روزی پیامبر، به همراه بلال، از کوچه ای می گذشتند . بچه ها مشغول بازی بودند . بچه ها تا پیامبر را دیدند، دور او حلقه زدند و دامنش را گرفتند و گفتند : همان طور که حسن و حسین را بر شانة تان سوار می کنید، ما را هم بر شانه خود سوار کنید .

بچه ها هر یک گوشه ای از دامن پیامبر را گرفته بودند و با شور و اشتیاق، همین جمله را تکرار می کردند . پیامبر با دیدن این همه شور و شوق، به بلال فرمودند : « ای بلال ! به منزل برو و هر چه پیدا کردی، بیاور تا خود را از این بچه ها بخرم».

بلال، با عجله رفت و با هشت گردو برگشت . پیامبر، هشت گردو را بین بچه ها تقسیم کردند و بدین ترتیب، خود را از دست بچه ها رها کردند و به همراه بلال، به راهشان ادامه دادند . در راه، پیامبر، رو به بلال کردند و به مزاح گفتند: «خدا برادرم، یوسف صدّیق را رحمت کند . او را به مقداری پول بی ارزش فروختند و مرا نیز به هشت گردو معامله کردند»

وقایع الأیام، ج 3 ص 69 .

حاجاقا مجتبی تهرانی(ره) می گفتند: «اگرخواستی صدقه بدهی، همین طوری صدقه نده؛ زرنگ باش، حواست جمع باشد، صدقه را از طرف امام رضا علیه السلام برای سلامتی آقا امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف بده. برای دو معصوم است، دو معصومی که خدا آنها را دوست دارد. ممکن نیست که خداوند این صدقه را رد کند. تو هم اینجا واسطه گری ات را می کنی. تو واسطه ای و همین حق واسطه گری است که اجازه می دهد تو به مراحل خاص برسی.

مفضل بن قیس می‏گوید: بر حضرت امام صادق علیه السلام وارد شدم، نسبت به برخی از مسایل زندگی و حالاتم به حضرت شکایت کردم و از آن بزرگوار درخواست دعا نمودم. حضرت به کنیزش فرمود: کیسه‏ای که از ابوجعفر به ما رسیده بیاور، کیسه را که آورد، فرمود: این کیسه‏ای است که چهارصد دینار در آن است، از آن برای رفع مشکل و پریشانیت استفاده کن، گفتم:
فدایت شوم به خدا سوگند قصد پول گرفتن نداشتم، فقط برای درخواست دعا آمده بودم، فرمود: دعا را رها نمی‏کنم ولی همه آنچه را دچار آن هستی به مردم خبر نده که نزد آنان سبک و خوار می‏شوی‏
رجال الکشی،ص 184

عبداللّه بن یعفور می‏گوید: مهمانی را نزد حضرت امام صادق علیه السلام دیدم، روزی مهمان برای انجام پاره ‏ای از امور برخاست، حضرت او را از دست زدن به کاری بازداشت و خود آنچه را می ‏باید، انجام داده، فرمود: پیامبر صلی الله علیه و آله از اینکه مهمان به کار گرفته شود نهی کرده است‏.  الکافی: ج۶-ص ۲۸۳.

قتیبه اعشی می ‏گوید: برای عیادت فرزند حضرت امام صادق علیه السلام به محضر آن بزرگوار مشرّف شدم، ناگهان حضرت را بر درب خانه نگران و محزون دیدم، گفتم فدایت گردم، کودک در چه حال است؟ فرمود: به خدا سوگند او رفتنی است.
آن گاه وارد خانه شد و ساعتی درنگ کرد، آنگاه به سوی ما بازگشت در حالی که چهره مبارکش می‏درخشید و دگرگونی و حزن از او برطرف شده بود، امیدوار شدم که کودک سالم شده، گفتم: فدایت شوم کودک در چه حال است؟ فرمود: از دنیا رفت، گفتم: فدایت گردم او که زنده بود شما را نگران و غصه‏ دار دیدم و اکنون که مرده تو را بر این حال می‏بینم؟ مطلب از چه قرار است؟ فرمود: ما اهل بیتی هستیم که پیش از مصیبت جزع می‏کنیم، هنگامی که قضای الهی جاری شد به قضایش رضا می‏دهیم و به امرش تسلیم می‏شویم‏

الکافی:ج ۳-ص ۲۲۵.