خداوند به بندگانش نعمت های زیادی داده است ولی بعضی از اوقات انسان با رفتار خود آن را به بلا و سختی تبدیل می کند. خداوند در قرآن چندین مثال برای این موضوع آورده است. مثلا انسان میل جنسی دارد و باید آن را در راه صحیح خودش که ازدواج است، ارضاء کند. ولی قوم لوط این کار را نکردند و همجنس گرا شدند؛ به این ترتیب نعمت را به نقمت تبدیل کردند.
خدا به قوم سبأ نعمت آبادانی داده بود و گندم و جو هم زیاد داشتند. آنها با نان دست هایشان را پاک می کردند و بعد قحطی شد. آنها خودشان نعمت خدا را به بلا تبدیل کردند.
در بسیاری از دستاورد های روز نیز به همین شکل است. الان اینترنت ،ماهواره ، پیامک و بسیاری از این قبیل، نعمت است و راحت می توان از نعمت ها در جهت کارهای نیک استفاده کرد و بسیاری از اطلاعات صحیح را از طریق آن به دست آورد. ولی بعضی افراد با استفاده ی ناصحیح از این تولیدات بشر این نعمت ها را به نقمت تبدیل کرده اند.

امام صادق(عليه السلام) مى فرمايد: در كتاب آسمانى تورات نوشته شده - در واقع حديث قدسى است - كه زوالى براى نعمت ها نيست، اگر شكر آن به جاى آورده شود و بقايى براى نعمت ها نيست اگر كفران شود.(۱)
تغییر و تبدیلی که امیر المومنین علیه السلام در دعای کمیل می گوید:” اللهم اغفرلی الذنوب التی تغیر النعم” از خدا استغفار می کند برای گناهانی که نعمت ها را تغییر می دهد. در واقع این حق خداوند است که ما از نعمت ها در راه صحیح استفاده کنیم. خدا به ما عقل، شعور و زبان داده است و راه استفاده ی آن را هم بیان کرده است. مثلا فرموده که از حرف لغو بپرهیزید. حرف بیهوده را گوش نکنید و چشم هایتان را در مقابل نامحرم پایین بیندازید. در واقع اگر از این نعمت ها در راه درستش استفاده نکنیم و شکرگذاری رفتاری نداشته باشیم ؛ نه تنها این نعمت را به نقمت تبدیل کرده ایم بلکه حق خدا را نیز به جا نیاورده ایم.

خوب است گاهی ایمیل ، بلوتوث ،پیامها، و … خود را چک کنیم  و ببنیم حق نعمت را به جا می آوریم یا نه

——————————————————————————–

۱. كافى، ج ۲، ص ۹۴

بانوى بزرگ ما حضرت فاطمه زهرا(س) جوهره آفرينش، ميوه نبوت و گزيده ولايت است. آن حضرت بر تمامى افراد بشر حتى پيامبران و مرسلين غير از پدر بزرگوار و شوهر گراميش برترى دارد.

این مطلب در آيات و روايات فراوانى وارد شده است و ما به آوردن برخى از آنها تبرك مى جوئيم:

روايتى است كه علامه مجلسى (ره) از حضرت صادق (ع) نقل كرده است كه فرمود:«و هى الصديقه الكبرى و على معرفتها دارت القرون الاولى» [ علامه مجلسى، ملا محمد باقر، بحارالانوار ۴۳/ ۱۰۵.]

انديشمند گرانمايه ابوالحسن نجفى در كتاب ارزنده اش «ملتقى البحرين» در ذيل اين حديث گويد:

مقصود از قرون نخستين دوران زندگى تمام پيامبران و اوصياء و امت هاى آنان از حضرت آدم تا حضرت خاتم النبيين صلوات الله عليهم اجمعين است.يعنى خداوند هيچ يك از پيامبران را مبعوث نكرد مگر اينكه به فضيلت و محبت حضرت صديقه كبرى زهرا (س) اقرار كنند.

