فیما اَوصَی بِهِ اَمیرُ المُؤمِنِینَ «علیه السّلام» اِبنَهُ:

یا بُنَیَّ اِنَّ مِنَ البَلاءِ الفاقَةَ وَ اَشَدُّ مِن ذلِکَ مَرَضُ البَدَنِ وَ اَشَدُّ مِن ذلِکَ مَرَضُ القَلبِ وَ اِنَّ مِنَ النِّعَمِ سَعَةَ المالِ وَ

اَفضَلُ مِن ذلِکَ صِحَّةُ البَدَنِ وَ اَفضَلُ مِن ذلِکَ تَقوَی القُلُوبِ(1)

ترجمه حدیث: در وصیّت­های حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام به امام حسن علیه السلام است که فرمود: ای پسرم! از گرفتاری­ها وبلاهای انسان در دنیا، فقر و تنگ­دستی است، و سخت­تر از آن، بیماری جسمی است، و سخت­تر و بدتر، این است که انسان دلش بیمار باشد. از        نعمت­های الهی به انسان در دنیا، داشتن مال و ثروت است و بهتر و بالاتر از آن، بدن صحیح و سالم داشتن است، امّا بالاتر ازآن دارا بودن تقوای قلبی است.

شرح حدیث: حضرت علی علیه السلام، گرفتاری­ها و خوشبختی­های انسان را در سه چیز خلاصه کرده و می­فرمایند دو قسمت از گرفتاری­های انسان مربوط به گرفتاری­های مادّی است که انسان مشاهده و حس می­کند؛ اوّل: فقر و تنگ دستی است. به این معنا که انسان از نظر مالی توانایی گذران زندگی خود را نداشته باشد. و دوّم هم بیماری جسمی می­باشد. امّا بخش سوّم گرفتاری انسان که محسوس و مشهود نبوده و از دو بخش قبل سخت­تر است؛ بیماری دل و قلب می­باشد. البته منظور، این قلب که عضوی از اعضای بدن است نیست، بلکه این بخش مربوط به گرفتاری روحی، روانی، درونی، دلی و قلبی او بوده و همان گرفتاری اعتقادی، اخلاقی، گناه ، معصیت و… می­باشد.

نعمت و خوش­بختی انسان هم دو بخش مادّی دارد: اوّل: اینکه به اندازۀ گذران زندگی باشد که محتاج کسی نشود و به آن اندازه از مال دنیا داشته باشد. دوّم: بدنی سالم داشته باشد، زیرا ممکن است انسان پول داشته باشد اما بیمار باشد و پول برای او فایده­ای ندارد. بخش سوّم، مربوط به قلب است که دارای ظرافت است. «تقوی القلب» یعنی پرهیز قلب از حبّ دنیا. یعنی این قدر به دنیا نچسبد. زیرا نعمت مال و سلامتی و فقر و بیماری گذرا می­باشد، ولی مرض و بیماری قلبی این طور است که اگر انسانی دارای این بیماری باشد، با این مرض ازدنیا می­رود. حضرت صادق علیه السلام در ذیل آیه"یَومَ لا یَنفَعُ مَالٌ وَ لابَنُونَ إلّا مَن أتَی اللهَ بِقَلبٍ سَلیمٍ(2)” می­فرمایند: « هُوَ القَلبُ الَّذی سَلِمَ مِن حُبِّ الدُّنیا(3)» قلب سلیم، دلی است که انسان از حبّ دنیا پرهیز کند. زیرا بیماری قلب تا قیامت با انسان باقی می­ماند. اگر انسان می­خواهد در دنیا و آخرت سعادتمند باشد، با دل سالم در دنیا زندگی کند و با دل سالم از دنیا برود.

پ . ن :
1 - بحار الانوار، جلد 67، صفحه51

2 -سورۀ مبارکۀ شعرا، آیه 88-89

3 -مستدرک الوسائل، جلد 12، صفحه 40

بسم الله الرحمن الرحیم

اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِينَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَيْنَكُمْ وَتَكَاثُرٌ فِي الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ كَمَثَلِ غَيْثٍ أَعْجَبَ الْكُفَّارَ نَبَاتُهُ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يَكُونُ حُطَامًا وَفِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَمَغْفِرَةٌ مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٌ وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ

بدانيد كه جز اين نيست كه زندگى اين دنيا بازى و سرگرمى و آرايش نمودن و فخرفروشى‏تان به يكديگر و افزون‏طلبى از همديگر در اموال و فرزندان است، همانند بارانى كه گياهان (سرسبز حاصل از) آن كشاورزان را به شگفت آورد سپس پژمرده شود و آن را زرد بينى سپس خشك و شكسته شود و در آخرت عذابى سخت است (براى طاغيان) و آمرزش و خشنودى خدا (براى مطيعان)، و زندگى دنيا جز متاع فريب نيست!

در مراسم عقد و جشن عروسی و چه در تهیه منزل و اساس منزل، هرچه بیشتر به رسم و رسومات و تشریفات اضافی و غیر لازم تن بدهید، از لحاظ معنوی، شب عقد و عروسیتان و نیز زندگیتان، با غفلت و کسالت بیشتری برگزار خواهد شد.

 ضرب المثلی قدیمی که گفته اند : «هزاران ماتم است یک شب عروسی». اگر در این دور و زمانه، شیر مرد و شیر زنی توانستند با الگوگیری از حضرت علی و حضرت زهرا علیهما السلام، این رسم و رسومات و تشریفات اضافی و غفلت آور را به دور بیندازند، آنگاه: «هزاران شادی است یک شب عروسی».

