آیت الله بهجت قدس سره می‌فرمود: كسی در حرم حضرت رضا علیه السلام برای برآورده شدن حوائجش ختمی گرفت و گویا یكی از حاجاتش درخواست «طی الارض» بوده! توفیق زیارت امام رضا علیه السلام را ، در عالم رؤیا و یا مكاشفه ، پیدا می‌كند. به او می‌فرمایند: «هر چه هست، در تقوا است».

یکی از آفت هایی که گریبان برخی از مریدان معرفت را می گیرد بحث کرامات است. بعضی ها قدم در راه سیر و سلوک و اخلاق می گذارند اما به نیت اینکه کشف کرامتی کنند یا کار خارق العاده ای انجام دهند.

البته ممکن است به نتیجه هم برسند اما سیره و روش بزرگان ما طور دیگری بوده است. هدف اصلی در سیر و سلوک, پیمودن راه سعادت و بندگی و طی طریق برای رسیدن به خدای متعال است.

همانطور که هر چیز لوازمی دارد این راه هم لوازمی دارد. کسانی که خودسازی می کنند تا به خدا برسند خداوند متعال هم چیزهایی به آنها می دهد.

اما نکته مهم اینجاست که تفاوت کلیدی بین عرفای برجسته ما با این عده در این خلاصه می شود که هدف آنها از سیر و سلوک رسیدن به بندگی بوده و کارهای خارق العاده برای آنها نه هدف است و نه بازدارنده که بخواهند توقف کنند.

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد نکن که خواجه خود روش بنده پروی داند

اما کسانی که به دنبال این مباحث هستند کمتر به هدف اصلی که بحث معرفت و عبودیت است توجه می کنند و این خود خطر بزرگی است. برخی مقامات برای بزرگان ما بازیچه است.

اصلا به آن توجهی نمی کنند و لذا در صدد ابراز آن هم نیستند. آقای بهجت قدس سره به من (یکی از شاگردان ایشان) فرمود: ما هفتصد سال عقب افتاده‌ایم. گفتم: چطور آقا؟ فرمود: آن وقت‌ها اگر كسی چیزی نداشت انگشت‌نما می‌شد، ولی حالا اگر كسی چیزی داشته باشد، انگشت نما می‌شود! قضیه برعكس شده.

کسانی که سالهای سال بندگی خدا می کنند و بعد از مرگ تازه برخی ابعاد وجودی و شخصیت آنها آشکار می شود. یک عمر بدون نام و نشان بندگی می کنند و از کسی توقعی ندارند.

به هر حال باید توجه داشت که نکته اساسی برای سیر و سلوک بندگی است.

خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید:وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ و جن و انس را نیافریدم جز براى آنكه مرا بپرستند. (ذاریات/56)

پس به تعبیر دقیق تر باید بگوییم:بزرگترین و برترین کرامت ها بندگی خداست و بس.

روش حضرت آقای بهجت قدس سره و سفارش اكید ایشان عمل به این رهنمود سه وجهی بود:«بندگی خدا»، «طاعت خدا» و «ترك معصیت».

قریب سی سال پیش به من فرمود: شما خیال نكنید كه ما می‌خواهیم مطالبی به شما بگوییم كه تا به حال به احدی گفته نشده، چنین چیزی پیش من نیست. من هم همان‌هایی را به شما می‌گویم كه دیگران فرموده‌اند، آن هم بندگی خالصانه خدا و در یك كلمه، «تقوای حقیقی» است.

آیت الله بهجت قدس سره می‌فرمود:كسی در حرم حضرت رضا علیه السلام برای برآورده شدن حوائجش ختمی گرفت و گویا یكی از حاجاتش درخواست «طی الارض» بوده! توفیق زیارت امام رضا علیه السلام را ، در عالم رؤیا و یا مكاشفه ،پیدا می‌كند. به او می‌فرمایند: «هر چه هست، در تقوا است».

(برگفته از وبلاگ نور بصیرت)

در ایامی که در محضر استاد حافظیان ( از شاگردن خاص مرحوم نخودکی ) به همراه تعدادی از دوستان از جمله جناب استاد محمد رضا حکیمی تلمذ می کردیم یکروز استاد فرمودند:

امروز می خواهم یک ختم بسیار بسیار مهم را که از استادم جناب آیت الله حاج شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی رحمه الله که با زحمت توانستیم از ایشان بگیریم، را برایتان بیان کنم.

من عرض کردم: استاد ما اینها را نمی خواهیم ! .

فرمودند:یعنی چه؟ پس چه می خواهید؟

من برای این ختم خیلی زحمت کشیده ام، حالا می خواهم به شما بدهم شما می گویید نمی خواهیم؟

عرض کردم: استاد گیرم شما یک ذکری را به من دادید و من توانستم قله دماوند را در دریاچه خزر بگذارم، آخرش که چی؟ من خدا را می خواهم.

سرشان را پایین انداختند و تأملی کردند، رفقا که رفتند فرمودند: احسنت! احسنت!

ما همینطور شاگردهایی می خواهیم و بعد مطالبی را در شرح مناجات خمسه عشر حضرت سجاد صلوات الله علیه بیان کردند و ما تازه آن روی سکه جناب حافظیان رحمه الله را هم بالاخره دیدیم.

اگر بخواهیم یک نتیجه گیری بکنیم باید این کلام استاد فاطمی نیا را بیاوریم که ایشان فرمود: ما آمدیم بنده خدا بشویم. ببینید جاهل یا افراط می کند یا تفریط. جاهل کرامت را به کل منکر می شود نه اینطور نیست. نه ما منکر کرامت هستیم و نه آن را به این بی در و پیکری قبول داریم. این حرف ها نیست.

