در اوج غربت -

امام حسن مجتبی علیه‌السلام را از جهاتی می‌توان غریب‌ترین و مظلوم‌ترین امام شیعه نام برد. اینک به گوشه‌ای از این مظلومیت‌ها اشاره می‌شود:

1. حضرت امام بودند و امام واجب‌الاطاعه است. بر اساس صریح قرآن «أَطيعُوا اللَّهَ وَ أَطيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُم‏» اطاعت اولی‌الامر که اطاعت امام معصوم باشد واجب عینی است، ولی امام حسن مجتبی(علیه السلام) در شرایطی قرار گرفته بودند که فرمان‌هایشان اجرا نمی‌شد، همان‌گونه که مردم به فرمان‌های پدرشان سر نمی‌نهادند. مدیر، رهبر یا حاکمی که اطاعت نشود، اندیشه‌اش فایده‌ای ندارد. تصمیم و رأی کسی اثر دارد که مطاع باشد.

2. خیانت‌هایی که در قلمروهای مختلف به وجود مقدس امام حسن مجتبی(علیه السلام) می‌شد، بُعد دیگر مظلومیت امام را نشان می‌دهد، چنان‌که عبیدالله بن عباس پسر عموی پیغمبر(صلّی الله علیه و آله) که به دستور امام حسن مجتبی(علیه السلام) فرمانده سپاه ایشان بود، امام را به معاویه فروخت و شبان‌گاهان خائنانه و منافقانه به معاویه پیوست. یکی از قلمروهای خیانتی که به وجود مقدس امام حسن مجتبی(علیه السلام) شد خیانت معاویه بود. وقتی که قرارداد صلح را بستند معاویه به هیچ کدام از مفاد قرارنامه صلح عمل نکرد. مفاد قرارداد صلح‌نامه بسیار شکوه‌مند بود، یعنی مفاد و محتوایی که امام حسن مجتبی(علیه السلام) بر آن قرارداد صلح تدوین کرده بودند حماسه‌ای سبز بود که پهلو می‌زد به حماسة سرخ حسینی. این قرارداد را امام حسن مجتبی(علیه السلام) تدوین کرده بود و از این رو، قرارداد صلح نبود که دو طرف دعوا تنظیم کنند. در جهان رسم است قراردادهای صلحی که تنظیم می‌شود با کاوش دو طرف و با کنکاش نیروهای دو جبهه تدوین می‌شود. ولی این قرارداد صلح فقط به دست امام حسن مجتبی(علیه السلام) تدوین شده بود. مفاد این قرارداد بسیار شکوه‌مند، غیرت‌آمیز و حماسه‌ای بود، ولی معاویه هیچ‌کدام از این قراردادهای امضا شده را اجرا نکرد و این خیانتی دیگر بود به امام حسن مجتبی(علیه السلام).

3. غربت امام حسن مجتبی(علیه السلام) چند جلوه داشت: در خانه غریب بودند به گونه‌ای که به دست همسرشان به شهادت رسیدند و در اجتماع غریب بودند، به گونه‌ای که در بعضی از تواریخ نقل کرده‌اند یک نابینا در آهنی که سرعصایش تعبیه کرده بود زهر قرار داده بود و آمد در محضر امام حسن مجتبی(علیه السلام) و وقتی که به امام حسن مجتبی(علیه السلام) رسید با عصایی که سر عصایش زهرآگین بود به حضرت حمله کرد. ایشان آن‌قدر غریب بودند که حضرت علامه طباطبایی فرموده بودند من بیش از سی هزار روایت را بررسی کردم و در بیش از سی هزار روایت ندیدم که کسی آمده باشد و از امام حسن مجتبی(علیه السلام) یک سؤال فقهی یا سؤال اعتقادی کرده باشد، یعنی امام حسن مجتبی(علیه السلام) در اوج غربت فرهنگی قرار گرفته بودند، نه امکان منبر و تدریس داشتند، نه برای سؤالاتشان به حضرت مراجعه می‌کردند.

