در زمان حضرت عیسى(علیه‎السلام)، زنى صالح و عابد، زندگی می كرد. وی وقتی زمان نماز فرا مى‎رسید، هر كارى كه داشت رها و به نماز مشغول مى‎شد. روزى هنگام پختن نان، مؤذّن بانگ نماز فرا داد. زن نان پختن را رها كرد و به نماز مشغول شد؛ چون به نماز ایستاد،
شیطان در وى وسوسه كرد كه: «تا تو از نماز فارغ شوى، نان‎ها همه می‎سوزند.» زن به دل جواب داد: اگر همه نان‎ها بسوزد بهتر است كه روز قیامت تنم به آتش دوزخ بسوزد.
بار دیگر شیطان وسوسه كرد كه: پسرت در تنور افتاد و سوخت، زن در دل جواب داد: اگر خداى متعال قضا را بر این قرار داده كه من در حین نماز و پسرم به آتش دنیا بسوزد؛ من به قضاى خداى تعالى راضى هستم و از نماز فارغ نمى‎شوم كه خداوند خود، فرزندم را از آتش نگاه دارد.
شوهر زن به خانه آمد، زن را در حال نماز دید، و نان‎ها را در حالی كه نسوخته بودند در تنور دید. و فرزندش را دید كه در آتش بازى می كند و یك تار مویش نیز نسوخته است، و به قدرت خداوند، آتش بر وى بوستان گشته است.
چون نماز زن تمام شد، شوهر دست وى گرفت و نزدیك تنور آورد و در تنور نگریست، فرزند را به سلامت دید و نان‎ها را نیز نسوخته دید. مرد در عجب ماند و خدا را شكر كرد، و زن نیز سجده شكر كرد.
مرد، به همراه فرزندش به نزد حضرت عیسى(علیه‎السلام) رفت و جریان را به حضرت گفت. حضرت عیسى گفت: برو از زنت بپرس كه چه معامله‎ای با خدا كرده است و چه رازی با خدا دارد؟
چرا كه اگر مردی این كرامات را داشت به وی وحی می‎شد. شوهر نزد زن آمد و از راز این جریان پرسید. زن گفت:
كار آخرت را در مقابل كار دنیا جلو انداختم.
هرگز بدون طهارت نبودم.
چون وقت نماز می‎شد همه كارها را رها می‎كردم و مشغول نماز می‎شدم.
هر كس به من جفا می‎كرد و دشنام می‎داد، كینه‎ای از وى به دل نمی‎گرفتم و به او پاسـخی نمی‎دادم و به خدا واگذار می‎كردم.
به قضاى الهی راضى بودم.
فرمان خدا را تعظیم داشته و اطاعت می‎كردم.
بر مردم رحم داشتم .
نماز شب و نماز ظهر را ترك نكردم.
حضرت عیسى (علیه‎السلام) فرمود: اگر این زن مرد بود پیامبر می‎شد. (كنایه از این كه این اعمال، كارهای پیامبران است.)
مسئله نسوختن طفل در تنور آتش، مسئله‎اى است كه دو بار قرآن مجید بر آن شهادت داده است، یكى حضرت ابراهیم (علیه‎السلام) در زمان نمرود و دیگر در مورد حضرت موسى (علیه‎السلام) در دوران كودكى در عصر فرعون.
مسلم است كه هر كس با تمام وجود تسلیم خداوند شود، خداوند هر مشكلى را برایش سهل و آسان و هر چیزى را به فرمان او در می‎آورد. چنانچه فرموده‎اند: «اَلْعَبُودِیَّةُ جُوْهَرَةٌ كُنْهُهَ الرُّبُوبِیَّةُ؛ بندگى، حقیقتى است كه در ذات آن مالكیت بر هر چیز نهفته است.»
منبع: پایگاه نماز

