بدان‏كه اولين شب جمعه ماه رجب را«ليلة الرغاب»(يعنى شب دلدادگان)می گويند و براى آن عملى با فضيلت‏ بسيار از حضرت رسول صلى اللّه عليه و آله وارد شده كه آن را سيّد در كتاب«اقبال»و علاّمه حلى در«اجازه بنى زهره»نقل كرده ‏اند،بعضى از فضيلت آن اينكه به سبب انجام آن گناهان بسيار آمرزيده مى‏شود،و نيز نمازى در آن وارد شده كه هركه آن را به جاى‏ آورد هنگام شب اوّل قبرش حق تعالى ثواب آن را به نيكوترين صورت و با روى گشاده و درخشان و زبانى گويا به سوى‏ او مى‏فرستد،پس به او میگويد:

اى حبيب من تو را بشارت باد كه از هر شدّت و سختى نجات يافتى،بنده مى‏گويد تو كيستى؟به خدا سوگند من چهره‏اى زيباتر از چهره تو نديدم،و سخنى شيرين‏تر از سخن تو نشنيدم،و بويى بهتر از بوى‏ تو نبوييدم!

!پاسخ ميدهد:من ثواب آن نمازم كه در فلان شب،از فلان ماه،از فلان سال به جاى آوردى‏ امشب نزد تو آمدم تا حقّت را ادا كنم،و مونس تنهايى تو باشم،و هراس را از تو برگيرم و هنگامى‏كه در صور(شيپور قيامت) دميده شود،در عرصه قيامت سايه‏اى بر سرت خواهم افكند،پس خوشحال باش كه خير هرگز از تو جدا نخواهد شد.

كيفيت‏ اين نماز چنين است:اولين پنجشنبه ماه رجب را روزه مى‏دارى،چون شب جمعه داخل شود،ما بين نماز مغرب و عشا،دوازده ركعت نماز بجاى مى‏آورى،هر دو ركعت با يك سلام به اين ترتيب كه در هر ركعت يك مرتبه سوره«حمد»و سه مرتبه«سوره قدر»و دوازده‏ مرتبه«سوره توحيد»مى‏خوانى و هنگامى كه از نماز فارغ شدى هفتاد مرتبه مى‏گويى:

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ النَّبِيِّ الْأُمِّيِّ وَ عَلَى آلِهِ [وَ آلِ مُحَمَّدٍ] .
خدايا!بر محمّد پيامبر درس ناخوانده و خاندانش درود فرست

سپس به سجده می روى و هفتاد مرتبه ميگويى:

سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلائِكَةِ وَ الرُّوحِ
پاك و منزّه است پروردگار فرشتگان و روح

آنگاه سر از سجده بر می دارى و هفتاد مرتبه می گويى:

رَبِّ اغْفِرْ وَ ارْحَمْ وَ تَجَاوَزْ عَمَّا تَعْلَمُ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَلِيُّ الْأَعْظَمُ
پروردگارا!مرا بيامرز و بر من مهرورز و از آنچه از من مى‏دانى بگذر،تو خداى برتر و بزرگترى

دوباره به سجده می روى و هفتاد مرتبه میگويى:

سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلائِكَةِ وَ الرُّوحِ
پاك و منزّه است پروردگار فرشتگان و روح

سپس حاجت خود را مى‏طلبى كه به خواست خدا برآورده خواهد شد.آگاه باش زيارت حضرت رضا عليه السّلام در ماه رجب مستحب است،و انجام آن در اين ماه امتياز خاصى دارد،همانگونه كه انجام عمره در ماه رجب فضيلت دارد تا جايى كه روايت شده انجام آن در اين ماه،در فضيلت همتاى حج است و نيز نقل شده:حضرت سجاد عليه السّلام در ماه رجب به عمره مشرّف شده بود،و شب‏ و روز نزد كعبه نماز مى‏خواند،و در حالى كه پيوسته در سجده بود اين ذكر از زبان ايشان شنيده مى‏شد:

عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِكَ فَلْيَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِكَ
گناه از بنده‏ات بزرگ شده،پس بگذر گذشت از سوى تو زيبا باشد.

