غيبت کردن از چه کساني جايز است؟
بنا بر گفته امام خميني(ره) «انسان بايد در همه موارد، از حيله‌هاي نفساني ايمن نباشد و با کمال دقت و احتياط مشي (رفتار) کند و درصدد عذرتراشي نباشد که يکي از موارد استثناء را بدست آورده و به عيبجويي و بذله‌گويي سرگرم شود. حيله‌هاي نفساني بسيار دقيق است، ممکن است انسان را از راه شرع گول زند و در هلاکت بيفکند. ولي انسان بايد در نظر داشته باشد که آيا غيبت او به خاطر خداوند است يا انگيزه او سيراب کردن نفس خويش و خنکي دلِ خويش است»
در مواردي، غيبت کردن جايز است که به بعضي از آنها اشاره مي‌کنيم:
۱- در مقام مشورت در کارهاي مهم، يعني اگر شخصي درباره‌ي ديگري مشورت خواست، ما مي‌توانيم عيب‌هاي آن فرد را به مشورت کننده بگوييم.
۲- براي رد سخن و عقيده‌ي باطل اشخاصي که داراي چنين اعتقاداتي هستند، نقل سخت و عيب سخن آنها جايز است، تا مبادا مردم دنباله رو آنها شوند.
۳- براي گواهي دادن نزد قاضي، بايد حقيقت را گفت گرچه غيبت باشد.
۴- براي اظهار مظلوميت، بيان کردن ظلم ظالم مانعي ندارد.
۵- کسي که بدون حيا و آشکارا گناه مي‌کند، غيبت ندارد.
۶- براي رد ادعاي پوچ، غيبت مانعي ندارد. کسي که مي‌گويد: من مجتهدم، دکترم، سيدم، و ما مي‌دانيم که او اهل اين صفات نيست، جايز است به مردم آگاهي دهيم تا فريب نخورند.