گاه در زندگی با اخبار و حوادثی روبرو می‌شویم که معجزه نیست اما حکایت از یک حقیقت است اینکه خداوند هزار و چهارصد سال پیش از وقایعی خبر داده که بشر با تمام علم و تکنولوژی اکنون به حقیقت آن دست یافته است شاید اندکی ما را از تجملات دنیا رهانیده و به ذات مقدس الهی نزدیکتر نماید.
یک پژوهشگر هلندی غیر مسلمان تحقیقی در دانشگاه آمستردام انجام داده و به این نتیجه رسید که ذکر کلمه جلاله ” الله ” و تکرار آن نیز صدای این لفظ موجب آرامش روحی می‌شود و استرس و نگرانی را از بدن انسان دور می‌نماید این پژوهشگر غیر مسلمان هلندی طی گفتگویی در این باره گفت: پس از انجام تحقیقاتی سه ساله که بر روی تعداد زیادی از مسلمانان که قرآن می خواندند و یا کلمه ” الله ” را می‌شنیدند به این نتیجه رسیدم که ذکر کلمه جلاله ” الله ” و تکرار آن و حتی شنیدن آن موجب آرامش روحی شده و استرس و نگرانی را از بدن انسان دور و نیز به تنفس انسان نظم و ترتیب می‌دهد.
وی در ادامه افزود: بسیاری از این مسلمانان که بر روی آنان تحقیق می‌کردم از بیماری‌های مختلف روحی و روانی رنج می‌بردند من حتی در تحقیقاتم از افراد غیر مسلمان نیز استفاده نمودم و آنان را مجبور به خواندن قرآن و گفتن ذکر ” الله ” کردم و نتیجه مجددا تکرار شد خودم نیز از این نتیجه به شدت غافلگیر شدم زیرا تاثیر آن بر روی افسرده، ناامید و نگران تاثیری چشمگیر و عجیب بود.
این پژوهشگر هلندی همچنین گفت: از نظر پزشکی برایم ثابت شده که حرف الف که کلمه ” الله ” با آن شروع می‌شود از بخش بالایی سینه انسان خارج شده و موجب تنظیم تنفس می‌شود به ویژه اگر تکرار شود؛ و این تنظیم تنفس به انسان آرامش روحی می‌دهد.
حرف لام که حرف دوم الله است نیز موجب برخورد سطح زبان با سطح فوقانی دهان می‌شود تکرار شدن این حرکت در کله الله که تشدید دارد نیز در تنظیم و ترتیب تنفس تاثیرگزار است.
اما حرف‌های حرکتی به ریه می‌دهد و بر دستگاه تنفسی و در نتیجه قلب تاثیر بسیار خوبی دارد و موجب تنظیم ضربان قلب می‌شود.
گفتنی است: شاید اکنون با انجام این تحقیق علمی اندکی بیشتر از خواب غفلت رها شده و متوجه شویم که آنچه را که خدا به ما توصیه نموده نه تنها فقط به عنوان یک تکلیف بلکه بیشتر به دلیل تاثیر مثبت آن بر سلامت جسم و روح خودمان بوده است.
به راستی که قرآن کریم در آیه کریمه می‌فرماید: ” الذین آمنو و تطمئن قلوبهم بذکر الله الا بذکر الله تطمئن القلوب”

منبع: باشگاه خبرنگاران.

عواملی که موجب سلب توفیقات انسان در انجام تکالیف و واجبات می‏شود:

1ـ خوردن غذای حرام و شبهه‏ ناک،
2ـ ارتکاب گناهان (از قبیل غیبت، دروغ و جلسات لهو و لعب و ….)،
3ـ موفق به نماز اول وقت نشدن، خصوصاً صبحها؛ یکی دیگر از چیزهایی است که بیشتر باعث سلب توفیق می‏شود.

شخصی به آقا أمیرالمؤمنین علی (علیه السلام) عرض کرد: هرچقدر می‏خواهم برای نماز شب بیدار شوم موفق نمی‏گردم؟ حضرت در جواب فرمودند:

«گناهانی که در روز انجام می‏دهی مانع می‏شوند».
برای حل این مشکل، نکات زیر را رعایت کنید:
1ـ غذای حلال بخورید،
2ـ شب‏ها با شکم پر نخوابید و غذای شما ساده و مختصر باشد،
3ـ حتما با طهارت بخوابید،
4ـ دعاها و سوره‏ هایی که از طریق معصومین (علیهم السلام) رسیده بخوانید (مخصوصا برای این که هر ساعتی در شب بخواهید بیدار شوید)

مانند آیه زیر که در آخر سوره کهف آمده:

«قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلا صَالِحًا وَلا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا».

یکی از مسایلی که امروز ذهن جامعه را درگیر خود کرده و معمولاً چالشهایی را میان والدین و فرزندان به وجود می‌آورد، نحوه تعامل آنان است، آیا در سیره امام هشتم(ع) برای این مهم تدبیری شده و می‌توان از ایشان در مسیر ارتباط با فرزندان الگوگیری کرد؟

- تکریم فرزند در سیره ایشان جایگاهی ویژه دارد. باید توجه داشت، ذکر کنیه در میان اعراب نشانه احترام به فردی است که او را خطاب قرار داده‌اند. در گزارشی آمده است که ثامن الائمه(ع) هرگز فرزندشان را بدون کنیه خطاب نمی‌کردند، به عنوان مثال می‌فرمودند؛ «ابوجعفر» برایم نامه‌ای فرستاده یا من به «ابوجعفر» چنین نوشتم.

