در عهد قديم از کتاب مقدّس، مي‏خوانيم:
«از وجود اشرار وظالمان دلتنگ مباش که به زودي ريشه ظالمان بريده خواهد شد، ومنتظران عدل الهي زمين را به ميراث برند وآنان که لعنت شده ‏اند، پراکنده شوند، وصالحان از مردم همان کساني هستند که زمين را به ميراث برند وتا فرجام حيات جهان در آن زيست کنند.» [1] .
همين حقيقتي که در کتاب مقدّس آمده، در قرآن کريم نيز تکرار شده است:
«وَلَقَدْ کَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ اَنَّ الْاَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ» [2] .
«وبي‏گمان، در زبور، پس از تورات نوشتيم که زمين را بندگان شايسته ما به ارث خواهند برد.»

1.کتاب مقدس سفر مزامیر داوود مزمور 37.

2.سوره انبیا،آیه 105