قبلة واقعي جان انسان‌ها
مقام پيامبرص، مقام انسان‌الكل است، مقام جوهره انسانيت است. انسان اگر به همه ابعاد ممكنة وجودِ خود معرفت پيدا کرد و خواست همه منزل‌هايي را كه بايد طي كند، بپيمايد، و همه قوّه‌هايش به فعليت برسد، و همه مدارج ممكنه را به‌دست آورد، اين انسان، قبلة جان خود را رسول خدا ص و آل او مي‌بيند.
مقام پيامبرص اصل هر انسان و مقصد هر انساني است. در واقع اصل هر انسان، فطرت هر انسان است، فطرت هر انسان، مقام عهد اَلَسْت است، مقام عهد الست، مقامي است كه انسان، آزاد از همة غفلت‌ها، با خدا روبه‌رو شده و شنيد و ديد كه حق از جان او مي‌پرسد: «اَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ؟»1 آيا من پروردگار شما نيستم؟ با تمام وجود، همه به عنوان يک حقيقت واحد گفتند: آري! مي‌بينيم که چنين است. «قَالُوا بَلَي شَهِدْنَا» يعني؛ نه تنها مي‌دانيم تو ربّ ما هستي، بلكه مي‌بينيم كه ربّ ما هستي، هم «بَلي» را گفتيم و هم «شَهِدْنَا» را. هم مي‌فهميم که تو ربّ ما هستي، و هم مي‌بينيم؛ هم در عالم عقل، و هم در عالم قلب، هم در عالم فهم، هم در عالم شهود. اين اقرار و رؤيتِ ربوبيت حق، قصة اصل جان هر انساني است و مقام پيامبرص جلوة بالفعل و تعين‌يافته اقرارِ مقام «اَلَسْتِي» هر انساني است كه در جمال منوّر آن حضرت به فعليت درآمده و ظهور كرده است. پس اشتياق هر انسان به پيامبرص، يعني اشتياق به خود برين خودمان، و هر كس شوق بر پيامبرص ندارد، خود را گم كرده و از جنبة کمالي خود غافل شده است، و لذا صلوات بر پيامبرص يعني متذکرشدن نسبت به خود اصيلِ خودمان.
هرکس نظر به پيامبرص و ائمه معصومين نداشته باشد و هنگام ياد آن‌ها از صلوات بر آن‌ها غفلت کند، عملاً راه بهشت را گم کرده است.
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِذَا صَلَّي أَحَدُكُمْ وَ لَمْ يَذْكُرِ النَّبِيَّ وَ آلَهُ فِي صَلَاتِهِ يُسْلَكُ بِصَلَاتِهِ غَيْرَ سَبِيلِ الْجَنَّةِ وَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ ذُكِرْتُ عِنْدَهُ فَلَمْ يُصَلِّ عَلَيَّ دَخَلَ النَّارَ فَأَبْعَدَهُ اللَّهُ وَ قَالَ ص: وَ مَنْ ذُكِرْتُ عِنْدَهُ فَنَسِيَ الصَّلَاةَ عَلَيَّ خُطِئَ بِهِ طَرِيقَ الْجَنَّة. 2
حضرت صادق ع فرمود: هر گاه يكي از شماها نماز بخواند و در نماز خود نام پيغمبرص و آل او را نبرد، با اين نماز به راهي غير از راه بهشت مي‌رود. و رسول خداص فرمود: هر كس كه من نزد او نامم برده شود و بر من صلوات نفرستد به دوزخ رود، پس خدا او را از خود دور كند. و فرمود: و هر كس كه من نزدش نام برده شوم و صلوات بر من را فراموش كند از راه بهشت به خطا رفته است.
زيرا بهشت محل تجلي اسماء عالية الهي است، حال وقتي نظر انسان از نور رسول خدا ص که مقصد اصلي و فطرت متعين انسان‌ها است منصرف شود، عملاً از بهشت دور شده است.
خوارزمي در مناقب از ابوعلقمه نقل کرده که روزي پيامبرص نماز صبح را با ما گزارد و بعد رو به ما کرد و فرمود: «اي ياران! من ديشب عموي خود حمزه و برادرم جعفر را در خواب ديدم، از ايشان پرسيدم؛ فدايتان شوم کدام اعمال را برتر يافتيد؟ گفتند: بهترين اعمال را در سه چيز يافتيم؛ صلوات بر شما، آب‌دادن به تشنگان و دوستي علي‌بن ابي‌طالب ع‌.

