الهی! فقر و تنگدستى من رحم كن

 اى خداى من ، و چون مرا با پرده خود پوشاندى و رسوايم نكردى و با بخشش خود با من مدارا كردى و در كيفرم شتاب ننمودى‏ و با فضل و احسان خود نسبت به من بردبارى كردى و نعمتت را بر من تغيير ندادى و نيكى ‏ات را نزد من تيره نساختى ، پس ، بر تضرع و زارى طولانى من و شدت فقر و تنگدستى من و بدى جايگاهم رحم كن.

پروردگارا بر محمد و آل او درود فرست ، و مرا از گناهان نگهدار، و در طاعت خود بكارم گير ، و نيكى بازگشت از گناه را روزى ‏ام فرما و به وسيله توبه پاكم كن و با عصمت (ملكه خود دارى از گناه) ياريم ده و با عافيت و تندرستى كارم را اصلاح نما و شيرينى آمرزش را به من بچشان و مرا رها شده بخشش و آزاد شده رحمتت قرار بده و برايم ايمنى از خشم و غضبت را بنويس و محتوم كن و با آن در دنيا پيش از آخرت به من مژده ده مژده ‏اى كه آن را بشناسم و در آن علامتى نشانم ده كه آن را هويدا يابم.

خدایا همه چیز را به من ارزانی داشتی و بر همه شکر کردم ، جسم سالم و زیبا دادی، پای قوی و تند و چالاک عطا کردی. بازوان توانا و پنجه هنرمند بخشیدی, فکر عمیق و ذهن شدید دادی، از همه چیز و از همه زیباییها و از همه کمالات به حد نهایت به من عطا کردی و بر همه اش شکر می گذارم . اما ای خدای بزرگ یک چیز بیش از همه چیز بر من ارزانی داشتی که نمی توانم شکرش را به جا بیاورم و آن درد و غم بود.
درد و غم از وجودم اکسیری ساخت که جز حقیقت چیزی نجوید ، جز فداکاری راهی برنگزیند و جز عشق چیزی از آن ترشح نکند.
گوشه ای از مناجات های شهید مصطفی چمران.
کتاب زمزم عشق، دکتر اسماعیل منصوری لاریجانی، ص 13.