4. بُعد دیگر مظلومیت امام حسن مجتبی(علیه السلام) جسارت و تحقیری بود که حتی یارانشان به ایشان روا می‌کردند. عجیب است که بعضی از تواریخ دربارة سلیمان بن صرد خزاعی که رئیس عراقی‌ها بود نقل کرده‌اند: «فدخل علی الحسن و فقال السلام علیک یا مذلّ المؤمنین»! سلیمان بن صرد خزاعی همان کسی است که جنبش توابین را رهبری کرد. سلیمان بن صرد خزاعی از رهبران تشیع در تاریخ به حساب می‌آید، ولی امام حسن مجتبی(علیه السلام) آن‌قدر غریب بودند که وقتی سلیمان بن صرد خزاعی بر محفلشان وارد می‌شود به ایشان می‌گوید: «السلام علیک یا مذلّ المؤمنین». در تواریخ نقل کرده‌اند وقتی که امام حسن مجتبی(علیه السلام) چنین جمله‌ای را شنیدند فرمودند: «علیک السلام اجلس لله ابوک؛ سلام بر تو باد، بنشین خدا اجر به پدرت بدهد!» و مشابه سخنان سلیمان بن صرد خزاعی، بسیاری از یاران امام حسن مجتبی(علیه السلام) به ایشان گفته‌اند.

5. وقتی که وهابی‌ها حدود سال 1225 تقریباً بر سرزمین حجاز مسلط شدند یکی از جنایاتی که کردند این بود که مقبرة وجود انور امام حسن مجتبی، امام باقر، امام سجاد و امام صادق(علیهم السلام) را ویران کردند.

6. امام حسن مجتبی(علیه السلام) نه تنها مقبره‌ای که داشتند خراب شده و ویران شده بلکه یکی از ابعاد مظلومیتشان این است که برای همین قبر ویران نیز اجازة زیارت نمی‌دهند. پیوسته برای زیارت قبر امام حسن مجتبی(علیه السلام) در تاریخ محدودیت و ممنوعیت وجود داشته است.

7. بُعد دیگر از ابعاد مظلومیت ایشان به شهادت رساندن و مسموم‌سازی آن حضرت است، به آن شیوة مظلومانه که اتفاق افتاد.

امیر محسن عرفان

اميرالمومنين فرمود : من شما را امر مى كنم كه اين زخارف

دنيا را كه شما را ترك مى كند، رها كنيد، اين قدر

به فكر ماديات براى خودتان نباشيد، چون اينها همه زوال پيدا مى كند

اگر چه شما دوست نداريد كه اين مال و اين عيش و اين مقام ،

شما را رها كند، اما رها مى كند. اين دنيا جسمهاى شما را

مى پوساند و خاك مى كند، اگرچه شما مى خواهيد كه آنها زنده

بشوند اين دنيا شما را پير مى كند، ضعيف مى كند

و قوا را نابود مى كند، اگرچه شما مى خواهيد اين قوا هميشه

براى شما بماند و روز به روز تجديد بشود

در جاده اى با سرعت داريد مى رويد، نشانه اى در دوردست

هست ، آن را از دور مى بينيد، اما خواهى نخواهى با طى طريق

به آن خواهيد رسيد. اين جاده ، همان دنياست.

آن سنگ نشانه و آن علم ، همان اجل و همان سرآمد و

همان منتهاى مدت است كه ناگزير به آن مى رسيم ….

براى عزتها و جاه و جلال ظاهرى و نام و نشان گذرا، با يكديگر

تنافس نكنيد، حسادت نكنيد، رقابت نكنيد

به زينت و نعمت دنيا شگفت زده نشويد از سختيها

و دشواريهاى زندگى كوتاه دنيا، به جزع نياييد

اين زينت و عزت ، رو به انقطاع و نابودى است

زيباييها و نعمتها، رو به برگشت دارد.

جوانى و نشاط و زيبايى ، جاى خود را به پيرى و افسردگى

و خمودگى مى دهد. سختيها هم تمام مى شود و از بين مى رود.

