از حضرت علي(ع) امام العارفين روایت شده است؛ چون خداوند متعال اراده قبض روح حضرت خليل الله را كرد عزرائيل را فرستاد تا حضرت ابراهيم را با خبرسازد. فرشته مرگ شرفياب شد و عرض كرد؛ السلام عليك يا ابراهيم! قهرمان توحيد فرمود؛ و عليك السلام يا ملك الموت؛ اداع امْ ناع؛ آيا خبر مرگم را آورده اي كه البته بايد بپذيرم و يا براي دعوتم آمده اي؟ عزرائيل عرض كرد؛ آمده ام تو را با اختيار خودت به سوي خدايت ببرم پس دعوت او را اجابت كن و تسليم مرگ شو! حضرت ابراهيم فرمود؛فهل رايت خليلا يميت خليله؛ آيا ديده اي دوست،حبيب خودش را بميراند؟!

عزرائيل به سوي بارگاه قدس حق بازگشت و در برابر قدرت پروردگار در مقام اطاعت و دريافت پاسخ درنگ كرد و عرضه داشت؛پروردگارا! سخن خليلت را شنيدي. پروردگار خطاب كرد؛ عزرائيل! در جواب ابراهيم بگو؛ هل رايت حبيبا يكرِهُ لقاءَ حبيبه.اَنّ الحبيب يحبُّ لقاءَ حبيبه؛ آيا ديده اي دوست از ملاقات دوست سر باز زند و خوش نداشته باشد به وصل برسد؟!قطعا حبيب واقعي لقاي حبيبش را دوست دارد. در اين جا حضرت ابراهيم تسليم شد و روح او به لقاءالله شتافت.

بدين دليل است كه حضرت علي(ع) مي فرمايد؛ سوگند به خدا! همان گونه كه كودك به سينه مادر علاقه مند است، من به مرگ علاقه مندم.ايشان به هنگام ضربت خوردن"فُزْتُ ربَّ الكعْبَة” مي سرايد.