قتیبه اعشی می ‏گوید: برای عیادت فرزند حضرت امام صادق علیه السلام به محضر آن بزرگوار مشرّف شدم، ناگهان حضرت را بر درب خانه نگران و محزون دیدم، گفتم فدایت گردم، کودک در چه حال است؟ فرمود: به خدا سوگند او رفتنی است.
آن گاه وارد خانه شد و ساعتی درنگ کرد، آنگاه به سوی ما بازگشت در حالی که چهره مبارکش می‏درخشید و دگرگونی و حزن از او برطرف شده بود، امیدوار شدم که کودک سالم شده، گفتم: فدایت شوم کودک در چه حال است؟ فرمود: از دنیا رفت، گفتم: فدایت گردم او که زنده بود شما را نگران و غصه‏ دار دیدم و اکنون که مرده تو را بر این حال می‏بینم؟ مطلب از چه قرار است؟ فرمود: ما اهل بیتی هستیم که پیش از مصیبت جزع می‏کنیم، هنگامی که قضای الهی جاری شد به قضایش رضا می‏دهیم و به امرش تسلیم می‏شویم‏

الکافی:ج ۳-ص ۲۲۵.