همه زمانهاى اين عالم و اين زندگى ، به سوى پايان حركت مى كند. همه زنده ها به سوى پوسيدگى و كهنگى راه مى روند
اين همان اميرالمومنين است كه با دست خودش مزرعه آباد مى كرد،

چاه حفر مى كرد. اين حرفها را زمانى بر زبان آورده است كه

حكومت مى كرد در راس ‍ كشورى قرار داشت كه از

مناطق ماورا النهر تا درياى مديترانه ، در زير نگين اين قدرت بود و

آنها را اداره مى كرد. او جنگ داشت ، صلح داشت ، سياست

داشت ، بيت المال داشت ، فعاليت داشت ، سازندگى داشت .

اين حرفها به معناى آن نيست كه دنيا را آباد نكنيد.

اين حرفها به معناى آن است كه خودتان را محور همه تلاشها

و كارهاى مادى ندانيد، براى خود، همه قوا را صرف نكنيد، براى

سهم خود از زندگى ، دنيا را جهنم نكنيد، براى مال ، براى

منال ، براى راحتى ، براى پول ، زندگى را بر انسانهاى ديگر تلخ نكنيد

به گزارش فارس،‌ استاد سید عبدالله فاطمی نیا در جلسه‌ای با ذکر چند نکته اخلاقی و عرفانی فرمود: خدمت آیت الله بهاءالدینی رسیدم.گفتم آقا راز مقام و رتبه سید سکوت چه بود؟ آقا دست بالا آورد و اشاره به دهان کرد.خدا شاهد است الان مردم خیلی دست کم گرفته‌اند آبرو بردن را.ببینید؛ خدا چند گناه را نمی‌بخشد:

۱- عمدا نماز نخواندن ۲- به ناحق آدم کشتن ۳- عقوق والدین ۴- آبرو بردن

این گناهان اینقدر نحس هستند که صاحبانشان گاهی موفق به توبه نمی‌شوند. پسر یکی از بزرگان علما که در زمان خودش استادالعلما بود، برای من تعریف می‌کرد: «به پدرم گفتم پدر تو دریای علم هستی.اگر بنا باشد یک نصیحت به من بکنی چه می‌گویی؟ می‌گفت پدرم سرش را انداخت پایین.بعد سرش را بالا آورد و گفت آبروی کسی را نبر!» الان در زمان ما … هیئتی‌ها، مسجدی‌ها و مقدس‌ها آبرو می‌برند.عزیز من اسلام می‌خواهد آبروی فرد حفظ شود.شما با این مشکل داری؟ دقت کنید که بعضی‌ها با زبانشان می‌روند جهنم.

روایت داریم که می‌فرماید اغلب جهنمی‌ها، جهنمی زبان هستند.فکر نکنید همه شراب می‌خورند و از دیوار مردم بالا می‌روند. یک مشت مومن مقدس را می‌آورند جهنم.ای آقا تو که همیشه هیأت بودی! مسجد بودی! بله. توی صفوف جماعت می نشینند آبرو می‌برند.امیرالمومنین(ع) به حارث همدانی می‌فرماید: اگر هر چه را که می‌شنوی بگویی؛ دروغگو هستی.گناهکار چند نوع است: عده‌ای گناه می‌کنند، بعد ناراحت و پشیمان می‌شوند؛ سوزوگداز دارند؛ توبه می‌کنند و هرگز فکر نمی‌کنند که روزی این توبه را بشکنند؛ اما دوباره می‌شکنند.دوباره، سه باره، ده باره. در حدیث داریم که این اگر در تمام توبه شکستن ها سوز و گداز واقعی داشته باشد، در نهایت بر شیطان پیروز می‌شود.

آقایان حیف تان نمی‌آید مادرها را اذیت می‌کنید؟ سید رضی جامع نهج البلاغه پس از مرگ مادرش گفت: «بعد از این با کدام دست بلاها را رد کنم؟» دست مادر که بالا می‌رود بلاها از شما دور می‌شود.حیف نیست سر یک چیز جزئی مادر را می‌رنجانید؟ از مجلس روضه برگشته مادر را می‌رنجاند، قبول باشد!