ما آمدیم بنده خدا بشویم. اگر خدا صلاح دانست در دامن یک بنده کرامت می ریزد و اگر صلاح ندانست هم نمی دهد.بنده فردی را دیدم که از بسیاری از صاحبان کرامت مقام بالاتری داشت ولی کرامت نشان نمی داد. چون مصلحت نبود کرامت نشان دهد. مقصود این حرف ها نیست.

ما آمدیم بنده خدا بشویم. مهم این است که خدا و امام زمان از ما راضی باشند. این است که برای ما ملاک است و اگرنه کرامت دادند یا ندادند مهم نیست.

اصلا دین ما برای این مسائل نیست که کاری بکنیم صاحب کرامت بشویم و این طور مسائل. هدف فقط بندگی خداست و کرامت صاحبان کرامت نیز کاشفیت آنهاست. او در عظمت دین مشغول به کشف است.

(استاد فاطمی نیا – سایت عصر ایران)

فرزند شيخ عباس صاحب كتاب مفاتيح الجنان مي گويد: يك روز صبح پدرم برخاست و شروع به گريه كرد، از او پرسيدم چرا اشك مي ريزيد؟

فرمود: براي اين كه شب گذشته نماز شب نخواندم!

گفتم: پدرجان نماز شب كه مستحب است و واجب نيست، شما كه ترك واجب نكرده ايد و حرامي بجا نياورده ايد چرا اينطور نگرانيد؟

فرمود: فرزندم! نگراني من از اين است كه من چه كرده ام كه بايد توفيق نماز شب خواندن از من سلب شود.!!!

حاج آقا قلي نخجواني پدر حاج ميرزا علي آقا قاضي گويد: پس از آن كه به سن پيري و كهولت رسيدم شيطان را ديدم كه با او در بالاي كوهي ايستاده ايم، من دست خود را بر محاسن خود گذارده و به او گفتم: مرا سن پيري و كهولت فرا گرفته است اگر ممكن است از من درگذر!

شيطان گفت: اين طرف را نگاه كن، وقتي نظر كردم دره بسيار عميقي را ديدم كه از شدت ترس و هراس عقل انسان مبهوت مي ماند. شيطان گفت: در دل من رحم و مروت و مهر قرار نگرفته است، اگر چنگالم بر تو بند شود جاي تو در ته اين دره خواهد بود كه مي بيني!!

يكي از فاضلان واستادان حوزه علميه قم كه از ارادتمندان آيه الله كوهستاني است درباره مراقبه و توجه ايشان به نفس خود مي گويد اواخر عمر گران بهاي حضرت آيه الله كوهستاني بود براي تمديد كارت معافيت از مشهد مقد س به بهشهر آمده بودم و از آن جا كه عشق و شوق فراوان به زيارت آن روحاني وارسته داشتم خدمتشان شرفياب شدم گرچه چند سالي كه در رستمكلا محضر استاد بزرگوار حضرت آيةالله ايازي بودم توفيق ملاقاتشان كراراً نصيبمان مي شد و معظم له همديدارشان را زياد سفارش مي كرد اما اين ديدار آخر براي من و امثال بنده بزرگترين درس عملي بود. ايشان در عصر خودش عالمي بود عامل يعني ساده زيستي خاص خود را داشت و متعدي بود مدام يعني در عبادت خستگي ناپذير و در طهارت و تقوا زبان زد خاص و عام بود. در اين سفر ملاقات اقاجان طبق توصيه پزشكان معالج ممنوع بود لذا بنده از طريق آيةالله زاده حضرت حجه الا سلام والمسلمين آقا اسماعيل (دام مجده) كه فرزند صا لح و شايسته شان است به خدمت آن انسان فرزانه رسيدم. در بستر بيماري هم سير وسلوك ويژه اي داشت از ديدني هاي دنيا و شنيدني هاي دنيا دور بود. آن چه مي ديد و مي شنيد از سروش الهي و همايش اخروي بود.در اين ميان آن چه مشخص بود زبان گويا در ذ كر و ياد محبوبش در دل بود. قران تلاوت مي كرد و هنگامي كه به آيات انداز و تخويف مي رسيد ناله اش بلند مي شد و سخت مي گريست. در همان حال معنا و معنويت از ايشان نصيحت و پندي را درخواست كردم. آن بزرگ مرد فرمود: مواظب شيطان باشيد كه براي فريب دادن هر انساني آماده است فعلا عمري را سپري كردم و براي بقا در دنيا ديگر وقتي ندارم. آفتاب لب بامم تذكره امضا شد و اثاثيه و توشه را جمع كردم فقط منتظر قافله ام كه با كاروان آخرت همراه باشم با اين حال شيطان مي خواهد مرا وسوسه نمايد… صداي گريه آن راد مرد توحيد بلند شد. ايشان درس را به تمام معنا القا فرمودند دست آن عالم رباني را بوسيدم و مرخص شدم اما چند روزي نگذشت كه حوزه علميه مشهد در ماتم و تشييع جنازه آن عالم عامل عزادار و حضرت ثامن الحجج (عليه التحيات والثنا) مهمان عزيزي را پذيرا گرديد.

اگر می خواهید پس از مطالعه آنچه را می خوانید در ذهنتان نقش ببندد، این آیه را پس از آن بخوانید: «لَهُمْ دارُ السَّلامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ هُوَ وَلِيُّهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ»

(سوره انعام آیه 127)