پاسخ: به طور كلي در مورد كيفيت دعا و استجابت آن چند نكته را ياد آوري كنيم :

1- براي برآورده شدن حاجت، دعا و توسل به تنهايي كافي نيست. زيرا خداوند حكيم نظام هستي را بر پايه اسباب و مسببات قرار داده؛ يعني براي پيدايش هر پديده اي، علتي خاص و براي حل هر مشكلي راهكارهاي ويژه اي تعيين نموده است.

از يك سو به انسان « عقل و انديشه » عنايت كرد تا با كمك آن و مشورت با ديگران راه حل مشكلات را بيابد و افق آينده زندگي خويش را ببيند. بر آن اساس تدبير و برنامه ريزي كند. به هدف برسد، از سويي ديگر دو گونه اسباب و علل مقرر داشته است: مادي و معنوي.

انسان بايد به كمك عقل و فكر خدادادي خود و مشورت با افراد آگاه و متخصص در هر كاري اقدام نمايد. همزمان از آغاز هر كار تا پايان آن با دعا و توسل به لطف و عنايت هاي خداوند اميدوار باشد. از او بخواهد اقداماتش را به هدف و نتيجه مطلوب برساند.

نتيجه آن كه:

دعا و توسل به تنهايي راه­ حل صد در صدي براي حل مشكلات نيست. نمى‏تواند جاى كار ، تلاش ، برنامه ريزى و به كار گيري تخصص در هر كاري را بگيرد، بلكه مكمل آن مى‏تواند باشد.

بنا بر اين لازم است، هم به عوامل ظاهري توجه شود و هم به عوامل معنوي.

2- اجابت دعا هميشه آن نيست كه خواسته انسان به همان گونه و در همان زماني كه توقع دارد، برآورده شود. گاهي انسان ‌خواسته‌هايي دارد كه برآورده شدني نيست، يا اگر مستجاب شود، به ضرر او يا ديگران است، و او نمي‌داند، يا اجابت دعا به مقدمات و شرايطي نياز دارد كه فراهم نيست، يا زمان آن هنوز فرا نرسيده و. .. .

3- خدايي كه فوق العاده مهربان است و ما را خيلي بيش تر از مادر دوست دارد و ما را براي سعادت و خوش بختي آفريده، چطور ممكن است خواسته و دعاي به حق بنده اش را بشنود و ببيند و در عين حال كاري نكند؟ آيا مي خواهد ما را زجر بدهد؟ آيا مي خواهد قدرت نمايي كند؟ آيا ما را فراموش كرده؟ آيا از اداره آفرينش خود ناتوان گشته؟ آيا. .. . آيا. .. .

بدون شك چنين نيست. بلكه اشكال كار از ناحيه ماست. خداوند دوست دارد كه ما قدرتمند و دانا و باهوش و. .. باشيم. در تقدير خود آگاهانه نقش داشته باشيم. خود و ديگران را خوش بخت كنيم. بزرگ ترين خاصيت مشكلات و بلاها ، درس آموزي به ما و ايجاد حركت آگاهانه است. هر كس كه زودتر درس خود را بگيرد و حركت كند، زودتر از مشكلات رهايي مي يابد. هر كس ديرتر بفهمد يا نفهمد، بايد سر كلاس بلا بنشيند تا بالاخره آن را ياد بگيرد.

4- گاهي ميزان ايمان و باور ،صداقت، «اعتماد » و «حُسن ظن» انسان به خدا از طريق تأخير استجابت و يا عدم استجابت دعاها مورد آزمايش قرار مي گيرد، يعني تأخير در استجابت دعا براي اين هدف است كه فرد«حقيقت ايمان » و جوهر وجودي خود و ميزان «حُسن ظن» خود به خدا را آشكار نمايد، ميزان دلبستگي و علاقه و ايمانش به حقانيت خدا را نشان دهد. آيا تا آن جا با خداست و او را قبول دارد كه خدا تابع او باشد و دعاها و خواسته هايش را اجابت كند يا خود را عبد و بنده تابع خدا مي داند؟

چه بسا يكي از مهم ترين آزمايش هاي خداوند براي بندگان خوبي چون شما تاخير در اجابت ها و سنجش ميزان صبر و حسن ظن شما به خدا باشد. امام صادق (ع) مي فرمايد.