:: موضوعات مرتبط: دینی +مذهبی+اجتماعی+مطالب اخلاقی:عرفانی
:: برچسب‌ها: خداوند کدام گناه‌ها را نمی‌بخشد, عمدا نماز نخواندن, به ناحق آدم کشتن, عقوق والدین, آبرو بردن

دعاهای طلب حج
اَللّهُمَّ ارْزُقْنى الْحَجَّ الَّذى افْتَرَضْتَهُ عَلى مَنِ اسْتِطاعَ اِلَيْهِ سَبيلاً وَاجْعَلْ لى فيهِ هادِياً وَ اِلَيْهِ دَليلاً وَ قَرِّبْ لى بُعْدَ الْمَسالِكِ وَ اَعِنّى عَلى تَاْدِيَةِ الْمَناسِكِ وَ حَرِّمْ بِاِحْرامى عَلَى النّارِ جَسَدى وَ زِدْ لِلسَّفَرِ قُوَّتى وَ جَلَدى وَارْزُقْنى رَبِّ الْوُقُوفَ بَيْنَ يَدَيْكَ وَالاِْفاضَةَ اِلَيْكَ وَاَظْفِرْنى بِالنُّجْحِ بِوافِرِ الرِّبْحِ وَاَصْدِرْنى رَبِّ مِنْ مَوْقِفِ الْحَجِّ الاَْكْبَرِ اِلى مُزْدَلَفَةِ الْمَشْعَرِ وَاجْعَلْها زُلْفَةً اِلى رَحْمَتِكَ وَ طَريقاً اِلى جَنَّتِكَ وَقِفْنى مَوْقِفَ الْمَشْعَرِ الْحَرامِ وَ مَقامَ وُقُوفِ الاِْ حْرامِ وَاَهِلَّنى لِتَاْدِيَةِ الْمَناسِكِ،

خدايا حجّى كه واجب كردى بر هركه بتواند به سوى آن راه يابد، نصيب من فرما، و برايم در آن راهنما، و به سوى آن دليلى قرار ده، و دورى راهها را برايم نزديك كن، و بر انجام اعمال حجّ ياریام ده، و به احرام بستنم آتش را بر تنم حرام كن، و نيرو و چابكیام را براى سفر زياد گردان و وقوف در برابرت، و كوچ كردن به سويت را پرورگارا روزیام كن، و با موفقّ شدن به سود كامل پيروزمندم نما، و مرا پروردگارا از جايگاه حجّ اكبر به تقرّب گاه مشعر بازگردان، و آن را مايه نزديكى به رحمتت، و راهی به سوى بهشتت قرار ده، و مرا در موقف مشعر الحرام، و مقام وقوف احرام متوقف كن، و شايسته گردان مرا برای اداى مناسك،

وَنَحْرِ الْهَدىِ التَّوامِكِ بِدَمٍ يَثُجُّ وَاَوْداجٍ تَمُجُّ وَ اِراقَةِ الدِّماَّءِ الْمَسْفُوحَةِ وَالْهَدايَا الْمَذْبُوحَةِ وَ فَرْىِ اَوْداجِها عَلى ما اَمَرْتَ وَ التَّنَفُّلُ بِها كَما وَسَمْتَ وَاَحْضِرْنىِ اللّهُمَّ صَلوةَ الْعيدِ راجِياً لِلْوَعْدِ خآئِفاً مِنَ الْوَعيدِ حالِقاً شَعْرَ رَاْسى وَ مُقَصِّراً وَ مُجْتَهِداً فى طاعَتِكَ مُشَمِّراً رامِياً لِلْجِمارِ بِسَبْعٍ بَعْدَ سَبْعٍ مِنَ الاَْحْجارِ وَاَدْخِلْنىِ اللّهُمَّ عَرْصَةَ بَيْتِكَ وَ عَقْوَتِكَ وَ مَحَلَّ اَمْنِكَ وَ كَعْبَتِكَ وَ مَساكينِكَ وَ سُؤّالِكَ وَ مَحاويجِكَ وَجُدْ عَلَىَّ اللّهُمَّ بِوافِرِ الاَْجْرِ مِنَ الاِْنْكِفاءِ وَالنَّفْرِ وَاخْتِمِ اللّهُمَّ مَناسِكَ حَجّى وَانْقِضآءَ عَجّى بِقَبُولٍ مِنْكَ لى وَ رَاْفَةٍ مِنْكَ بى يا اَرْحَمَ الرّاحِمينَ

