می کنند می گویند “هر واژه ای که شما به کار می برید اول در دستگاه عصبی خودتان و بعد در دستگاه عصبی شنونده تاثیر می گذارد.” هیچ واژه و پیامی در جمع اعضای خانواده محو و نابود نمی شود بلکه روزی پژواک و بازگشت خواهد داشت. واژه ها برای ما هیجان می سازند. واژه ها برای ما رفتار می سازند. واژه ها ما را همراه خود می برند. واژه ها برای ما نوع نگرش و تفکر می سازند. واژه هایی را که خود برای خود به کار می بریم یا دیگران برای ما به کار می برند در نوع “خودپنداره” ما نقش اساسی دارند. واژه ها در آرام سازی رفتار و پرخاشگری فرزندان نقش مهمی را ایفامی کنند.بین کلمات و دوران کودکی ما ارتباط وجود دارد.

بخش زیادی از خاطرات دوران کودکی انسان ها را “واژه ها و کلمات” دوران کودکی آنها تشکیل می دهند که والدین و اطرافیان برای آنها به کار می بردند. بس چه بهتر است که واژه های خوب در مورد فرزندانمان به کار بگیریم.در روانکاوی فرویدی معلوم شد که بسیاری از علت های پرخاشگری در افرادبزرگسال، خاطرات ناخوشایند دوران کودکی، به خصوص نوع رفتار و واژه هایی بوده است که والدین مستبد و اطرافیان ناوارد برای آنها به کار می بردند وآنها را تحقیر می کردند.نوع واژه های دوران کودکی آنقدر مهم است که آثار آنها چه مثبت باشند و چه منفی تا پایان عمر در فرد باقی می ماند و ذهن فرد را به خودمشغول می کند. این واقعیت، مسئولیت سنگینی را بر دوش والدین می گذارد که از همان دوران کودکی در خانواده،واژه های خود را کنترل کنند و کلماتی استفاده کنند که احساس مثبت و ارزشمندی را در فرزند تقویت کرده و برای بزرگسالی او خاطراتی خوشایند باشد.والدین هنگامی که در جمع هستند بیشتر حواسشان به صحبت کردن با فرزندانشان باشند زیرا تاثیر بیشتری روی آنها دارد .

منبع:
کتاب رفتارهای عزت آفرین در تربیت و تحصیل فرزندان، حسین علیزاده