این گونه احترام گذاشتن‌ها به فرزند در خانواده‌های عرب نسبت به فرزندان بویژه کودکان، مرسوم نبود، اما امام رضا(ع) با کمال احترام از فرزندشان یاد می‌کردند. جالب اینجا بود که آن حضرت این احترام را به فرزندشان آن هم در سنین کودکی می‌گذاشتند.

البته این رفتار در سیره امام موسی کاظم (ع) نیز دیده می‌شود، یعنی ایشان هر‌گاه می‌خواستند ثامن الائمه(ع) را صدا بزنند، احترام گذاشته و ایشان را با کنیه «ابوالحسن» خطاب می‌کردند. حتی آن حضرت (ع) در غیاب امام هشتم(ع) نیز نامشان را یاد نمی‌کردند، بلکه به لقب رضا که نشان از بزرگداشت ویژه بود، ایشان را نام می‌بردند.

افزون بر این، ثامن الائمه(ع) والدین را از تنبیه بدنی فرزندان نهی کرده و به جای آن قهر، آن هم کوتاه مدت را توصیه می‌کردند.

ترغیب کودکان به کارهای نیک هم در سیره رضوی مورد تأکید و توصیه است، آن چنان که ایشان می‌فرمایند: «به کودک دستور بده که با دست خودش صدقه بدهد، اگرچه تکه نانی یا یک مشت چیز اندک باشد؛ زیرا هر چیزی که در راه خدا داده می‌شود، هر چند اندک اگر با نیت پاک باشد، بسیار است.»

در فرهنگ ناب اسلامی و در فرهنگ رضوی نیز توجه ویژه ای به رشد دینی و اخلاقی کودکان شده است. خصوصاً برخی موارد بطور ویژه مورد تأکید قرار گرفته است:

1. نماز خواندن

امام رضا (علیه السلام) درباره نماز خواندن کودکان می فرماید: «پسران باید در سنین هفت سالگی به نماز وادار شوند.»[1](شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ج3، ص436)

برای آموزش نماز و چگونگی استدلال به فرزندان مناسب است که بگوییم: عزیزم همان طور که کسی به ما هدیه می دهد، باید از او تشکر کنیم، از خدا هم به خاطر نعمت هایش، به وسیله ی نماز تشکر می کنیم. چگونه؟ برای تشکر از دیگران دنبال این هستیم که آنها چه هدیه و تحفه ای را دوست دارند؟ همان را تهیه و تقدیم می کنیم. در مورد تشکر از خدا هم باید ببینیم که او چه چیزی را دوست دارد و چه چیزی را دوست ندارد؟ خداوند در قرآن به این سؤال ما چنین پاسخ داده است: «نماز را برای یاد من بخوانید.»[2](طه، آیه14) پس خدا نماز و قرآن خواندن ما را دوست دارد، چون باعث می شود ما از غفلت خارج شویم و خدا را یاد کنیم. (سید میرزایی و دیگران، آداب و آفات تربیت کودک و نوجوان، صص62و61)

2. آموزش قرآن

قرآن کتاب الهی، نور هدایت، شفای سینه از دردهای اخلاقی و راهنما به سوی زندگی برتر است. مرد و زن در برابر این نعمت بی نظیر الهی مسئول و مکلف اند، تکلیف آنان یاد گرفتن قرآن و عمل به آیات آن در تمام شئون حیات است. بی تفاوتی نسبت به کتاب خدا، گناهی بس بزرگ و معصیتی بس عظیم است.

امام رضا (علیه السلام) می فرماید: «برای خانه های خود، نصیب و بهره ای از قرآن (به تلاوت آن) قرار دهید. زیرا هرگاه قرآن در خانه خوانده شود، (در رزق و روزی و سایر امور) بر اهل آن گشایش و آسایش قرار داده شود (و خیر و برکت و لذت زندگی در آن بسیار گردد)، و ساکنین آن در معرض ازدیاد و افزایش نعمت باشند و چون در خانه قرآن خوانده نشود فشار و سختی (و گرفتاری در امور دیگر) بر اهل آن رو آورد و خیر و نیکی و برکت آن کاهش یابد و ساکنین آن در کمبود (نعمت و شادی و نشاط) باشند.»[3] (آشتیانی و شاگردان، طرائف الحکم یا اندرزهای ممتاز، ج2، ص109)

با توجه به این روایات مسئولیت سنگین سرپرست خانه روشن تر می شود. سرپرست خانه لازم است قرآن را فرا بگیرد، و زمینه فراگیری زن و فرزند را نیز فراهم کند، آن گاه همه با هم به کتاب خدا عمل کنند، تا عرصه گاه خانه از آلودگی ها پاک و به حسنات و نیکی ها آراسته شود، و در نتیجه خانه و خانواده، نمونه ای از بهشت آخرت گردد.

