مدرسه علمیه الزهراء خمینی شهر

تربیت دینی از دیدگاه امام امت (ره)

08 آبان 1391 توسط حاتم

دختر امام امت (ره) ، بنیانگذار جمهوری اسلامی بیان میدارند:

«امام در منزل، با بچه ها بسيار مهربان و صميمي بودند و محيط خانواده ي ما پر از رفاقت و صميميت بود. در عين حال نيز قاطع و جدي بودند … هميشه ما را مقيد مي كردند كه معصيت نكنيم و مؤدب به آداب اسلامي باشيم. هر قدر در منزل بازي يا شلوغ مي كرديم، ايرادي نمي گرفتند؛ و اگر مي فهميدند كاري كرده ايم كه همسايه ها اذيت شده، به شدت اعتراض مي كردند و ناراحت مي شدند كه چرا اين كار را كرديد؟

امام بجز در مسائل شرعي، در بقيه ي مسائل، خيلي سخت گيري نمي كردند. كارهاي ديني به ما ديكته نمي شد. در خانواده، وقتي رفتار امام را مي ديدم، خود به خود در ما تأثير مي گذاشت و همه سعي مي كرديم مثل ايشان باشيم. از نظر ديني، خود ايشان براي ما يك الگو بودند. وقتي كاري را به ما مي گفتند: «انجام ندهيد» و ما مي ديديم ايشان در عمرشان آن را انجام نمي دهند، ما هم تحت تأثير قرار مي گرفتيم. ايشان در تمام سال، اول اذان نماز مي خواندند، ولي يك بار به ما نگفتند دست از كارتان برداريد. موقع اذان است؛ دست از بازي برداريد و بايستيد براي نماز، ولي مي گفتند: «شما بايد در طول اين ساعت، نماز بخوانيد! واي به حال كسي كه در طول اين ساعت، نماز نخواند! آن وقت بايد از خانه بيرون برود»؛ يعني اصلاً اولاد آقا نباشد. صبح هم كسي را از خواب بيدار نمي كردند و مي گفتند: خودتان اگر بيدار مي شويد؛ بلند شويد، نماز بخوانيد، اگر بيدار نشديد، مقيّد باشيد كه ظهر قبل از نماز ظهر و عصرتان نماز صبح را قضا كنيد.»

فرزند امام (ره) در مصاحبه اي نيز نقل كرده است: يادم مي آيد زماني همسرم از روي عادت خانوادگي، صبح ها دخترم را از خواب شيرين بيدار مي كرد كه نماز بخواند، امام كه در جريان قرار گرفتند، برايش پيغام فرستاد كه «شيريني اسلام را به مذاق بچّه تلخ نكن!» و چقدر اين حرف به جا بود و تأثير عميقي بر روحيه ي دخترم گذاشت، به طوري كه بعد از آن، خودش سفارش مي كرد كه براي نماز صبح حتماً بيدارش كنيم.

محمدعلي كريمي نيا، الگوهاي تربيت اجتماعي، پيام مهدي (عجل الله تعالي فرجه)، ص204.

ذکری که دوای 99 درد است

04 آبان 1391 توسط حاتم

پیامبر خدا(ص) فرمودند: “جمله «لا حول و لا قوة الا باللّه‏» 99 درد را شفا می‏‌دهد که ساده‏‌ترین آن‌ها اندوه است1″.

از مولای متقیان امام علی(ع) نقل شده که فرمودند: “بیمار شدم و پیامبر خدا به عیادتم آمد و فرمود: «بگو: خداوندا! از تو می‏‌خواهم عافیتی را که می‏‌دهی، پیش اندازی، بر امتحان خویش، بردباری‏‌ام بخشی، و مرا به سوی رحمت خویش ببری». من، این دعا را خواندم و پس از آن دعا، از بستر بیماری برخاستم، گویا که از بندی رَسته باشم2″.

همچنین امام علی(ع) فرمودند: “پیامبر خدا، بر مردی از انصار که بیمار شده بود، وارد شد تا او را عیادت کند. او گفت: ای پیامبر خدا! برای من به درگاه خداوند، دعا کن.

پیامبر صلی‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم فرمود: «بگو: “از خداوند بزرگ، پروردگار عرش بزرگ، مسئلت می‏‌کنم و از خداوند بزرگ سلامتی می‏‌خواهم» مرد، این دعا را سه بار خواند و در پیِ آن، از بستر بیماری برخاست، چنان که از بند، رَسته باشد3″.

امام صادق علیه‏‌السلام به هنگام بیماری این دعا را می‌خواندند: “خداوندا! تو خود، کسانی را سرزنش کردی و فرمودی: «بگو کسانی را که به جای خداوند به خدایی می‏‌پنداشته‏‌اید، فرا خوانید تا ببینید که نه نمی‏‌توانند سختی‏‌ای از شما بگشایند، و نه شما را به حالتی دیگر درآورند». پس ای آن که هیچ کس جز او نتواند سختی‏‌ای از من بگشاید و مرا به حالتی دیگر ببرد! بر محمّد و خاندانش درود فرست، و سختی را از من بگشای و آن را به سوی کسانی ببر که در کنار تو - که خدایی جز تو نیست - خدایی دیگر را می‏‌خوانند4″.

منابع:

1- قرب‌الإسناد: 76 / 244 منتخب میزان‌الحکمة: 148

2- مسند زید، صفحه 181، الکافی، جلد 2 ، صفحه 567 ، حدیث 16، بحارالأنوار، جلد 95 ، صفحه 19 ، حدیث 19 ؛ المستدرک علی الصحیحین، جلد 1 ، صفحه 704 ، حدیث 1917، حدیث 3698 دانش نامه احادیث پزشکی: 1 / 174

3- مسند زید، صفحه 181 عن زید بن علیّ عن أبیه عن جدّه علیهم‏السلام، دانش نامه احادیث پزشکی: 1 / 176

4- الإسراء: 56. الکافی، جلد 2 ، صفحه 564 ، حدیث 1 ، عدّة الداعی، صفحه 256 ، الدعوات، صفحه 190 ، حدیث 528 ، بحارالأنوار، جلد 95 ، صفحه 18 ، حدیث 18 دانش نامه احادیث پزشکی: 1 / 178

سرویس: معارف و حقوق - دين و انديشه ایسنا