برخی مطابق حدیثی معتقد هستند که شب قدر مخصوص امت پیامبر، امت آخر الزمان است. برای این اعتقاد این دلیل عنوان می شود که قرآن قبل از پیامبر خاتم(ص) نازل نشده بود و شاید به برکت همین نزول قرآن درباره شب قدر گفته شده که از هزار ماه بهتر است.
اما شب قدر ویژگی های دیگری نیز دارد که منحصر به امت آخر الزمان نیست. مقدر شدن سرنوشت انسان ها و نزول فرشتگان از این جمله اند. به همین دلیل در برخی احادیث به این نکته اشاره شده که شب قدر از ابتدای خلقت وجود داشته است.

امام جواد(ع) در روایتی که در کتاب اصول کافی ذکر شده در این باره فرموده است:
«خداوند شب قدر را در ابتداى خلقت دنیا آفرید و در آن شب نخستین پیغمبر و نخستین وصی (آدم و شیث) را آفرید [وجود آنها را مقدر ساخت‏] و حکم فرمود که در هر سالى شبى باشد که در آن شب تفسیر و بیان امور تا چنان شبى در سال آینده فرود آید. هر که آن شب را انکار کند، علم خداى عز و جل را رد کرده، زیرا پیغمبران و رسولان و محدثان جز به وسیله حجتى که درآن شب به آنها می رسد با حجتى که جبرئیل (در غیر آن شب) براى آنها مى ‏آورد، قائم نشوند و به پا نایستند.

اما نسبت به پیغمبران و رسولان که شکى نیست و نسبت به غیر ایشان، ناچار باید از نخستین روز آفرینش زمین، تا پایان جهان حجتى براى اهل زمین بوده باشد که خداى تعالى تفسیر امور را در آن شب بر محبوبترین بندگانش نازل فرماید. به خدا سوگند که جبرئیل و ملائکه در شب قدر آن امر را براى آدم آوردند و به خدا سوگند که آدم نمرد، جز اینکه براى او وصی بود و براى همه پیغمبران پس از آدم امر خدا در شب قدر مى‏آمد، و براى وصى پس از او هم مقرر شد. به خدا سوگند که هر پیغمبرى از آدم تا محمد(ص) در آن شب مأمور می گشت که شخصى را وصى خود کند.»