1*سوره اعراف آیه 172

2*الکافی ج 2 ص 495

به نقل کتاب صلوات عامل قدسی شدن انسان استاد طاهر زاده

صلوات؛ عامل بقاي الهامات معنوي
يكي از عرفا مي‌فرمايد:
«بنده بذاته فقير است، بايد هميشه آرامش و سلام طلب كند، و اگر آرامش و سلام طلب كند، سير الهامات غيبي در جان او پايدار مي‌ماند و احوالات معنوي در جانش مستقر مي‌شود و ديگر آن الهامات گاهي نمي‌آيد و گاهي برود. حال اگر انسان از طريق تبعيت از دستورات رسول خدا ص  نسبت به قلب رسول خدا ص به مقام تسليم رسيد، مقام استقرار و تمکّنِ الهامات الهيه نصيب او مي‌شود و اين با صلوات بر پيامبر ص حاصل مي‌گردد و در اين حال چون قطب جانش نظر به جان رسول خداص دارد، ديگر الهامات معنوي چون برق لامع ناپديد نمي‌شود، بلكه در نفس انسانِ ذاکرِ صلوات پايدار مي‌ماند. به طوري که ديگر مانعي بين او و حقايق عالم قدس نخواهد بود.»

فتنه‌های بحران‌ساز آخرالزّمان

فتنه را در لغت، امتحان و آزمودن معنا کرده‌اند.1 این واژه معمولاً درباره آن دسته از امتحاناتی به کار برده می‌شود که با تلخی و سختی همراه است.2

