مردى خدمت امام حسين عليه السلام رسيد، و عرض كرد كه شخص ‍ گنه كارى هستم و نمى توانم خود را از معصيت نگهدارم ، لذا نيازمند نصايح آن حضرت مى باشم . امام عليه السلام فرمودند:
پنج كار را انجام بده ، بعد هر گناهى مى خواهى بكن !
اول : روزى خدا را نخور، هر گناهى مايلى بكن !
دوم : از ولايت خدا خارج شو، هر گناهى مى خواهى بكن !
سوم : جايى را پيدا كن كه خدا تو را نبيند، سپس هر گناهى مى خواهى بكن !
چهارم : وقتى ملك الموت براى قبض روح تو آمد اگر توانستى او را از خودت دور كن و بعد هر گناهى مى خواهى بكن !

پنجم : وقتى مالك دوزخ تو را داخل جهنم كرد، اگر امكان داشت داخل نشو و آن گاه هر گناهى مايلى انجام بده !

بحار، ج 87، ص 126

اين قضيه را مرحرم قاضى نورالله ، در آخر كتاب مجالس المؤ منين در ذيل حالات شعرا مى نويسد: پدر جمال الدين خليعى موصلى كه حاكم موصل بود، ناصبى و دشمن اهلبيت (عليه السلام ) بود و مادرش هم ناصبي بود چون پسر برايش متولد نمى شود به مقتضاى عقيده فاسد خودش نذر كرد كه اگر خداى تعالى پسرى به او عطا كند به شكرانه او را بفرستد سد راه زوار سيد الشهدا (عليه السلام ) كه از شام و جبل عامل مى آيند و عبور آنها از موصل بود آنها را به قتل برساند بعد از مدتى جمال الدين متولد شد. چون به حد جوانى رسيد، مادرش او را نزد خود خبر داد.

لاجرم با مادرش عقب زوارى كه از موصل عبور مى كردند رفت . تا به محلى به نام مسيب رسيد. ديد زوار از جسر (ديواره شهر) عبور كرده اند. همان جا توقف كرد كه هنگام مراجعت ، آنها را به قتل برساند. در كنارى كمين كرده بود خوابش برد.

در خواب ديد قيامت شده است ملائكه آمدند او را گرفتند بردند در جهنم انداختند. آتش او را نسوزاند و به او اثر نكرد. مالك جهنم خطاب به آتش گفت : چرا او را نمى سوزانى ؟ آتش پاسخ داد غبار كربلا بر او نشسته است او را بيرون آوردند شستشويش دادند دوباره او را در آتش انداختند باز آتش او را نسوزانيد مالك گفت : چرا او را نمى سوزانى ؟

آتش گفت شما ظاهر او را شستيد اما غبار داخل جوف او شده از خواب بيدار شد و از آن عقيده فاسد برگشت و مذهب تشييع اختيار كرد و مشغول مداحى حضرت امير المومنين (عليه السلام ) و مرثيه خوان سيد الشهدا (عليه السلام ) شد

منبع:

ثمرات الحيات ، ج 1، ص 650

در برخی از چاووش خوانیهای کربلا شنیده می شود که: زتربت شهدا بوی سیب می­آید. در پاره ای از اشعار آئینی شاعران پارسی گوی به بوی سیب از حرم امام حسین(ع) اشاره شده است. همچنین مشهور است که هر کس صبح زود به زیارت امام حسین (ع) برود، بوی سیب را از حرمش استشمام می کند. ریشه این گفته ها حدیثی است که در برخی کتابهای حدیثی شیعه آمده است.

ترجمه متن این حدیث این چنین است: روزی امام حسن و امام حسین (ع) نزد رسول خدا(ص) رفتند. در آنجا جبرئیل را دیدند که به شکل فردی به نام دحیه کلبی ظاهر شده بود و در دستانش میوه هایی از بهشت بود، سیب، گلابی، انار. آنها را به حسنین(ع) داد. آن دو خوشحال به سوی پیامبر(ص) دویدند، پیامبر آن میوه ها را گرفته و بویید. سپس فرمود: اینها را به نزد پدر و مادر خود ببرید، آنها چنین کردند. خانوادۀ امام علی(ع) از آن میوه ها نخوردند تا زمانی که پیامبر(ص) به جمع ایشان پیوست و با هم از آن میوه تناول کردند. (جالب اینکه) هر چه از این میوه ها مصرف می شد دوباره جایگزین شده و بر همین حال باقی بود تا زمان شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) که پس از شهادت ایشان، انار ناپدید شد و وقتی امام علی (ع) به شهادت رسید، گلابی نیز ناپدید شد. آن سیب باقی بود تا زمان شهادت امام حسین (ع). از زبان امام حسین (ع) نقل شده است: تا هنگامی که من در محاصرۀ دشمن قرار گرفتم و آب به روی ما بسته شد، این سیب نزد من بود و هرگاه تشنه می شدم این سیب را می بوییدم و عطشم فرو می نشست تا اینکه تشنگی ام شدت گرفت و به مرگ یقین پیدا کردم و از آن خوردم.

امام سجاد (ع) فرمود: این سخن را پدرم، لحظاتی پیش از شهادتش بیان فرمود و هنگامی که به شهادت رسید، بوی سیب قتلگاهش را فرا گرفت. در جستجوی آن برآمدم ولی اثری از آن نیافتم، اما بوی سیب همچنان باقی بود. بعدها قبرش را زیارت کردم و دیدم که از قبرش بوی سیب به مشام می رسد. پس هر یک از شیعیان ما که قبر امام حسین را زیارت می کند بوی سیب را سحرگاه در حرم حسینی بجوید، اگر با اخلاص باشد، بوی سیب را استشمام خواهد کرد.( مناقب آل ابی طالب (ع ، ج 3، ص161/ روضة الواعظین، ص 160/ بحار الأنوار، ج 3 ، ص 290)

در جهان بینی الهی و در منطق قرآن و اهل بیت علیهم السلام، مرگ پایان یك زندگی كوتاه و آغاز زندگانی بی پایان است. در اندیشه اسلامی دنیا مزرعه آخرت است. آن چه در دنیا كاشته شود در آخرت اثر دارد. این اعتقاد دینی به سعی و كوشش انسانها در دنیا جهت و كیفیت می دهد.

مومن شبانه روز در دنیا برای آخرت كار می‌كند و با كار او هم دنیا آباد می گردد و هم آخرت او سامان می یابد.
در احادیث امام دهم امام هادی (ع) دنیا “آزمایشگاه” و “بازار” نامگذاری شده است. امام هادی علیه السلام فرموده اند:
«إن الله جعل الدنیا دار بلوی و الآخره دار عقبی و جعل بلوی الدنیا لثواب الآخره سبباً و ثواب الآخره من بلوی الدنیا عوضا.»
«خداوند دنیا را جای آزمایش و گرفتاری و آخرت را سرای نهایی و پیامد دنیا قرار داده است، و آزمایش و رویدادهای دنیا را سبب پاداش اخروی و ثواب آخرت را عوض آزمایش و گرفتاری دنیا قرار داده است.» (بحارالانوار،ج۷۸، ص۳۶۵)