و به فرموده آیت الله جوادی، همین تشریفات اضافی است که باعث شده سنّ ازدواج جوانان نیز بالا برود به گونه ای که در مورد آنها، دیگر “ازدواج مذکر و مونث” صدق نمیکند، بلکه فقط “اجتماع مذکر و مونث” صورت گرفته است.

یا حق

به نقل از وبلاگ بقاء فنا

پیامبر اکرم (ص) که خود نیز شوخ طبع بودند، شوخی جالبی با بلال دارند که خواندن آن خالی از لطف نیست.

پیامبر به پیرزنی از قبیله اشجع فرمود: پیر زنان وارد بهشت نشوند. بلال حبشی که سیاه چهره بود، آن پیرزن را ناراحت دید و جریان را به رسول الله(ص) باز گفت.

پیامبر(ص) فرمود: سیاه هم به بهشت نمی‌رود. بلال و پیرزن هر دو ناراحت بودند که ناگهان عباس، عموی پیامبر که پیرمرد بود، آن دو را دید و حال آن دو را برای پیامبر بازگو کرد.

رسول خدا(ص) فرمود: پیرمرد هم به بهشت نمی‌رود. همه غمگین شده بودند. پیامبر(ص) که چنین دید، همه آنان را فراخواند، دلشان را نرم کرد و فرمود: خداوند، پیر زنان، پیرمردان و سیاهان را به نیکوترین شکل بر می‌انگیزاند و آنان جوان و نورانی شده به بهشت می‌روند.

در برخی روایات آمده است كه در روز قیامت غیبت كننده گوشت خود را می‌خورد. مرحوم شیخ صدوق به سند خود از امام علی (ع) نقل می‌کند كه در ضمن موعظه های خود به نوف البكالی فرمود:"… از غیبت دوری كن، زیرا غیبت نان و خورش سگ‌های آتش است. ای نوف! دروغ‌گوست كسی كه فكر می‌کند حلال زاده است در حالی كه گوشت‌های مردم را با غیبت كردن می‌خورد. “

در روایت دیگری از پیامبر اكرم (ص) آمده است كه :” كسی كه فرد مسلمانی را غیبت كند، روزه‌اش باطل گردد و وضویش شكسته شود و در قیامت در حالی محشور می‌شود كه از دهانش بویی بدتر از مردار به مشام می‌رسد، به طوری كه اهل قیامت از بوی او در عذاب خواهند بود. “

همچنین انس بن مالك به نقل از رسول خدا (ص) می‌گوید:” در شب معراج بر قومی گذر كردم كه روی خود را با چنگال خویش خراش می‌دادند. از جبرئیل پرسیدم: این‌ها چه كسانی هستند؟ گفت: این‌ها كسانی هستند كه غیبت مردم را می‌کردند و آبروی مردم را می‌بردند. ” كسی كه تلاش می‌کند عیب‌های پوشیده مردم را برملا كند، خداوند او را رسوا خواهد كرد. چنان كه امام صادق (ع) به نقل از رسول خدا (ص) فرمود:” ای كسانی كه به زبان اسلام آورده‌اید و ایمان به قلب شما وارد نشده است! مسلمانان را سرزنش نكنید! و عیب‌های پوشیده آن‌ها را جستجو نكنید! زیرا كسی كه پوشیده های آن‌ها را جستجو كند، خداوند پوشیده‌هایش را جستجو كند، افتضاح نماید، اگر چه در خانه‌اش باشد. ” فردی كه عیب‌های پوشیده مردم را افشا می‌کند؛ چون مردم ناموس الهی‌اند، هتك حرمت الهی كرده است. پس در این عالم و آن سرا رسوا خواهد شد.

در روایتی از امام باقر علیه‌السلام آمده كه رسول خدا (ص) در معراج از خداوند پرسید: ” ای پروردگار! حال مؤمن نزد تو چگونه است؟ فرمود، ای محمد! كسی كه دوستی از من را اهانت كند، پس همانا به محاربه با من اقدام كرده است…” در روایتی دیگر از امام صادق علیه‌السلام آمده است كه غیبت كردن سبب خروج از ولایت الهی و ورود در ولایت شیطان می‌شود.

امام عصر(عج) غایب نیستند، ما غایبیم!

در محضر بزرگان فرصتی است برای آموختن نکاتی که در هیچ کتابی یافت نمی‌شود و در واقع راه میان‌بری است به سوی خوبی‌ها و درستی‌ها که تقدیم به همه کاربران عزیز می‌گردد.

در کتاب «باران فيض» به نقل از آيت ا… سيد حسن طباطبايي (برادر علامه طباطبايي) آمده است: «حضرت ولي عصر(عج) که غايب نيستند؛ ما هم هيچ وقت بدون رابطه نيستيم. ارتباط بين ما و حضرت هميشه وجود دارد… تصرف حضرت در بشريت، مثل تصرف روح در بدن است؛ آن هم نه فقط براي ما، بلکه براي همه بشريت! ما هميشه تحت نظر حضرتيم. ارتباط ما با حضرت دائمي است. منتها بعضي از انسان ها، اين ارتباط را درک مي کنند و مي شناسند و بعضي نمي شناسند. اگر ما نمي توانيم ارتباط را درک کنيم ديدمان کم است؛ ما غايبيم.»

به نقل از جهان نیوز