در «قرآن کریم»، این واژه برای همین معنا،3 بستن راه و بازگرداندن از مسیر حق،4 شرک و کفر،5 افتادن در معاصی و نفاق،6 اشتباه گرفتن و تشخیص ندادن حق از باطل،7 گمراهی،8 کشتار و اسارت،9 تفرقه و اختلاف میان مردم10 و … به کار رفته است.
حضرت علی(ع)، منشأ فتنه‌ها را چنین بیان نموده‌اند:
«همانا از دو خصلت بر شما هراسانم؛ پیروی از هوای نفس و آرزوی طولانی، امّا پیروی از هوای نفس از حق باز می‏دارد و امّا آرزوی دراز، آخرت را در طاق نسیان می‏نهد. همانا دنیا، پشت‌كنان، كوچ كرده و می‏رود و آخرت، كوچ كرده و به سوی ما می‏آید و هر كدام را فرزندانی است. پس شما از فرزندان آخرت باشید و از فرزندان دنیا نباشید؛ زیرا امروز كار هست و محاسبه نیست و فردا محاسبه هست و كار نیست و همان فتنه‏ها و آشوب‏ها از هواپرستی آغاز می‏شود و از احكام بدعت و خود پرداخته، شروع می‏گردد. در این احكام خود پرداخته با خدا مخالفت می‏شود و مردانی در عهده‌دار شدن آنها، به جای مردانی دیگر می‏نشینند.
اگر حق خالص در میان بود، اختلاف به چشم نمی‏خورد و اگر باطل محض در میان بود، بر هیچ خردمندی پوشیده نمی‏ماند؛ لیكن مشتی از حق و مشتی از باطل برگرفته شده و با هم آمیخته گردیده و اینجاست كه شیطان به دوست‌داران خود چیره می‏گردد و كسانی رهایی می‏یابند كه از طرف خداوند، عاقبت نیكی برای آنها رقم خورده باشد.
همانا من از رسول خدا(ص) شنیدم كه می‏فرمود:
«چگونه خواهید بود، زمانی كه فتنه‏ای شما را در برگیرد كه در آن كودكان بیش از آن به نظر می‏رسند كه هستند [سنّ و سالشان بیشتر به نظر می‏رسد] و جوانان به پیری می‏رسند. مردم به كژراهه می‏روند و آن را چونان سنّت خویش می‏گزینند و هر گاه بخشی از آن به روش درست تبدیل گردد، گفته می‏شود سنّت دگرگون شده است و این در نظر مردم كاری زشت آید و در پی آن، بلایا شدّت یابند و نسل به اسارت برده شود. سپس فتنه و آشوب آنان را بكوبد؛ چنان كه آتش هیزم را می‏كوبد و آسیاب طعمه خود را. آنها دین می‏آموزند؛ امّا نه برای خدا و دانش می‏جویند؛ امّا نه برای عمل و به وسیله كار آخرت، دنیا را می‏طلبند.»11
در بیانات آن حضرت، صحبت از فتنه فراگیری است که در آخرالزّمان، میان تمام مسلمانان رخ می‌دهد که تا زمان ظهور ادامه می‌یابد:
از پیامبر اکرم(ص) شنیدم که فرمود:
«جبرئیل به نزدم آمد و گفت: یا محمّد! به زودی در امّتت فتنه به پا خواهد شد. پرسیدم: چگونه از آن می‌توان خارج شد؟ گفت: در کتاب خدا خبر پیشینیان و آنها که پس از شما می‌آیند و حکم (آنچه) ما بین شما (رخ می‌دهد) آمده است. فاصل میان حقّ و باطل است و هزل نیست، هر ستم‌کاری که بدان عمل نکند، خداوند او را در هم می‌شکند و هر کس جز در آن به دنبال هدایت باشد، خداوند گمراهش خواهد ساخت. ریسمان محکم الهی و ذکر حکیم و صراط مستقیم است.»12
در دیگر روایات حضرت امیر(ع)، دسته نجات یابنده را خود و شیعیانشان13 و تمام پیروان خویش،14 معرفی نموده‌اند.
«رسول خدا(ص) به من فرمود: «شبی كه مرا به آسمان‌ها بردند، قصرهایی دیدم كه از یاقوت سرخ و زبرجد سبز و درّ و مرجان و طلای خالص بود، كاه‌گل آنها از مشك خوشبو و خاكش از زعفران و دارای میوه و نخل خرما و انار بود و حوریه‏ و زن‌های زیبا و نهرهای شیر و عسل كه بر روی درّ و جواهر می‏گذشت و در كنار آن دو نهر خیمه‏ها و غرفه‏هایی بنا شده بود و در آنها خدمت‌كارها و پسرانی بودند و فرش‌هایش از استبرق و سندس و حریر بود و طناب‌هایی در آنها بود. گفتم: «ای حبیب من، جبرئیل! این قصرها از آن كیست؟ و قصّه آنها چیست؟» جبرئیل گفت: این قصرها و آنچه در آن است و چندین برابر آن، مخصوص شیعیان برادرت و جانشین تو، پس از تو بر امّت علی است و ایشان را در آخرالزّمان به نامی كه دیگران را آزار دهد، بخوانند. آنها را رافضه (واگذارندگان) خوانند، در صورتی كه این نام برای آنان زینت است؛ زیرا ایشان باطل را واگذارده و به حق چنگ زده‏اند و سواد اعظم اینانند و اینها مخصوص شیعیان فرزندت حسن، پس از اوست و برای شیعیان برادرش حسین، پس از اوست و برای شیعیان فرزندش علیّ بن الحسین بعد از اوست و برای شیعیان فرزندش محمّد بن علی پس از اوست و مخصوص شیعیان فرزندش جعفر بن محمّد پس از اوست و برای شیعیان فرزندش علیّ بن الحسین بعد از اوست و برای شیعیان فرزندش محمّد بن علی بعد از او و برای شیعیان فرزندش حسن بن علی پس از او و برای شیعیان فرزندش محمّد المهدی پس از اوست. ای‏ محمّد! اینان امامان پس از تو نشانه‏های هدایت و چراغ‌های روشن در تاریكی‏ها هستند، شیعیانشان تمامی فرزندان تو هستند و دوست‌داران آنها پیروان حق و دوستان خدا و رسولند كه باطل را واگذارده و از آن دوری كرده‏اند و آهنگ حق نموده و از آن پیروی كرده‏اند، آنها را در زمان زندگی‏شان دوست داشته و پس از مرگشان زیارت كنند، درصدد یاری آنهایند و به دوستی آنها اعتماد كنند، رحمت خدا بر ایشان باد؛ زیرا او آمرزنده و مهربان است.»
شدّت این فتنه را از آنجا می‌توان دریافت که ایشان می‌فرمایند:
«…اگر کسی را با ده طناب در جبهه حق بسته باشند، باز او را به باطل می‌کشانند و به عکس.»15
سختی این فتنه‌ها برای مؤمنان نیز از این روایت قابل درک است که ایشان از رسول خدا(ص) نقل نمودند که فرمود:
«زمانی بر مردم می‏آید كه دل مؤمن در نهادش آب می‏شود، همان طور كه سرب در آتش آب می‏شود و نیست سبب آن، مگر اینكه فتنه‏ها و بدعت‌هایی را كه در دین آنها ظاهر گشته مشاهده می‌كند و توانایی تغییر و بر طرف ساختن آنها را ندارد.»16
در جای دیگر از حضرتش نقل شده که: «مؤمنان آخرالزّمان از کنیزان پست‌تر شمرده خواهند شد.»17