« اصل و اساس حُسن ظن به خدا، ريشه در «حُسن ايمان» و «سلامت دل» دارد. علامت و نشانه اش اين است كه هر چيزي را كه مي بيند (و هر راحتي و گرفتاري به او مي رسد) با چشم بصيرت و پاك، و نگاهي ارزشمند به آن نگرد». (1)

5- استجابت دعا شرايطي دارد و موانعي كه براي اجابت دعا بايد شرايط را فراهم و موانع را برطرف نمود. از جمله مهم ترين موانع استجابت دعا، انجام گناه است. در دعاي كميل مي خوانيم: ” اللهم اغفر لي الذنوب التي تحبس الدعا". معلوم مي شود برخي گناهاني كه دعا را بازمي‏گرداند و مانع استجابت مي‏شوند.

-در صورت تمايل مي توانيد درباره حاجت خود براي ما بنويسيد تا در باره راهكار تحقق آن پاسخ دهيم و يا با شماره (096400)تماس بگيريد تا توضيحاتي عرض كنيم.

پي نوشت:

1. محدث النوري، مستدرك الوسائل، مؤسسه آل البيت، قم، 1408 ه. ق ، ج2، ص110.

زندگی اجتماعی و تنظیم روابط میان انسانها نیازمند ضوابطی است تا این با هم بودن و حضور در کنار یکدیگر آسیبها و مشکلات کمتری را با خود به همراه داشته باشد. هرچه این ضوابط دقیق تر و جزئی تر باشد حضور در اجتماع و برقراری ارتباط با دیگران راحت تر و دلنشین تر می شود. تنظیم ضوابطی جامع و کامل ممکن نیست مگر از سوی کسانیکه شناخت کاملی از انسان دارند.

از آنجایی که دین عهده دار نیل افراد بسوی سعادت و خوشبختی است و ضامن سعادت دنیوی و اخروی ایشان است عهده دار تنظیم قوانین و قواعدی است که تمام جنبه های آدمی را در برگیرد.
و باز از آنجا که خالق انسانها ایشان را موجوداتی اجتماعی خلق نموده، چگونگی حضور در اجتماع و در کنار همدیگر بودن انسانها از مهمترین مسائلی است که شارع مقدس بدان پرداخته است. قوانین الهی برای تک تک مسائلی است که برای فرد در طول زندگی رخ می دهد و یا امکان وقوعش وجود دارد. بیماری از مسائلی است که آدمی در طول زندگی با آن مواجه می شود. هر فرد در طول زندگی بارها و بارها گرفتار مریضی می شود و از بیماری رنج می کشد.

فرد بیمار بواسطه ی بیماری اش از حضور در اجتماع محروم می گردد و به ناچار مدت زمانی کوتاه یا بلند در بستر بیماری است. رنج بیماری از یک سو و قطع ارتباط بیمار با دنیای اطرافش از سویی دیگر او را ناراحت و غمگین می نماید. از اینرو حضور افراد در کنار او و سر زدن ایشان به وی التیام بخش ناراحتی ها و رنجهایش است.

فرد بیمار از اینکه دوستان و آشنایان در هنگام بیماری او را تنها نگذاشته و با وی همدردی می نمایند خرسند می گردد و روند بهبودیش سرعت می گیرد. اما گاه همین احوال پرسی و ابراز همدردی با بیمار سبب رنج فزونترش می گردد. از اینرو در تعالیم اسلامی به منظور از بین بردن تبعات منفی عیادت از بیمار در کنار سفارشاتی که در خصوص این امر وجود دارد به نکات دقیق و ظریفی توجه داده شده است تا با رعایت آنها حضور افراد در کنار بیمار و احوالپرسی از او سبب بهبود بیماریش شود. به منظور از بین بردن اثرات منفی عیادت و حفظ مفید بودن آن لازم است تا نکاتی لحاظ گردد.