مويد اين مطلب روايتى است كه سيد هاشم بحرانى در كتاب «مدينه المعاجز» از آن حضرت آورده است كه فرمود:

نبوت هيچ پيامبرى تكميل نشد تا اينكه به فضيلت و محبت آن حضرت اقرار كرد. و نيز روايتى كه در صفحه ۱۹ همان كتاب از جابر از قول حضرت صادق (ع) نقل كرده است كه مى گويد به حضرت عرض كردم به چه مناسبت حضرت را «زهراء» ناميده اند؟

فرمود: بدان جهت كه خداوند آن حضرت را از عظمت خود آفريد، هنگامى كه درخشيد آسمان ها و زمين به نورش روشن شد و ديدگان ملائكه بهم آورد و همگى در مقابل عظمت خدا به سجده افتاده گفتند: اى خداى ما، اى آقاى ما، اين نور چيست؟ خداوند به آنان وحى فرستاد و فرمود: اين نورى از نور من است و آن را در آسمان خود جاى دادم. او را از عظمت خود آفريدم، و از صلب يكى از پيامبرانم بيرون مى آورم و بر تمام پيامبران برترى مى دهم و از آن نور امامانى را بيرون مى آورم كه امر مرا به پا دارند و به حق من هدايت كنند و آنان را بعد از پايان يافتن وحى خود جانشينان خويش در روى زمينم قرار مى دهم.

هدیه به بی بی مظلوم فاطمه (س) صلوات

نقل است جوانی نزد شیخ نخودکی آمد و گفت: سه قفل در زندگی‌ام وجود دارد و سه کلید از شما می‌خواهم! قفل اول این است که دوست دارم یک ازدواج سالم داشته باشم، قفل دوم اینکه دوست دارم کارم برکت داشته باشد و قفل سوم اینکه دوست دارم عاقبت بخیر شوم.

شیخ نخودکی فرمود: برای قفل اول، نمازت را اول وقت بخوان. برای قفل دوم نمازت را اول وقت بخوان و برای قفل سوم هم نمازت را اول وقت بخوان!

جوان عرض کرد: سه قفل با یک کلید؟

شیخ نخودکی فرمود: نماز اول وقت، «شاه کلید» است.

آقای قاضی به شاگردان خود دستور می دادند این دعا را در قنوت نماز هایشان بخوانند:

« اللهم ارزقنی حبّک و حبّ ما تحبه، و حبّ من یحبّک، والعمل الذی یبلغنی إلی حبّک واجعل حبّک احبّ الاشیاء إلی. »

در حالات مرحوم شيخ جعفر شوشتري  نقل شده است:

در شوشتر رسم بوده که ایام عید نوروز که مردم به تنظیف خانه‌ها و تعمیر و نوسازی وسایل زندگی می‌پرداختند، مسگرها که کارشان اصلاح ظرف‌های فرسوده بود در کوچه‌ها می‌گشتند و صدا می‌زدند: دیگ سفید می‌کنیم، دیگ سفید می‌کنیم. مقصودشان این بود دیگ‌هایی را که در طول سال‌ در خانه‌ها کار کرده و سیاه شده است بگیرند و سفید کنند. در آن ایام مرحوم شیخ جعفر روزی در میان جمعیت عظیمی منبر رفت، تا روی منبر نشست بعد از حمد و ثناء و صلوات فرمود:

«ایها الناس! قدراً نُبیّض، قدراً نبیض؛ ای مردم، ما دیگ سفید می‌کنیم، دیگ سفید می‌کنیم».

مقصودش این بود دیگ‌ دل‌ها بر اثر نافرمانی‌ها و بدعملی‌ها سیاه شده است، آیا وقت آن نرسیده که این دل‌های سیاه را سفید کنیم؟ مردم، شما که دیگ‌های آشتان را در این ایام سفید می‌کنید، آیا دیگ‌های جانتان نیاز به سفید کردن ندارد؟

نقل شده است این حرف چنان دگرگونی و انقلاب در دل‌های شنوندگان ایجاد کرد که مجلس یک تکان خورد و صدای ناله و شیون از مجلسیان برخاست!