و كشتن قربانى فربه، به خونى كه میجهد، و رگهايى كه خون میفشاند، و ريختن خونهاى ريختنى، و قربانیهای سربريده، و بريدن رگهاى آنان را بر پايه آنچه فرمودى، و انجام بيشتر بر واجب آنها چنان كه مقرّر فرمودى.

حاضر كن خدايا مرا به نماز عيد، اميدوار به وعده ات، و هراسان از تهديدت، با تراشيدن موى سرم، و كوتاه كردن ناخنم، كوشا در طاعتت، آماده براى رمى جمرات به هفت سنگريزه، پس از هفت ديگر از همان سنگها، خدايا مرا به فضاى خانه ات و كویات و جايگاه امنت و كعبه ات و خاك نشستگانت و درخواست كنندگانت نيازمندانت وارد كن، و خدايا در بازگشتن و كوچ كردن به مزد كامل به من جود كن، خدايا و مناسك حجّم را، و سپرى شدن، خروشم را، با پذيرش از جانب خود، و رأفتت به من ختم كن، اى مهربان ترين مهربانان.

ختم سوره قدر برای مشرف شدن به حج :
هر کس می خواهد به حج مشرف شود لباس تمیزی بپوشد و ظرف آبی تهیه کرده و سپس 35 مرتبه سوره قدر را بر آن بخواند بعد ازآن آب را بر لباس بپاشد و دو عدد نماز دو رکعتی بخواند سپس بعد از نماز از خداوند طلب حج کند خداوند او را به حج می رساند. ( منهاج العارفین ص 212)

ختم سوره نباء برای رفتن به حج :
امام صادق علیه السلام فرمود هر کس سوره عم یتساء لون را هر روز بخواند و بر آن مداومت نماید ازآن سال خارج نخواهد شد مگر آنکه بیت الحرام را زیارت کند انشاء الله تعالی (مجمع البیان ج 10 ص 237)

بعضی از علماء شرط خواندن آن را بعد از نماز بدون آنکه با کسی صحبت کند دانسته اند. (تحفة الرضویة ص)

ذکر «لَا حَوْلَ‏ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ‏ » برای تشرف به حج :
امام صادق علیه السلام می فرماید : هر کس لَا حَوْلَ‏ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ‏ را 1000 مرتبه بگوید خداوند متعال حچ را روزی او می گرداند و چنانچه در همان سال نتواند به جای آورد خداوند متعال اجل او را به تاخیر انداخته تا آنکه مشرف شود . (بحارالانوار ج 93 ص 191)

روایت عجیب و غریبى از حضرت رسول ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ نقل كرده اند كه:
« أَلا أُخْبِـــرُكُمْ [أُنَبِّـؤُكُمْ] بِـدآئِكُـمْ مِنْ دَوآئِكُـمْ؟ دَآؤُكُـمُ الذُّنُـوبُ، وَ دَوآؤُكُـمُ الإِْسْتِغْفارُ. » 1

آیا درد و درمان شما را به شما خبر ندهم؟ درد شما گناهان، و دوا و درمانتان استغفار است.

یعنى: سرت درد مى كند،« دوآؤُكُمُ الإِْسْتِغْفارُ. »؛ پایت درد مى گیرد، دواى آن استغفار است؛

گوش و دندان درد مى كند، « دوآؤُكُمُ الإِْسْتِغْفارُ. » و…

یعنى یك نسخه براى درمان همه ى دردها!

آیت الله بهجت رحمه الله علیه

1:(مستدرك الوسائل، ج 11، ص 333؛ ج 12، ص 123؛ نیز ر.ك: بحار الانوار، ج 90، ص 282؛ جامع الاخبار، ص57).

برگرفته از سایت فانوس