اول/ کوتاه بودن زمان عیادت مگر به خواست بیمار
حضرت فرمود: آیا سیبى، بِهى، تُرنجى، كمى عطر یا تركه اى خوشبو به همراه یكى از شما هست؟ عرض كردیم: از این چیزها با خود نداریم. حضرت فرمود: مگر نمى دانید كه بیمار از اینكه چیزى برایش ببرند، آرامش مى یابد؟!»
گاه بجای آنکه عیادت از بیمار سبب التیام رنج او گردد بالعکس رنج او را مضاعف می نماید. از آنجا که بیمار در وضعیت طبیعی نیست گاه تحملش پایین است و مایل است تنها باشد و اطرافش شلوغ نباشد. بدین جهت گاهی اوقات بیمار تحمل شلوغی و سر و صدا را ندارد هر چند دیدن کوتاه مدت افراد سبب تغییر روحیه اش می گردد. از اینرو امیرالمومنین (علیه السلام) فرموده اند: « إِنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ علیه السلام قَالَ: إِنَ مِنْ أَعْظَمِ الْعُوَّادِ أَجْراً عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَمَنْ إِذَا عَادَ أَخَاهُ خَفَّفَ الْجُلُوسَ إِلَّا أَنْ یَكُونَ الْمَرِیضُ یُحِبُّ ذَلِك:(کافی، محمدبن یعقوب، الکلینی، ج3، ص118، ح6) بزرگترین پاداش را نزد خداوند عزّ و جلّ آن عیادت كننده اى دارد كه هرگاه به عیادت برادرش برود، زمان كوتاهى نزد او بنشیند، مگر این كه خود بیمار دوست داشته باشد». و در جای دیگر امام صادق (علیه السلام) از طولانی نمودن عیادت بشدت نهی فرموده اند و آن را کار نادانان خوانده اند: «أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: تَمَامُ الْعِیَادَةِ لِلْمَرِیضِ أَنْ تَضَعَ یَدَكَ عَلَى ذِرَاعِهِ وَ تُعَجِّلَ الْقِیَامَ مِنْ عِنْدِهِ فَإِنَّ عِیَادَةَ النَّوْكَى أَشَدُّ عَلَى الْمَرِیضِ مِنْ وَجَعِهِ(همان، ح4)؛ عیادت كامل، این است كه دستت را روى بازوى بیمار بگذارى و زود از پیش او برخیزى؛ زیرا عیادت احمق ها براى بیمار سخت تر از درد خود اوست.

دوم/ بردن هدیه برای بیمار
درست است که سر زدن به فرد مریض نشان از آن دارد که افراد به یاد اویند اما به همراه داشتن هدیه ای با خود رساننده ی این مطلب است که رنج بیمار برای اطرافیان سخت و دردناک است و خواهان آنند تا با تحفه ای او را خوشحال نمایند و از رنجش بکاهند. امام صادق (علیه السلام) در این خصوص فرموده اند:« مَوْلًى لِجَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ علیه السلام قَالَ: مَرِضَ بَعْضُ مَوَالِیهِ فَخَرَجْنَا إِلَیْهِ نَعُودُهُ وَ نَحْنُ عِدَّةٌ مِنْ مَوَالِی جَعْفَرٍ فَاسْتَقْبَلَنَا جَعْفَرٌ ع فِی بَعْضِ الطَّرِیقِ فَقَالَ لَنَا أَیْنَ تُرِیدُونَ فَقُلْنَا نُرِیدُ فُلَاناً نَعُودُهُ فَقَالَ لَنَا قِفُوا فَوَقَفْنَا فَقَالَ مَعَ أَحَدِكُمْ تُفَّاحَةٌ أَوْ سَفَرْجَلَةٌ أَوْ أُتْرُجَّةٌ أَوْ لَعْقَةٌ مِنْ طِیبٍ أَوْ قِطْعَةٌ مِنْ عُودِ بَخُورٍ فَقُلْنَا مَا مَعَنَا شَیْ ءٌ مِنْ هَذَا فَقَالَ أَ مَا تَعْلَمُونَ أَنَّ الْمَرِیضَ یَسْتَرِیحُ إِلَى كُلِّ مَا أُدْخِلَ بِهِ عَلَیه(. همان، ح3) یكى از وابستگان امام صادق علیه السلام گفت: یك نفر از یاران حضرت بیمار شد و ما عده اى از یاران امام بودیم كه براى عیادت او رفتیم. در راه با حضرت صادق علیه السلام مواجه شدیم. از ما پرسید: كجا مى روید؟ عرض كردیم: به عیادت فلانى مى رویم. فرمود: بایستید. ما ایستادیم. حضرت فرمود: آیا سیبى، بِهى، تُرنجى، كمى عطر یا تركه اى خوشبو به همراه یكى از شما هست؟ عرض كردیم: از این چیزها با خود نداریم. حضرت فرمود: مگر نمى دانید كه بیمار از اینكه چیزى برایش ببرند، آرامش مى یابد؟!»