آثار بروز فتنه‌ها در جامعه
هر چند فتنه‌ها سختی‌ها و تلخی‌های خاصّ خود را به دنبال می‌آورد؛ لیکن شیرینی‌هایی در پی آن نصیب مؤمن می‌شود که شاید از هیچ راه دیگری تحصیل آنها برای مؤمن ممکن نباشد:
ـ از فتنه‌های آخرالزّمان کراهت نداشته باشید که منافقان را نابود می‌کنند.18
ـ در ضمن وصایای رسول خدا(ص) به امیرمؤمنان(ع) آمده است: «ای علی! شگفت‌آورترین مردم از نظر ایمان و بزرگ‌ترین آنان از نظر یقین، مردمانی باشند كه در آخرالزّمان پیامبری ندیدند و امام هم از نظرشان پنهان شده، پس به همان سیاهی و سفیدی كتاب ایمان آورده‏اند.»19
ـ امام صادق(ع) كه فرمود:
«پس از آنكه عثمان كشته شد و با امیرالمؤمنین(ع) بیعت شد، آن حضرت بر فراز منبر تشریف برد و خطبه‏ای خواند كه امام صادق(ع) آن خطبه را بیان فرمودند. حضرت امیر(ع) در آن خطبه می‌فرماید: «هان كه گرفتاری شما به گرفتاری همان روز كه خداوند پیغمبرش را برانگیخت، بازگشت نموده است. سوگند به آنكه او را به حق برانگیخت، حتماً باید گرفتار وسوسه شوید و غربال گردید تا آنكه زیرورو شوید و بالا و پایین گردید و حتماً باید افرادی كه كوتاه آمده‏اند، پیشی گیرند و آنانی كه پیشی گرفته‏اند، كوتاه بیایند. به خدا قسم هیچ نشانه‏ای را پنهان نكرده‏ام و هیچ دروغی نگفته‏ام و مرا از این مقام و چنین روز آگاهی بود.»20
مسلّماً هر آزمونی که سخت‌تر باشد، بسیاری نمی‌توانند در آن قبول شوند، در عین آنکه آن عدّه‌ای که توفیق و پیروزی می‌یابند، تعدادی اندک بوده و جایگاهی رفیع خواهند داشت.

پی‌نوشت‌ها:
1. تهذیب اللغـ［، ج 14، ص 296؛ مقاییس اللغـ［، ج 4، ص 472.
2. النهایـ［، ج 3، ص410.
3. سوره عنکبوت (29)، آیه 2.
4. سوره مائده (5)، آیه 49.
5. سوره بقره (2)، آیه 193.
6. سوره حدید (57)، آیه 14.
7. سوره انفال (8)، آیه 73.
8. سوره مائده (5)، آیه 41.
9. سوره نساء (4)، آیه 101.
10. سوره توبه (9)، آیه 47.
11. روضه کافی، ص58.
12. تفسیر عیْاشی، ج 1، ص 3.
13. بحارالانوار، ج 24، ص 146.
14. بحارالانوار، ج 28، ص 10.
15. الصّراط المستقیم، ج 2، ص 153.
16. امالی طوسی، ج 2، ص 132.
17. فتن ابن حماد، ص123.
18. کنز العمّال، ج 11، ص 189.
19. من لا یحضره الفقیه، ج 4، ص 366.
20. الغیبـ［ نعمانی، ص 201.

منبع:(سایت موعود)

گفتن ناگفتنیها مشکل است          نیست این کار زبان کار دل است

ای خدا ما را تو بنما آن مقام          که در آن بی حرف می روید کلام

عارف وارسته شیخ جعفر مجتهدی  یوسف نفس خویش را از اسارت گرگانی چون نفس اماره به پرستش و  ستایش نفوس مطمئنه که همان چهارده نور مقدس و مطهر می باشند وا داشته بود و  ایمان خود را در امان امین ایشان به امانت سپرده بود.شیخ خودش را وقف ائمه علیهم السلام نموده بود و هم و غم او توسل و گریه نمودن  برای  ایشان بود.او حدیث «حاسبوا قبل أن تحاسبوا »را قبل از از روز واقعه در میدان عمل به جریان انداخته و تمام دستوراتش را از صحیفه کامل عشق خوانده بود.

صاحبدلی که همه عمر خویش را در راه خدمت به خلق پایان برد و دلی را هرگز به ناروا نیازرد. دست رضا را در دست ارادت خویش فشرده بود .او دائم در توسل بود و با توسل محشور او جز در بوته توکل نمی گداخت و هرگز دل به مظاهر فریبنده دنیوی نمی باخت.پیوسته افراد را به اهل بیت سفارش می فرمودند و در مورد ثبات قدم در راه ولایت می فرمودند: سه زیارت (جامعه کبیره و عاشورا و آل یاسین)  بسیار موثر است.

ایشان می فرمایند«هر چه دارم و به هر جا رسید ه ا م از ناحیه توسل به حضرت علی اصغر ع بوده است.

 به نقل از کتاب لاله ا ی از ملکوت

در روايتى از اميرالمؤمنين از سلام به شش گروه نهى شده است:

«ستة لا ينبغى ان يسلم عليهم: اليهود و النصارى و اصحاب النرد و الشطرنج و اصحاب الخمر و البربط و الطنبور و المتفكهون بسب الامهات و الشعراء».

«به شش گروه نبايد سلام كرد: يهود و نصارى، كسانى كه شطرنج‏ بازى میكنند، شراب خواران، كسانى كه آلات موسيقى مىینوازند، كسانى كه به مادرشان دشنام میدهند و شاعران(ناحق)».