قرآن کريم براي ارتباط بيشتر بندگان با مبدا هستي از شيوه هاي مختلفي بهره مي گيرد. از جمله اين شيوه ها تعيين زمان ها و مکان هاي خاصي براي نزديک شدن بيشتر به درگاه حضرت حق مي باشد. در سوره ابراهيم(ع) آيه 5 از زمان هاي ويژه عبادت خدا با عبارت “ايام الله” ياد مي کند؛ “ايام الله را به آنان يادآوري نما.” ايام الله تمام روزهايي است که داراي عظمتي در تاريخ زندگي بشر است. مقصود از ايام الله زمان هايي است که امر خدا و آيات وحدانيت و سلطنت او ظاهر شده و يا ظاهر مي شود. ممکن است ايام ظهور رحمت و نعمت الهي جز اين ايام بوده باشد.(1)

و نيز هر روز که يکي از فرمان هاي خدا در آن،چنان درخشيده که بقيه امور را تحت الشعاع خود قرار داده از ايام الله است هر روز که فصل تازه اي در زندگي انسان ها گشوده و درس عبرتي به آنها داده و ظهور و قيام پيامبري در آن بوده و يا طاغوت و فرعون گردنکشي در آن به قعر دره نيستي فرستاده شده خلاصه هر روز که حق و عدالتي برپا شده و ظلم و بدعتي خاموش گشته، همه آنها از ايام الله است.

چنانکه در ادامه آيه مي فرمايد: در همه ايام الله آيات و نشانه هايي است براي هر انسان شکيبا و پراستقامت و شکرگزار(2.) روز عرفه نيز مي تواند روز پيروزي انسان بر طاغوت نفس و نقطه درخشاني درتاريخ زندگي هر فردي باشد. روز عرفه روز تحول دروني و انقلاب معنوي با آن همه مزايا و ويژگي هاي ارزشمند براي هر مسلمان بيدار و آگاه است.روز عرفه از مصاديق بارز “ايام الله” است که در آن روز زمينه ها و مقدمات بيشتري براي رهيابي انسان به سوي کمال و سعادت وجود دارد. آمرزش گناهان، قبولي طاعات، آشنايي بيشتر با معارف اسلامي، تفکر و تامل در گذشته و آينده، برآورده شدن حاجات و توجه ويژه خداوند متعال به بندگان از جمله آنهاست.

آنچه از روايات و دعاهاي اهل بيت(ع) در اين روز به دست مي آيد نشانگر آن است که پروردگار هستي اين روز را براي مناجات خود انتخاب کرده و نعمت هاي مادي و معنوي خود را در يوم الله عرفه بر بندگانش ارزاني داشته است. امام صادق(ع) در يکي از روايات مي فرمايد: هرکس در اين روز قبل از رفتن به مراسم دعاي عرفه در زير آسمان دو رکعت نماز بخواند و در پيشگاه خداوند متعال به تمامي گناهان و خطاهاي خود اعتراف نموده و حقيقتا از درگاه پروردگارش پوزش طلبد، خداوند متعال آنچه را که براي اهل عرفات مقدر نموده به او نيز عطا مي کند و تمام گناهان وي را مي آمرزد.(3)

پي نوشت ها:

1- الميزان، ج 12، ص 18

2- تفسير نمونه، 10/270

3- اقبال الاعمال، ج 2، ص 67