سوم/ دلداری دادن بیمار
پیامبر خدا صلی الله علیه و آله از اینکه چیزی نزد بیمار خورده شود - در زمانی که عیادت کننده از او عیادت می کند - نهی کرده است; زیرا این کار سبب می شود که خداوند پاداش عیادتش را از بین ببرد
از برترین شیوه های درمانی خصوصا در مورد امراض روانی این است که به بیمار دلداری و قوت قلب داده شود . استفاده از روش تلقین در بهبود بیماریها دارای جایگاه ویژه ای است . ضروری است عیادت کنندگان به این مطلب توجه کرده، توصیه رسول گرامی را مراعات نمایند که فرمود: «اذا دخلتم علی المریض فنفسوا له فی الاجل فان ذلک لایرد شیئا وهو یطیب النفس; (کنزالفوائد، شیخ ابوالفتح کراجکی، انتشارات دارالذخائر قم، اول، جلد 1، ص 379) هرگاه بر بیمار وارد شدید، اندوه او را نسبت به زمان مرگ برطرف سازید [و او را به آینده امیدوار کنید ]. این کار گر چه چیزی را برنمی گرداند [و مقدرات را تغییر نمی دهد]، اما موجب آرامش روح می گردد .»

چهارم/ توقع پذیرایی نداشتن
از آنجا که هدف از عیادت بیمار اظهار محبت و ادای حق مسلمانی و کسب اجر معنوی است، کسی که به دیدن بیمار می رود نباید انتظار پذیرایی داشته باشد; چرا که بیمار خود گرفتار بیماری است و خانواده او نیز گرفتار پرستاری از مریض هستند . پس ادب حکم می کند که هنگام عیادت از مریض تا جایی که ممکن است خانواده او را به زحمت نیندازیم .
امام رضا علیه السلام از پدرانش نقل می کند که علی علیه السلام فرمود:«ان رسول الله صلی الله علیه و آله نهی ان یؤکل عند المریض شی ء اذا عاده العائد فیحبط الله بذلک اجر عیادته; ( مستدرک الوسائل، محدث نوری، ج 2، ص 154، باب 39، ح 28) پیامبر خدا صلی الله علیه و آله از اینکه چیزی نزد بیمار خورده شود - در زمانی که عیادت کننده از او عیادت می کند - نهی کرده است; زیرا این کار سبب می شود که خداوند پاداش عیادتش را از بین ببرد .»

کلام آخر:
در باب عیادت مریض، سخن را با حکایتی آموزنده که شهد شیرینی است برگرفته از آیات و روایات، به پایان می بریم . منقول است از مرحوم حاجی سبزواری که برای عیادت بیماری می رفت و عده ای هم با او بودند . نزدیک منزل بیمار که رسید، برگشت و نرفت . اطرافیان پرسیدند: آقا چرا تا اینجا آمدید و حالا برمی گردید؟ آقا جواب داد که خطوری به قلبم کرد که بیمار وقتی مرا ببیند از من خوشش خواهد آمد و می گوید که سبزواری چه انسان والا و بزرگی است که به عیادت من بیمار آمده است . حالا برمی گردم تا هنگامی که «اخلاص» اولیه را بیابم و تنها برای «خدا» به عیادت بیمار بیایم.

(داستانهای حکیمانه در آثار استاد حسن زاده آملی، ص 39، به نقل از: در محضر استاد، ص 23 )

قلب‌ها همانند بدن‌ها ملول و کسل می‌شوند، پس با کسب تازه‌های دانش و حکمت و دست یافتن به حقایق و معارف نو ملالت و کسالت آن را از بین ببرید

برای نورانیت قلب و روح چه اعمالی مفید است؟

پاسخ:

