پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در جمع صحابه فرمودند: ای مردم! با اطاعت خدا، به خدا نزدیک شوید تا این که خداوند شما را به خیر برساند. اسارت های خود را در دنیا کم کنید و متعرض دشمنان خدا شوید و در جنگ شرکت کنید تا اعمال شما در قیامت زیاد شود و از مال های خودتان در حقوق لازم انفاق کنید.

در این حال، مردم بلند شدند و عرض کردند: «ای رسول خدا! بدن ما ضعیف است و مال و منالی هم نداریم که بذل و بخشش کنیم، پس چه کنیم؟» حضرت فرمودند: «صدقات قلبی و زبانی بدهید.»

باز مردم سؤال نمودند: «چگونه صدقه بدهیم؟»

حضرت فرمودند: صدقات قلبی، این است که قلبتان را با محبت خدا و محمد، رسول خدا و علی، ولی خدا، و همه کسانی که برای قیام در راه دین خداوند انتخاب شده اند (ائمه معصومین علیهم السلام ) و محبت شیعه آن ها و کسانی که از دوست داران شیعیان هستند را در دلتان ایجاد کنید. اما صدقات زبان، این است که مشغول به ذکر خداوند باشید و صلوات بر محمد و آلش بفرستید، زیرا خداوند شما را به واسطه این اعمال به بهترین درجات می رساند.

تفسیرالامام العسکری علیه السلام،ص 447 و 448 ،بحارالانوار،ج 9،ص 325.

شخصی از امام صادق علیه السلام نشانه‌ای برای اثبات امامتش درخواست کرد. امام فرمود:«هر چه می خواهی از من بخواه. انشاء الله خواسته‌ات را بر‌آورده می‌کنم.» آن شخص گفت:«برادری داشتم که از دنیا رفته و اکنون در قبر است. به او فرمان بده که به طرف من بیاید.» امام فرمود:«اسم برادرت چیست؟» گفت:«احمد.» امام کنار قبر او رفت و فرمود:«ای احمد، به اذن خدا و به اذن جعفر بن محمد برخیز.» آن شخص می‌گوید:«سوگند به خدا، برادرم زنده شد و از قبر درآمد.»

داود نیلی می‌گوید: همراه امام صادق علیه السلام عازم حج بودم. نزدیکی‌های ظهر به من فرمود:«بهتر است توقف کنیم و برای نماز ظهر آماده شویم.» عرض کردم:«فدایت شوم، اینجا زمین خشک و بی آب و علفی است.» امام سکوت کرد، اما پس از اینکه پیاده شدیم، با پای خود به زمین زد و ناگهان چشمه ای از دل زمین جوشید. وضو گرفتیم و نماز خواندیم.

هنگام حرکت، امام به نخل خشک‌شده‌ای اشاره کرد و به من فرمود:«می‌خواهی از این نخل پوسیده به تو خرمای تازه بدهم؟» گفتم:«آری.» امام شاخه‌ای را تکان داد. ناگاه شاخه سبز و تازه شد و خرما داد. از آن خوردیم. سپس امام دوباره به شاخه نخل دست کشید و فرمود:«به اذن خداوند، مانند گذشته، پوسیده و خشک شو!» و شاخه نیز چنین شد.

مفضل بن قیس می‏گوید: بر حضرت امام صادق علیه السلام وارد شدم، نسبت به برخی از مسایل زندگی و حالاتم به حضرت شکایت کردم و از آن بزرگوار درخواست دعا نمودم. حضرت به کنیزش فرمود: کیسه‏ای که از ابوجعفر به ما رسیده بیاور، کیسه را که آورد، فرمود: این کیسه‏ای است که چهارصد دینار در آن است، از آن برای رفع مشکل و پریشانیت استفاده کن، گفتم:
فدایت شوم به خدا سوگند قصد پول گرفتن نداشتم، فقط برای درخواست دعا آمده بودم، فرمود: دعا را رها نمی‏کنم ولی همه آنچه را دچار آن هستی به مردم خبر نده که نزد آنان سبک و خوار می‏شوی‏
رجال الکشی،ص 184

عبداللّه بن یعفور می‏گوید: مهمانی را نزد حضرت امام صادق علیه السلام دیدم، روزی مهمان برای انجام پاره ‏ای از امور برخاست، حضرت او را از دست زدن به کاری بازداشت و خود آنچه را می ‏باید، انجام داده، فرمود: پیامبر صلی الله علیه و آله از اینکه مهمان به کار گرفته شود نهی کرده است‏.  الکافی: ج۶-ص ۲۸۳.