آیت الله سید صادق شیرازی، ماجرایی را از قول مرحوم پدرشان (آیت الله سید مهدی شیرازی) براى بهره‏ مندى و عبرت آموزى، نقل مى كردند:

«مادرم زنى پارسا و مقید به نماز شب بود. زمانى كه بسیار خردسال بودم هر سحرگاه پیش از نماز شب مرا بیدار مى‏ كرد و مى‏گفت:

«مهدى جان، بلند شو برایت نخودچى آورده ‏ام».

اسم نخودچى را كه مى‏شنیدم بلند مى ‏شدم و مادرم مرا مقابل سجاده خود مى‏ نشاند و یك مشت نخودچى به من مى‏ داد و مى ‏گفت:

«اینها را بخور و به من نگاه كن. یك وقت نخوابى. همه را هم یك دفعه نخور، هر دانه را كاملاً بجو، تمام كه شد دیگرى را بخور».

آن‏گاه خودش برمى‏ خاست و به نماز مى‏ ایستاد و من نخودچى مى خوردم و به او مى‏ نگریستم».

آیت الله سید صادق شیرازی اضافه می کنند که

«تا آن‏جا كه به یاد مى‏ آورم والد ما، همیشه نیمه شبها بیدار بودند و درس خارج خود را سحر آماده مى‏ كردند. در اواخر حیاتشان كه كسالت داشتند و از شدت درد یا تنگى نفس خوابشان نمى‏ برد و شاید یكى دو ساعت مانده به سحر بر اثر فشار خستگى به خواب مى رفتند، هنگام سحر بیدار مى‏شدند و هر چند نزدیكانشان مى‏ گفتند: قدرى بیشتر بخوابید، مى ‏گفتند: خوابم نمى‏ برد.

چنین كودكى كه از خردسالى سحرگاه به شوق خوردن نخودچى، عبادت شبانه مادر پارساى خود را تماشا مى‏ كرد، از همان خردسالى به سحرخیزى و شب بیدارى عادت كرد و مادر، روحِ شب زنده‏دارى را در خمیر مایه فرزند قرار داد. طبیعى است كه سحرخیزى در خردسالى، شب‏ زنده ‏دارى در بزرگ‏سالى را به صورت عادت ایشان درآورد»