«…روزى داخل اتاق نشسته بودم به گونه اى كه صداى دم درِ حياط را مى شنيدم. بچّه همسايه دم در بازى مى كرد. فقيرى آمد و به او گفت : برو از خانه تان چيزى براى من بياور.

بچه رو به فقير كرد و گفت : خوب ، برو از مامانت بگير.

فقير جواب داد: من مامان ندارم تو برو از مامانت بگير و بياور.

من از اين گفتگوى بچّه با فقير يك نكته دستم آمد، با خود گفتم اين بچّه آن قدر به مامانش اطمينان دارد كه فكر مى كند هر چه بخواهد از او مى تواند بگيرد.

اگر ما به همين اندازه كه اين بچّه به مادرش اطمينان دارد به خداوند اطمينان داشتيم و تمام خواسته هاى خود را از او درخواست مى كرديم ، هيچ مشكلى نداشتيم و همه كارهايمان درست مى شد…»