خانه ای که اهلش اهل قرآن اند، از برکت قرآن رشد عقلی و فکری پیدا می کنند، که عقل هماهنگ با قرآن، عقل ملکوتی و سودش عبادتِ حق و تحصیل بهشت جاودانی است. (سالاری فر، نظام خانواده در اسلام، صص343-341) لذا بسیار لازم و ضروری است که والدین به فرزندان خود قرآن را آموزش دهند و ایشان را در فضایی معطر به عطر قرآن پرورش دهند.

سرپرست خانه لازم است قرآن را فرا بگیرد، و زمینه فراگیری زن و فرزند را نیز فراهم کند، آن گاه همه با هم به کتاب خدا عمل کنند، تا عرصه گاه خانه از آلودگی ها پاک و به حسنات و نیکی ها آراسته شود، و در نتیجه خانه و خانواده نمونه ای از بهشت آخرت گردد.

. روش دوست یابی

از حضرت رضا (علیه السلام) پرسیدند بهترین آسایش در دنیا چیست؟ می فرماید: «وسعت منزل و زیادی دوستان».‏[5] (مجلسی، بحارالانوار، ج71، ص177)

بنابراین حدیث، منظور امام معصوم (علیه السلام) دوستان صالح است که انسان را به یاد خدا می اندازند و در امور دینی و حتی دنیوی یاری می دهند؛ این نشانه ی اهمیت دوست است.

همچنان که بزرگان احتیاج به دوست و رفیق دارند، کودکان نیز به این امر نیازمند هستند و والدین نمی توانند او را از این خواسته ی طبیعی محروم سازند. هم چنین پدر و مادر نمی توانند مستقیماً به فرزندان بگویند با چه کسانی رفیق شود و از چه کسانی دوری گزینند؛ بلکه باید آنها را در انتخاب دوست آزاد گذارند. اما از آن جا که اخلاق و رفتار رفقا بدون شک در یکدیگر تأثیر می گذارند و دوستان در بسیاری از اخلاق و رفتارها از یکدیگر پیروی می کنند، در اسلام دستور داده شده که از رفیق بد اجتناب کنیم. (امینی، آئین تربیت، ص24)

بر این اساس پدر و مادر نباید نسبت به دوستان فرزند خود بی اعتنا باشند؛ بلکه اگر بتوانند برای فرزندانشان دوستان خوبی انتخاب کنند، صلاح و سعادت آنها را تأمین نموده اند و بهترین طریق، آن است که وقتی کودک به حد رشد و تمییز رسید و خوب و بد را از هم تشخیص داد با نرمی و ملاطفت صفات یک دوست خوب و علائم یک دوست بد را برایش شرح دهند و نتایج دوستی با چنین افرادی را برایش بازگو کنند و آن گاه از دور بر رفتار فرزند و دوستان او نظارت داشته باشند. (امینی، آئین تربیت، صص312-313)

برگرفته از مقاله سیده نسرین صفوی، کارشناس ارشد فقه و حقوق، پژوهشگرمدرسه علمیه حضرت خدیجه (سلام الله علیها) و پایگاه بنیاد حضرت مهدی موعود (عج الله) استان تهران

عالمى در جمعى گفته بود: من از خدا داراترم همه او را سرزنش كرده، طردش نمودند، اما او محكم ايستاده بود و همين ادعا را تكرار مى كرد و بالاخره از او توضيح خواستند، گفت : خدا مرا دارد و من خدا را. آيا من دارتر از خدا نيستم خوب اين يك شيرين كارى و يك شيرين زبانى لطيف است كه شايد ظاهرش ، موهم باشد نه آقا، عرفان بالله جان دين ، سر دين است ، گويند عالمى گربه اى داشت ، در اثر تكرار عبادت و نماز، هر موقع كه او به نماز مى ايستاد، گربه هم ركوع و سجود مى كرد، بعد گفتند كرامت اين عابد همين است !توجه به اصل قضيه نكردند .بايد دقت كرد، بايد تعليم ديد و درس خواند. بايد پيش استاد رفت . چه شده است كه ما در هر فن و حرفه اى ، پيش استاد مى رويم ، اما در معارف دين حاضر نيستيم پيش استاد هر فن و هر معرفت برويم و حقيقت را دريابيم. باسوادها و درس خوانده ها، هيچ كدام مخالف عرفان اسلامى نيستند، از امام خمينى بگير تا ملاصدراها و بوعلی ها و …

(از نصایح علامه حسن زاده آملی)