امام رضا علیه السلام فرموده‌اند عقل شخص مسلمان تمام نيست، مگر اين كه ده خصلت را در خود داشته باشد.

1ـ از او اميد خير باشد

2ـ مردم از بدى او در امان باشند

3ـ خير اندك ديگرى را بسيار شمارد

4ـ خير بسيار خود را اندك شمارد

5ـ هر چه حاجت از او خواهند دلتنگ نشود

6ـ در عمر خود از دانش طلبى خسته نشود

7ـ فقر در راه خدايش از توانگرى محبوبتر باشد

8ـ خوارى در راه خدايش از عزّت با دشمنش محبوبتر باشد

9ـ گمنامى را از پرنامى خواهانتر باشد

سپس فرمود: دهمین و چيست دهمین؟ به او گفته شد: چيست؟

فرمود: احدى را ننگرد جز اين كه بگويد او از من بهتر و پرهيزكارتر است.

“تحف العقول، صفحه 443″

يك بار يكى از ياران اميرمؤمنان (علیه السلام) يك آه كشيد. حضرت (علیه السلام) فرمودند: تو پول نگرفتى؟ گفت: چرا على جان! من پول گرفته‏ ام، ششصد درهم. حضرت (علیه السلام) فرمودند: چرا آه كشيدى؟ گفت: آقا جان! من رفتم از برادرم خداحافظى بكنم كه بيايم در ركاب شما بجنگم و برادرم را هم بياورم، ولى ديدم برادرم مريض است. برادرم گفت: اى كاش! من بدن سالمى داشتم و با تو مى‏آمدم و على (علیه السلام) را يارى مى‏دادم. حضرت (علیه السلام) فرمودند: اين ششصد درهم را بردار و ببر براى برادرت؛ كسى كه نيتش با ما بود، انگار كه او در جبهه با ما بود.

بهار سال 74 بود كه در بيابان فكه، در منطقه علميات والفجر يك، همراه ديگر نيروها مشغول تفحص شهدا بوديم. در كنار يكى از ارتفاعات، تعداد زيادى شهيد پيدا كرديم. يكى از شهدا حالت جالبى داشت. او كه قد بلند و رشيدى داشت، در حالى روى زمين افتاده بود كه دو دبّه پلاستيكى بيست ليترى آب در دستان استخوانى اش قرار داشت. چه بسا خود تشنه به شهادت رسيده بود. يكى از دبّه ها تركش خورده و سوراخ شده بود; ولى دبّه ديگر، سالم و پر از آب بود. در آن را كه باز كرديم، در كمال حيرت ديديم، با وجودى كه حدود دوازده سال از شهادت اين سقاى بسيجى مى گذرد و اين دبّه، دوازده سال است كه اين آب را در خود نگه داشته است، ولى آب بسيار گوارا و خنك مانده است

بچه ها با ذكر صلوات، و «سلام بر حسين»، به رسم تبرك، هريك جرعه اى از آن آب نوشيدند.

نقل از : محمد سلیمانی

عراقی‌ها در مراحل اولیه جنگ، سلاح‌های مجهزی داشتند و به هیچ وجه محدودیت تسلیحاتی نداشتند. وجود دریایی از مهمات و اسلحه از جمله توپ‌های خمسه خمسه، به دشمن این امکان را می‌داد که سخاوتمندانه به روی رزمندگان ما آتش بریزید.

هر کس که در خط مقدم خطوط دوم و سوم حرکت می‌کرد، ناچار بود به دلیل انفجار خمپاره، دوربردها و توپ‌های 23 یا 35 ـ که توپ‌های سنگینی هستند ـ دائماً در حال افت و خیز گام بردارد؛ اما آقا سید مجتبی (شهید هاشمی) هیچ‌گاه از صدای سوت خمپاره و سلاح‌های سنگین هراسی نداشت و همانند ما با شنیدن این صداها عکس‌العمل فیزیکی نشان نمی‌داد.

وقتی ما صدای انفجاری را می‌شنیدیم، فوراً روز زمین می‌خوابیدیم تا ترکشی به ما اصابت نکند، به همین دلیل با تعجب از آقا سید می‌پرسیدیم که شما چرا مثل ما روی زمین نمی‌خوابید؟ ایشان با مزاح و خوشرویی به ما می‌گفت “این تیرها از جانب خداوند مأمور هستند و به خواست خدا به ما اصابت می‌کنند. پس بیهوده به خودتان زحمت ندهید. شما چه راست بروید چه به روی زمین بخزید، تیرها مأمورت خودشان را انجام می‌دهند".

البته این را هم باید بگویم که آقا سید مجتبی همواره به حفظ سلامت بچه‌ها سفارش زیادی داشتند.

راوی: سردار ماشاء‌الله مهمان‌نواز

مرحوم آیت الله العظمی حاج سید احمد خوانساری (رحمةالله علیه) از مراجع بزرگ تقلید شیعه، به دلیل بیماری زخم معده به دستور پزشک معالج در بیمارستان بستری شدند، ایشان اجازه بیهوش کردن خود را نمی‌دادند زیرا معتقد بودند هنگام بیهوشی مرجع تقلید، تقلید مقلدین اشکال پیدا می‌کند و از طرفی چون ایشان سالخورده بودند و در وقت بستری شدنشان 89 سال از عمرشان می‌گذشت، طاقت و تحمل جراحی بدون بیهوشی را نداشتند.

دکتر معالج به ایشان عرض می‌کنند طبق آزمایشها و عکسبرداری ها باید حتما عمل جراحی انجام شود.

مرحوم آیت الله العظمی خوانساری می‌فرمایند: مانعی ندارد، عمل جراحی را هروقت خواستید شروع کنید اما بيهوش نكنيد ولی قبل از آن به من خبر دهید که با تلاوت قرآن و توجه به آن، مشکل بی‌هوشی حل شود.

دکتر جراح پذیرفت و لحظاتی بعد عرض کرد: ما آماده هستیم دست به کار شویم،‌ آیت الله خوانساری (رحمةالله علیه) فرمودند: هروقت من شروع به خواندن قرآن کردم، شما هم شروع کنید،‌ دکتر می‌گوید، تا ایشان شروع به خواندن سوره انعام کردند، دست به کار شدیم، هنگام انجام عمل و چنان ایشان بی‌حرکت بودند که گویا در حال بی‌هوشی کامل هستند،‌ بعد از جراحی و دوختن و اتمام کار، عرض شد آقا کار ما تمام شد، ایشان قرآن را بستند و گفتند: صدق الله العلی العظیم.

عرض کردم: آقا دردتان نیامد؟ فرمودند: مشغول قرآن بودم، نفهمیدم.