براساس روایات رسیده از معصومان علیهم‌السلام امور زیر جهت زدودن زنگارهای درونی و نورانیت قلب و روح مفید است:
1 - قرائت قرآن:
پیامبر می‌فرماید: “دل‌ انسان مانند آهن زنگار می‌گیرد. صیقلی کردن و زنگارزدایی آن به وسیلة قرآن است"[1].
2 - کسب حکمت و اطلاعات نو از معارف دینی:
علی علیه‌السلام فرمود: “قلب‌ها همانند بدن‌ها ملول و کسل می‌شوند، پس با کسب تازه‌های دانش و حکمت و دست یافتن به حقایق و معارف نو ملالت و کسالت آن را از بین ببرید"[2].
3 - تقویت و تحکیم ایمان و خالص کردن آن:
علی علیه‌السلام می‌فرماید: “با ایمان نقطه‌ای نورانی در قلب ظاهر می‌شود. هر اندازه ایمان افزون گردد، آن نقطه نورانی، روشن‌تر و زیادتر می‌گردد."[3].
در کلام دیگری می‌فرماید: “زینت و آرایة ‌قلب‌ها،‌خالص کردن ایمان است"[4].
4 - پیوسته در ذکر خدا بودن:
علی علیه‌السلام می‌فرماید: “استدیموا الذکر فانه ینیر القلب؛ مداومت به ذکر خدا داشته باشید که دل را نورانی می‌کند"[5].
5 - به کارگیری اندیشه و تفکر، سبب بینایی قلب می‌گردد.
امام حسن مجتبی علیه‌السلام می‌فرماید: “بر شما باد به فکر کردن و اندیشه نمودن که باعث حیات قلب اهل بصیرت و کلید درهای حکمت است"[6].
6 - تقوا:
علی علیه‌السلام می‌فرماید: ” تقوا داروی بیماری‌های دل، روشنایی بخش قلب‌ها، درمان دردهای بدن، پاک کننده پلیدی‌های روح، روشنایی بخش تاریکی چشم و امنیت دهنده در نا آرامی‌ها است"[7].
7. حزن و گریه از خوف الهی و فرجام گناهان، قلب را نورانی می‌کند:
امام باقر علیه‌السلام می‌فرماید: “استجلب نور القلب بدوام الحزن"[8].
8. دیدار و همنشینی با علما نیکوکاران و اهل تقوا، سبب آبادی و نورانیت قلب می‌گردد[9].
امور دیگری همانند نماز اول وقت، نماز شب و سحرخیزی نیز در نورانیت قلب مؤثر است.

پی نوشت:
[1] .احسانبخش ، صادق، آثار الصادقین، روابط عمومی ستاد نماز جمعه گیلان ، ج18، ص 129.
[2] . امام على بن ابى طالب علیه السلام، نهج البلاغه، انتشارات دار الهجره قم ، قصار 197 .
[3] . همان ، ص 518 .
[4] . احسانبخش ، صادق، آثار الصادقین، روابط عمومی ستاد نماز جمعه گیلان ، چاپ اول ، 1368 ه ش ، ج18، ص 122.
[5]. عبدالواحد بن محمد تمیمى آمدى، غرر الحکم و درر الکلم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامى قم، 1366 هجرى شمسی، ص 189 .
[6] . علامه مجلسى، بحار الأنوار، مؤسسة الوفاء بیروت - لبنان، 1404 هجرى قمری، ج75، ص 119 .
[7] . امام على بن ابى طالب علیه السلام، نهج البلاغه، انتشارات دار الهجره قم ، ص 313 .
[8] . علامه مجلسى، بحار الأنوار، مؤسسة الوفاء بیروت - لبنان، 1404 هجرى قمری، ج75، ص 162 .
[9] . عبدالواحد بن محمد تمیمى آمدى، غرر الحکم و درر الکلم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامى قم، 1366 هجرى شمسی، ص 430 .

برگرفته از سایت پاسخگو

از امام حسین علیه السلام نقل شده که جمعی از یهود خدمت پیغمبر صلی الله علیه و آله وسلم رسیدند اعلم آنها مسائلی پرسید از جمله گفت:آن هفت مزیتی که خداوند تنها به تو و امتت داده چیست؟

پیامبر فرمودند:۱-سوره ی حمد۲-اذان۳-جماعت در مسجد و روز جمعه۴-نماز میت۵-بلند خواندن سه نماز۶-تخفیف عبادات در حال مرض و سفر۷-شفاعت برای اهل گناهان کبیره از امت

اعلم یهود گفت:راست گفتی